ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
Όμηρος και… Σικελιανός κι ο μέγιστος Καβάφης
Κάτω από γέρο πλάτανο με ίσκιο πέρα ως πέρα
θεία αρμονία έβγαινε από βοσκού φλογέρα
κι ένα αχός παράξενος από άρπα κι από λύρα
γέμιζε γη και ουρανό και χόρευαν τα φύλλα
κι οι μελωδίες έτρεχαν η μια πίσω απ’ την άλλη
δεν ήξερα αν ζω στη Γη ή σε μια σφαίρα άλλη…
Πλησίασα –μα τι να ιδώ;– σε μακρουλό τραπέζι
πλήθος σπουδαίοι άνθρωποι κι ο Ορφέας εκεί παίζει
άσματα που ’χουνε ρυθμό, μέτρο και αρμονία
να τα μαθαίνει –των θνητών– εύκολα η κοινωνία!…
*
Είχανε επικεφαλής τον Όμηρο – «τον Θείο»
-πλήθος οι καλεσμένοι του στο υπαίθριο καφενείο-
και ποιητές και μουσικοί μαζί ν’ αποφανθούνε
ποιοι γράφουνε ποιήματα που ’χουν κάτι να πούνε`
κι ανάμεσά τους χαρωπά και πάντοτε παρούσες
τους κέρναγαν μελίρρυτο οίνο οι εννέα Μούσες
υπό την έξυπνη ματιά του ξακουστού Μουσαίου
με ήχους από τον αυλό τ’ Ολύμπου του ωραίου
που είχε –λένε– σύζυγο την όμορφη Κυβέλη
και τον Μαρσύα δάσκαλο – που ’παιζε τσιφτετέλι!…
*
Και στο τραπέζι ολόγυρα του λόγου κι αρμονίας
τεχνίτες, πρωτομάστορες με έργα αθανασίας
πίνουν γλυκόπιοτο κρασί, τσιμπούν τα μεζεδάκια
και γνώμες ανταλλάσσουνε σαν τα μικρα παιδάκια`
να κι «ο χρυσός ο Ποιητής» την κύλικα υψώνει
και με το καλωσόρισμα ευθύς ανακοινώνει:
«Συντρόφισσες και σύντροφοι και εραστές του λόγου
σταράτα λόγια θα σας πω, κι αυτά “αντί προλόγου”`
το τι σημαίνει ποίηση, λόγος με αρμονία
τα γραφει στην Ποιητική – χωρίς αμφιβολία
ο μέγιστος των μέγιστων σοφός Αριστοτέλης
κι όχι τι λέει η κούτρα μας κι ο κάθε χασομέρης!»…
*
Ευθύς όλοι σηκώνονται και τον χειροκροτούνε
και ο καθείς με τη σειρά, την γνώμη τους να πούνε`
πρώτος δε ο Ησίοδος για την Θεογονία
μίλησε κι ακολούθησε του Αίσωπου η σοφία
του Πίνδαρου, τ’ Αρχίλοχου και της Σαπφώς τα λόγια
κι αμέσως ακολούθησαν – κοιτώντας τα ρολόγια
τοποθετήσεις ποιητών απ’ όλους τους αιώνες
και λυρικοί, και ραψωδοί, δραματουργοί κολώνες
οι Ευριπίδης, Σοφοκλής, ο μέγιστος Αισχύλος
-Δούναβης, Αμαζόνιος, Ρήνος μαζί και Νείλος-
Αριστοφάνης, Μένανδρος,ο Κείος Σιμωνίδης
Τυρταίος και Αρχίλοχος, Αλκαίος, Βακχυλίδης
Καλλίνος, Σόλων, Θέογνις, Σωκράτης, Διοτίμα
-γυναίκα που ο Πλάτωνας δεόντως την ετίμα-
Τζέτζης και Ερμονιακός, Φιλής, σοφός ο Λέων
Στουδίτης, Πτωχοπρόδρομος, Πλανούδης κι Ανακρέων
Ήριννα η καλλίπυγος, η όμορφη Ανύτη
-που έκαναν ποιητικές συνάξεις εις το σπίτι-
Γεώργιος Χορτάτζης, Μπουνιαλής, Βιτζέντζος ο Κορνάρος
Ρήγας, Κάλβος, Χριστόπουλος, κι ο Σολωμός ο φάρος
Σούτσος, Σουρής και Ραγκαβής, και ο Βαλαωρίτης
-κι όσοι στα χνάρια περπατούν των ποιητών της Κρήτης-
Κρυστάλλης, Ξένος, Παλαμάς, Πολέμης, Καρυωτάκης
Δροσίνης και Σικελιανός κι ο μέγιστος Καβάφης
Σεφέρης, Ρίτσος, Βάρναλης, Ανδρέας Εμπειρίκος
Ελύτης, Εγγονόπουλος, μα και ο Γκάτσος Νίκος
ο Καζαντζάκης κι η Διδώ, ο Νίκος Καββαδίας
και Λαπαθιώτης, Δημουλά, Νανά η Ησαΐα…
*
Αλλά, μην τους απαριθμώ, τόσοι και άλλοι τόσοι
τρωγόπιναν και μίλαγαν, και έλεγαν πως όσοι
γεμίζουν στίχους τα χαρτιά κι ως ποιητές μοστράρουν
την μούρη τους δημόσια – και το πολυγουστάρουν
θα πρέπει να γνωρίζουνε του ποιητή η πένα
είναι για τα κοινωνικά, μελάνι έχει το αίμα…
Και γίνεται συνείδηση κι ανάσα των ανθρώπων
έξω από γλώσσα και φυλή και κάθε έθνους τόπον
γιατί αρθρώνει αιώνιες αλήθειες δίχως ψέμα
και ένα την απασχολεί ως πιο μεγάλο θέμα:
«Να γίνουνε αθάνατοι όλοι οι θνητοί στην πλάση
και το παιχνίδι της ζωής κανείς να μην το χάσει!»…
*
–Τα ψίχουλά τους μάζευα κάτω από το τραπέζι
και τα ’τρωγα δειλά δειλά – πάγγλυκα πετιμέζι`
χαιρόμουν και αφέθηκα στην «συντροφιά» εκείνων
που κάλεσε ο Όμηρος, να τους κεράσει οίνον`
και μεθυσμένοι έφευγαν – χαρά που ανταμώσαν
κι αναχωρώντας –δυνατά– αυτόν τον όρκο δώσαν:
«Δίνουμε όρκο στην καρδιά πως θα ’ναι μεταξύ μας
όποιος τις Μούσες σέβεται, και την υπόστασή μας!»…
*
–Ευθύς τα πλατανόφυλλα χόρευαν στον μαΐστρο
και χάζευα τους ποιητές πώς έπιαναν τον οίστρο…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: «ΟΙΣΤΡΟΣ, ο/η: “αλογόμυγα ή βοϊδόμυγα”, η και απλώς “μύγα” λεγομένη, η κινούσα και ερεθίζουσα ζώα` Λατιν. Oestrus. Εν τη καθομιλουμένη λέγεται και “στρούκλος”, ο εστιν κατά συγκοπήν εκ του Λατιν. oestruculus»
