ΓΙΩΡΓΗΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
…σαν τις παλιές «εταίρες»
Το «πανηγύρι» τέλειωσε και «τα κεφάλια μέσα»
στην «κόλαση» που πάντα ζεις «η ψήφος κρύβει μπέσα»`
τώρα μην πεις «το χέρι μου θα ’πρεπε να κοβόταν»
την ώρα οπού «σταύρωνες» κειόν που δεν σε σεβόταν`
«οι σταυρωτήδες του λαού» που ο λαός «σταυρώνει»
σαν «σταυροφόροι» ύστερα χορεύουνε στ’ αλώνι`
σου επιβάλλουν «νόμιμα» φόρους, δασμούς και τέλη
και σε προστάζουν ήπια: «Χόρεψε τσιφτετέλι»`
μετά κορδακιζόμενοι σαν τις παλιές «εταίρες»
υπόσχονται ανενδοίαστα «καλύτερες ημέρες»
τέτοιες που δεν φαντάστηκες ποτέ εις την ζωή σου
και στέλνουνε στον διάολο την άδολη ψυχή σου!…
*
Αν σ’ ονομάζουνε «λαό», λαός γι’ αυτούς δε είσαι`
είσαι απλά υπήκοος και… «τον Μάη μαύρε ζήσε»`
υπάκουος, ανέκαθεν, ως όχλος και ως μάζα
χορταίνεις ’σύ με ψίχουλα κι αυτοί ούτε με «μάσα»`
θαρρείς ότι τα χρώματα που… τάχα μου ψηφίζεις
σου δίνουν δυνατότητα την τύχη σου να ορίζεις`
πράσινους, κόκκινους και μπλε, και βυσσινί και μαύρους
τους θέλεις εκπροσώπους σου – κι έτσι τους κάνεις λάβρους
παντού να κομπορρημονούν πως «η δική σου ψήφος»
τους έστειλε μες’ στη Βουλή για το υψηλό τους ήθος`
κι εσύ ποτέ δεν έμαθες τι είπε ο Αριστοτέλεης:
«Ήθος χωρίς την ηθική – σαν κάνεις ό,τι θέλεις
ποτέ δεν είναι σύστημα Δικαίου Πολιτεία
μ’ αυταρχικός μηχανισμός κι ολίγων τυραννία»!…
*
Από τα «σοσιάλ-μέντια» πομφόλυγες και μπούρδες
ψελλίζεις ακατάσχετα για «χλωροτύρια» κι «ούρδες»`
τούτος δε ο μικρόκοσμος μέσ’ στη μικρή σου οθόνη
θαρρείς με τόση αφέλεια πως είναι ο κόσμος όλος
και την ψυχή σου δεν θωρείς που ’ναι παντέρμη μόνη
μούτα, μουγκή και άναυδη, σαν κιβουριού… ο θόλος!…
*
–Τι κι αν «σταυρώνεις», άνθρωπε, τι τάχα κι αν ψηφίζεις
την φτωχική σου ύπαρξη εσύ δεν την ορίζεις`
τόσα και τόσα αφεντικά σ’ έχουνε υπηρέτη
σκλάβο, χαμάλη, δουλευτή – στην πόρτα τους επαίτη
δούλο και «ψευδομισθωτό», στ’ αλήθεια χουσμεκιάρη
της φτήνιας υποστατικό – δεν το πήρες χαμπάρι;…
*
Σου ’χουν φορτώσει τον «σταυρό», κι ένα «σταυρό» στο χέρι
να οραματίζεσαι άνοιξη, να ζεις δε καλοκαίρι
και να ’ρχεται αφρικανικός λίβας που να σε καίει
να μη στεριώνεις πουθενά… κι η ρέγγα να σε κλαίει`
αν δε νομίζεις με «σταυρό» την μοίρα σου θ’ αλλάξεις
και τη δική σου τη σκλαβιά… σαν ρούχο να πετάξεις
κάποιος αιώνια σε γελά και βγαίνεις «γελασμένος»
από τα γεννοφάσκια σου μέχρι και γερασμένος`
και η ελπίδα –μην ξεχνάς– πεθαίνει τελευταία
σαν θε σε πάρει μακριά τ’ αρχάγγελου η ρομφαία!…
*
Όταν τον βάζεις τον «σταυρό» μην λες την επομένη:
«Πώς τέτοιο πράγμα γέννησε η κάλπη η γκαστρωμένη!;»…
