ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
…και «των προσφύγων πόλη»
«Νυφούλα του Θερμαϊκού» και του Χορτιάτη εταίρα
μόνη της Νικησίπολης όμορφη θυγατέρα
αυτής που από τις Φερές – των Θεσσαλών την πόλη
ο Μακεδόνας Φίλιππος με σάρισα και δόρυ
σ’ έκανε ετεροθαλή τ’ Αλέξανδρου αδελφούλα
κατόπιν δε ο Κάσσανδρος «κυρά-Βασιλοπούλα»
με δόξα, φήμη και τιμή σ’ όλη την οικουμένη
να σε φθονούνε οι εχθροί, να σε ποθούν οι ξένοι
να θέλουν να πλαγιάσουνε στην ζηλευτή σου κλίνη
κι έτσι μες στην Ιστορική πάντοτε να ’σαι δίνη!…
*
Της νυχτιάς σαν βγαίνει τ’ άστρο – τ’ αργυρό χλωμό φεγγάρι
και φωτίζει γκρίζο κάστρο – χτυπημένο απ’ τον Βαρδάρη
καβαλάρηδες κι ιππότες – τρέχουν μέσα στο σκοτάδι
τα σπιρούνια τους στις μπότες – πονεμένο δίνουν «χάδι»
στων αλόγων το στομάχι – να πηδήσουνε χαράδρες
και να δώσουνε την μάχη – με τους αντιπάλους άνδρες`
δροσουλίτες του ονείρου – ψευδαισθήσεις του παρόντος
με ροή αγίου μύρου – σ’ του «Άι-Δημήτρη» του απόντος`
κι ανεβαίνει η σελήνη – κόκκινο γίνεται αίμα
γίνεται η ψυχή μου λίμνη – στης ανάμνησης το ρέμα!…
*
Στα Βενετικά τα τείχη – και στην γκρίζα Άνω Πόλη
η Πορτάρα μου η «τύχη – έπεσε σ’ αστραποβόλι
σε μιαν πόλη κουρσεμένη – με φονιάδες και με δράκους
μες στους χρόνους πονεμένη – μ’ άγγελους χωροφυλάκους
κι είναι των προσφύγων μάνα – των κυνηγημένων νάμα
κι ως «εξ ουρανού το μάννα» – Θεσσαλονικέων θάμα`
ρασοφορεμένη πάντα – μ’ άπιστη χωρίς θρησκεία
με μια μόνιμη λεζάντα: – «Των προσφύγων πολιτεία»`
σε δοξάζουν και σε φτύνουν – σε λατρεύουν σε βιάζουν
και λογαριασμό δεν δίνουν – και σαν «Ήλιο» σς θαυμάζουν!…
*
Στα θεμέλια της Αλίας – ο σπουδαίος Τρωαδίτης
ο σεμνότατος Αινείας – τον ναό στην Αφροδίτη
έχτισε` και του πατέρα – του πανέξυπνου Αγχίση
τάφο ύψωσε… «δω-πέρα» – τότε που ‘χε αποδημήσει`
και κατόπιν του Φιλίππου – την των Θεσσαλών την νίκη
η ορμή αγρίου ίππου – είπε πως Θεσσαλονίκη
θα ονομάζεται η πόλη – πόλη όλης της Οικουμένης
κι η Μακεδονία όλη – φως να ’ναι «τοις επομένοις»`
του Αλέξανδρου η νιότη – και ο Νους του Αριστοτέλη
κάναν κάθε Μακεδόνα – φως παντού να ανατέλλει!…
*
–Μυθολογίας ψήγματα με λίγη ιστορία
για την χαμένη αλήθεια μας στα σχολικά βιβλία`
οι ψευδολόγοι να χαρούν, να λυπηθούν οι μύστες
και της ενάργειας το σφυρί, ας πιάσουνε οι χτίστες
του μέλλοντός μας οι ταγοί, του αύριο οι αφέντες
που για την εξουσία τους, θ’ αναζητούν «πατέντες»!…
*
–Ω κόρη του Θερμαϊκού και των προσφύγων πόλη
γιατί σε διαφεντεύουνε αχρείοι και χαχόλοι;
Ω κόρη Μακεδόνισσα για πιάσε το σπαθί σου
κι είναι μαζί σου οι ζωντανοί και όλοι οι νεκροί σου…
Ξωπέταξε τα τρωκτικά σαν κόπρο του Αυγεία
της Αφροδίτης τον υιό ανάστησε απ’ την Τροία!…
*
–Όταν σε πρωτογνώρισα ήσουνα «φτωχομάνα»
σε πένητες και τίμιους σκορπούσες «θείο μάννα»`
σε μεταλλάξαν οι καιροί σ’ απλή «φραπεδομάνα»
μικροαστών ροζ όνειρο, μια «τρύπια καραβάνα»`
κι αναπολείς τις δόξες σου, τον «Δεύτερό» σου ρόλον
στο μακρινό «Βυζάντιο» και στων «Ρωμιών» το κόλον`
κι έτσι καυχιέσαι σήμερα για τις παλιές σου δόξες
με ψυχικά νοσήματα και τρόπους όλο… λόξες!
*
–Και δεν γνωρίζεις τι ζητάς, ποια είσαι και τι θέλεις
σε βαρβατεύουνε «λειψοί» κι αγύρτες σε αγέλες
φιλόδοξα ανθρωπάρια και τέκνα της πανώλης
με μόνιμα τροπάρια «Εξώλης και Προώλης»…
*
–«Νυφούλα του Θερμαϊκού», μάγισσα της ψυχής μου
σταυραετέ της ζήσης μου, πέρδικα της ζωής μου!…
Θεσσαλονίκη του ντουνιά, Σαλόνικα του κόσμου
είσαι πλανεύτρα αγκαλιά και Έρωτας εντός μου!…
