Δυο όροι της σύγχρονης ζωής είναι η Διεθνής Κοινότητα και η Διεθνής Κοινή Γνώμη. Η πρώτη αναφέρεται στις χώρες και τα κράτη και η δεύτερη στον παγκόσμιο πληθυσμό. Η κοινή γνώμη εκφράζεται μέσα από δημοσκοπήσεις και έρευνες. Αποτελεί τη συγκεντρωτική αντίληψη, που έχουν οι κάτοικοι μιας χώρας, μια περιοχής ή ακόμα και όλος ο παγκόσμιος πληθυσμός για κάποιο θέμα ή παγκόσμιο ή περιφερειακό πρόβλημα.
Η κοινή γνώμη διαμορφώνεται από την παιδεία και ηθική προσέγγιση των απλών ανθρώπων στα διάφορα θέματα και προβλήματα. Η Διεθνής Κοινότητα είναι τα διάφορα κράτη και οι πολιτικές τους ηγεσίες. Η Διεθνής Κοινότητα διαμορφώνει γνώμη και ενεργεί όχι με βάση την ηθική, την κοινή γνώμη και το δίκαιο. Το κίνητρό της είναι το εθνικό συμφέρον και διαμορφώνεται στο πλαίσιο των διαπλεκόμενων συμφερόντων των κρατών και εξαρτάται από την περιοχή του προβλήματος και των εμπλεκομένων χωρών.
Η διεθνής κοινή γνώμη καθοδηγείται από την ηθική, επειδή βασικά ο κάθε πολίτης μιας χώρας σκέφτεται και κρίνει με βάση το δίκαιο. Η Διεθνής Κοινότητα, όμως, είναι εξ ορισμού ανήθικη. Η ανηθικότητά της είναι συνέπεια του τρόπου με τον οποίο αντικρίζει και κρίνει τα γεγονότα. Κίνητρό της είναι το εθνικό ή περιφερειακό συμφέρον. Και γίνεται ακόμα πιο ανήθικη, επειδή ντύνει τις αποφάσεις των συμφερόντων με το πέπλο του διεθνούς δικαίου, το οποίο από χρόνια έχει αποστασιοποιηθεί από τη διεθνή διπλωματία.
Τα παλιά χρόνια σκοπός του πολέμου ήταν η κατάκτηση εδαφών άλλων χωρών για επέκταση των συνόρων. Τότε δεν υπήρχε διεθνές δίκαιο, αλλά ίσχυε ο νόμος της ζούγκλας. Υπερίσχυε το δίκαιο του δυνατού, του ισχυρού. Το δίκαιο ήταν η δύναμη της ισχύος. Ο ισχυρός επιβαλλόταν στον αδύναμο και ο αδύναμος έδινε μάχη ζωής ή θανάτου για την ελευθερία του. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο πολιτισμένα..
Έχει δημιουργηθεί ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το Συμβούλιο Ασφαλείας και άλλοι διεθνείς οργανισμοί. Έχουν θεσμοθετηθεί νόμοι, που αποτελούν το διεθνές δίκαιο. Αυτό το διεθνές δίκαιο έχει καταντήσει όμως το ένδυμα που καλύπτει την ανηθικότητα του ισχυρού. Οι ισχυρές χώρες, που καταστρέφουν τις μικρές χώρες με τη δύναμη των όπλων τους, ντύνουν την ανηθικότητά τους με τα ωραία ενδύματα, που τις παρουσιάζουν ως προστάτες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Και ενώ καταστρέφουν τον κόσμο για τα συμφέροντά τους διατείνονται και παρουσιάζονται ως αμύντορες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Τα συμφέροντα των εθνών δεν είναι πια τόσο φανερά. Κάποτε, όταν σταμάτησαν οι κατακτήσεις εδαφών και διαμορφώθηκαν τα διεθνή σύνορα, ο κόσμος έβλεπε τις αιτίες και τις αφορμές των πολέμων. Ήταν εμπορικά και οικονομικά συμφέροντα, ήταν οι πρώτες ύλες, οι πηγές ενέργειας και το διεθνές εμπόριο. Και σήμερα αυτές είναι οι βασικές αιτίες των πολέμων. Υπάρχουν όμως και άλλα συμφέρονται, που ο απλός άνθρωπος δεν τα βλέπει και πολλές φορές δεν τα υπολογίζει. Και πολλές φορές ο πόλεμος διεξάγεται από αντιπροσώπους, αλλά έχει άλλους ηθικούς αυτουργούς, που μπορεί να βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά.
Η μεγάλη διεθνής επιρροή και ο διεθνές έλεγχος, μέσα από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα καθορίζουν τις συμμαχίες και τους αντιπάλους. Μεγάλος παίκτης είναι και οι μεγάλες εθνικές εταιρείες κατασκευής όπλων, που πρέπει να χρησιμοποιηθούν και να ανανεωθούν.
Σήμερα κάθε λαός και κάθε χώρα πρέπει να επιλέγει την πλευρά της Ιστορίας στην οποία να κατατάσσει τον εαυτό του. Και ο λογικός άνθρωπος, με γνώμονα την ηθική και το δίκαιο, τοποθετεί τον εαυτό του στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Τα κράτη όμως είναι δύσκολο να πάρουν την ορθή πλευρά της Ιστορίας. Γιατί το δίκαιο και η ηθική δεν είναι οι καλύτεροι οδηγοί τους. Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των ισχυρών, τα κρυμμένα συμφέροντα των κρατών αποτελούν τη Λυδία λίθο της ορθής τοποθέτησης, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Οι τρομοκράτες και οι άδικοι πόλεμοι, ο θάνατος χιλιάδων αμάχων και παιδιών, η καταστροφή χωρών που δεν υποκύπτουν είναι τα ορθά κριτήρια της επιλογής πλευράς στην Ιστορία. Όμως τα συμφέροντα μια αδύναμης χώρας και οι συνέπειες των αποφάσεών της καθορίζουν τις σκοπιμότητες και το αφήγημα για τη δικαιολόγηση της επιλογής της πλευρά της Ιστορίας που επιλέγουν.
Αυτόν τον ανήθικο τρόπο επιλέγουν ακόμα και εκείνοι που έχουν καθήκον να υπερασπίζονται το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δίκαιο και την ηθική. Κι έτσι αποδεικνύεται η ανηθικότητα της διεθνούς κοινότητας. ΟΙ σκοπιμότητες καλύπτουν και εκτοπίζουν το διεθνές δίκαιο και κάθε πανανθρώπινη αξία. Δεν είναι δυνατόν η ανοχή του θανάτου παιδιών και αμάχων να είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας.
ΠΗΓΗ : simerini.sigmalive.com
