- Του Γιώργου Κουτσαντώνη
1. Η δύναμη της προπαγάνδας
Μια πεντάχρονη τρυπημένη από σκορπιό, νεκρή και τοποθετημένη στο ψυχρό νερό κάποιας νησίδας του Έβρου, για να επιβραδυνθεί η σήψη της, είναι κάτι το τρομακτικό. Η εικόνα είναι πολύ πιο ισχυρή από τα λόγια. Ζούμε σε έναν εικονιστικό κόσμο, όπου ένα μιμίδιο (meme) είναι πολύ πιο αποτελεσματικό επικοινωνιακά και επιδραστικό από ένα δοκίμιο. Η οπτικοποίηση ενός ψέματος είναι πιο καρποφόρα από την αλήθεια του καλά δομημένου λόγου. Η είδηση μιας ανθρώπινης τραγωδίας ταξιδεύει ταχύτατα, ενώ η αποκάλυψη της αλήθειας, σε δεύτερο χρόνο, είναι μια αργή διαδικασία. Ένα τραγικό γεγονός, με νεκρό παιδί, εισχωρεί αμέσως, ριζώνει στο νου και στις ψυχές, γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος: αισθητηριακός και τεκνοποιός.
2. Η σύμπραξη εσωτερικού – εξωτερικού
Ήταν ένα αφήγημα, με εκτελεστή την Μπάιντα Αλ Σάλεχ και τις πλάτες ΜΚΟ, γερμανικών και εγχώριων ΜΜΕ, πολιτικών, δημοσιολόγων, προθύμων, ανόητων, κ.α. Πολλοί από αυτούς τους εγχώριους πρόθυμους δεν είναι άγνωστοι στη δημόσια σφαίρα. Πρόκειται για τα ίδια ανθρωπάκια που ποτέ, μα ποτέ, δεν περνάει από το μυαλό τους μια καλή προαίσθηση, μια θετική αμφιβολία ή αγαθή σκέψη για τη χώρα, αλλά μόνο η ανάγκη να εκφράσουν το ναρκισσιστικό ψευτο-ανθρωπισμό, την κακοπιστία και την αντιπολιτευτική τους μανία, δυσφημίζοντας τη χώρα, σε διεθνές επίπεδο, με κάθε ευκαιρία. Αναφέρομαι σε εκείνους/ες που πάντα διαθέτουν μια άσχημη κουβέντα για την ΕΛ.ΑΣ ή τα παιδιά του λιμενικού, για τις Ε.Δ., για τη χώρα μπανανία και τους Έλληνες που ζουν από τύχη. Για αυτούς που στηρίζουν πάντα, ακόμη και χωρίς στοιχεία ή αποδείξεις, την πιο άσχημη και σκοτεινή υπόθεση ή εκδοχή, αυτή που μπορεί να μειώσει ή να αμαυρώσει την ελληνική προσπάθεια. Διότι, από αυτούς η χώρα παρουσιάζεται αδιαφώτιστη, δολοφόνος και ανάλγητη, να ορίζεται από ένα στυγνό Καθεστώς, αδιάφορο για την ανθρώπινη ζωή. Πρόκειται για το δικό τους υπαρξιακό αφήγημα. Δυστυχώς, οι απ’ έξω με τη βοήθεια των από μέσα, κατάφεραν ένα πλήγμα: η χώρα στιγματίστηκε. Ακόμη και αν αργότερα φάνηκε η απάτη, o σπόρος της αμφιβολίας είχε φυτευτεί. Αυτό το είδαμε στα ανοιχτά της Πύλου, και πολύ φοβάμαι ότι θα το δούμε και στο μέλλον – στις πένες όλων εκείνων που την έχουν στημένη στην Ελλάδα έχοντας ήδη αρχίσει να τη βλέπουν ως το Ισραήλ των Βαλκανίων.
3. Το μνησίκακο κεφάλαιο της αποτυχίας
O ακήρυχτος πόλεμος, που συνεχίζεται εδώ στο εσωτερικό, με τις δυνάμεις της οικοφοβίας και της παρακμής, είναι πολύ βαθύτερος κι ας μοιάζει ενίοτε μικροπολιτικός ή εντοπισμένος σε κάποιο τριτεύον ζήτημα, όπως στις πετσέτες. Είναι ένας πόλεμος που αφορά καί στα μεγάλα εθνικά ζητήματα. Στη χώρα έχουμε ένα αποτυχημένο και απολιθωματικό πολιτικό κεφάλαιο που ενώ έχει ξεπέσει και ξοφλήσει, σε όλα τα επίπεδα, δεν έχει ακόμη απομονωθεί ώστε να αποσυρθεί οριστικά από τη μάχη της εξουσίας. Είναι ένα μνησίκακο δυναμικό που δεν αντέχει την ήττα, το ξεβόλεμα ή τη μη αξιοποίηση και ακριβώς γι ’αυτό είναι επικίνδυνο. Όπως το φίδι που προσπαθεί με λύσσα να καταφέρει μια βαθιά δαγκωματιά και δαγκώνει τυφλά όπου βρει.
4. Η δύναμη της μνήμης
Ασπίδα στις δαγκωματιές είναι η συλλογική μνήμη. Oι πολιτισμένες κοινωνίες δεν λιντσάρουν, όμως αμύνονται και απομονώνουν με αποφασιστικότητα και συνέπεια. Διακρίνουν τα σαπισμένα από τα υγιή και καθαρίζουν ψηφοδέλτια, θέσεις, αξιώματα και δημόσια βήματα από την αναξιοπιστία και τον παρασιτισμό. Τοποθετούν την υποκρισία και τις σοφιστείες στο περιθώριο, μακριά από τα ερείσματα και τον έλεγχο της εξουσίας. Δημιουργούν νέους θεσμούς, και ανοίγουν την ψυχή στην «…άσβηστη, αγνή, πρωτάκουστη αγάπη της πατρίδας», του Παλαμά. Το οικοφοβικό μίσος προς εαυτόν και η κομμουνιστική παράνοια, όπως μας δίδαξε ο Ρότζερ Σκρούτον, στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία, έχουν δημιουργήσει τους πιο φανατικούς προδότες – συνειδητά στρατευμένους ή χρήσιμους ηλίθιους. Οι πολίτες δεν ξεχνάμε τα ονόματά τους και με παρρησία τα εκθέτουμε στη δημόσια σφαίρα, ώστε να φανεί από τι είδους υλικά είναι πλασμένοι οι σύγχρονοι μισέλληνες, που ενώ ντρέπονται για την καταγωγή τους, δεν τολμούν να το δηλώσουν ανοιχτά κι ακόμη κλαίνε την πεντάχρονη.
5. Το αναπάντητο ερώτημα
Το γιατί η ελληνική Δικαιοσύνη δεν άσκησε διώξεις, σε όσους υιοθέτησαν και αναπαρήγαγαν αυτή την εθνικά επιζήμια προπαγάνδα, παραμένει αναπάντητο.
Πηγή: https://ardin-rixi.gr/archives/251931
