ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
…πώς βγάζω τα μεράκια
Της Μαρίας μου
Χορεύω σαν τον Διγενή στο πέτρινο τ’ αλώνι
κι απέναντι έχω χορευτή της «μαυρηγής» τ’ αγγόνι
ποιος απ’ τους δυο καλύτερα ζεϊμπέκικο χορέψει
αυτός μετά και της ζωής κάθε καρπό θα δρέψει.
*
Χορεύω και ταρακουνώ τη γη οπού πατάω
με σάλτο ως τον ουρανό σαν άγγελος πετάω
κι αυτός γελά κι όλο χτυπά γερά τα παλαμάκια
λοξά το βλέμμα του κοιτά πώς βγάζω τα μεράκια.
*
Χορεύει και τραντάζεται το σύμπαν και η πλάση
μα στις στροφές κουράζεται, ζάλη τον έχει πιάσει
και τις παλάμες μου χτυπώ «Ο χάρος να πεθάνει»
και τον θωρώ και τον κοιτώ τα βήματα να χάνει!
*
Χορεύουμε κι οι δυο μαζί αντικριστά ο καθένας
κι είν’ η ζωή σαν μαγαζί που ο αφέντης είναι ένας
αυτός που έχει τα κλειδιά κι ανοίγει όταν θέλει
και που κρατά στην αγκαλιά μπρούσκου κρασιού βαρέλι.
*
Χορεύουμε, χορεύουμε, γελάμε μεθυσμένοι
τι είχαμε, τι χάσαμε, ποιος κερδισμένος βγαίνει…
Όταν τελειώσει το κρασί και πέσουμε για ύπνο
θα είμαστε κι οι δυο «στουπί» στου όνειρου το δείπνο.
*
Χορεύουμε, χορεύουμε, στις πίκρες στις χαρές μας
γιατ’ άλλο δεν αντέχουμε στις τόσες συμφορές μας`
περνά ο καιρός, κυλά η ζωή και «να» οι υποσχέσεις
μα η δική μου η πνοή δεν θέλει άλλες… ενέσεις!
*
Γίνομαι ανεμοστρόβιλος, ωκεανών η δίνη
μήτρα αγάπης και ζωής και τοκετού ωδίνη
μες στους αιθέρες χρυσαετός και κυκλικά χορεύω
γιατ’ έχω μάθει από παιδί με πείσμα να παλεύω.
*
Χορεύω σαν την αστραπή τότε που μπουμπουνίζει
και της ψυχής μου η δύναμη τη μοίρα μου ορίζει`
χορεύω και χοροπηδώ σαν του δρυμού ζαρκάδι
και τ’ αεράκι της υγειάς το ’χω τ’ αγώνα χάδι.
