Γιώργος Ρακκάς
Ορθώς πολιτεία, καθώς και ο κάθε άνθρωπος με κοινή λογική ξεχωριστά καταδικάζει την σημερινή σφαγή που εξαπέλυσε η Χαμάς (η οποία είναι το κόμμα των ερειπίων της Γάζας και γνωρίζει πολύ καλά πώς η κυριαρχία της εκεί προϋποθέτει να μην ειρηνεύσει ποτέ η περιοχή και να μην υπάρξει ποτέ μια κάποια κοινά αποδεκτή λύση της αραβο-ισραηλινής διαμάχης επί της Παλαιστίνης).
Το γιατί βέβαια την ίδια στιγμή που καταδικάζουμε είμαστε η χώρα που έχουμε αναλάβει αυτήν την περίοδο, μέσα από το λεγόμενο ‘θετικό κλίμα’ και τις ενέργειες χαμηλής πολιτικής να εξωραΐσουμε στα μάτια της Δύσης το κατ’ εξοχήν κράτος-σπόνσορα του απανταχού ισλαμοφασισμού –την Τουρκία δηλαδή– αποτελεί μυστήριο. Αυτή η στάση μας εκθέτει.
Οι ίδιες οι εξελίξεις διαψεύδουν τις προσδοκίες της συγκεκριμένης πολιτικής τους πηγαίους τίτλους και τον ευσεβιποθισμό αρθρογράφων του Βήματος, των Νέων και της Καθημερινής. Όταν η Δύση καταλάβει επιτέλους πως οι κινήσεις καλής θέλησης της Τουρκίας, είναι γαλιφιές που υποκρύπτουν την επιχειρούμενη υπονόμευσή της, η Ελλάδα θα καταστεί υπόλογη γιατί συνέβαλε σε μια πολιτική που επεξέτεινε την εξαπάτηση.
Όσο για την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, πολλοί αντιμετωπίζουν την χτεσινή σφαγή με μια διάθεση συμψηφισμού της με τα εγκλήματα που έχει διαπράξει το ισραηλινό κράτος. Ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, τα ‘γεράκια’ του Ισραήλ κερδίζουν ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος: ένας σιωνιστικός φονταμενταλισμός ισχυροποιείται ως δήθεν απάντηση της διολίσθησης του παλαιστινιακού κινήματος στον ισλαμισμό. Πολύ πρόσφατα, η ισραηλινή κοινωνία ζούσε μέρες αναταραχής, ακριβώς διότι κομμάτια της κοινωνίας αντιδρούσαν σε αυτό το κλίμα που ήθελε να επιβάλει ο Νετανιάχου μέσα στο Ισραήλ.
Τα κομμάτια αυτά, όμως, αντιτάσσονται επίσης στον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Αλλά υπερασπίζονται το Ισραήλ ως μια εκκοσμικευμένη δημοκρατία που έχει ενσωματώσει τις ιδέες της ισότητας των φύλων και της πλουραλιστικής κοινωνίας αποτελώντας ένα εναλλακτικό ως προς το Ισλάμ πρότυπο στη Μέση Ανατολή. Στην ίδια βάση, οι μερίδες αυτές της κοινωνίας συζητούν και την αποθρησκειοποίηση του δικού τους κράτους –ένα από τα σημεία της αντίθεσής τους με τον Νιετανιάχου– και αποδέχονται την ενσωμάτωση της μειονότητας των Αράβων, αρκεί η τελευταία να εγκαταλείψει τον θρησκευτικό φατριασμό. Αυτή η προοπτική είναι και η μόνη που θα επέτρεπε στις αρχέγονες xριστιανικές κοινότητες της περιοχή να επιβιώσουν, καθώς πιεζόμενες από την εκατέρωθεν έξαρση των αρτηριοσκληρωτικών ιδεολογιών απειλούνται με εξαφάνιση ακόμα και από την ίδια την Ιερουσαλήμ.
Η Χαμάς εχθρεύεται περισσότερο ιδεολογικά και πολιτικά αυτήν ακριβώς την άποψη, όπως και μια ευρύτερη προοπτική εξομάλυνσης των ισραηλο-αραβικών σχέσεων που άρχισε να διαφαίνεται μετά τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Το ίδιο κάνει και το Ιράν, αφού η εν λόγω εξομάλυνση θα αφαιρέσει ένα ακόμα επιχείρημα πάνω στο οποίο επιβιώνει το δικό του αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς.
Η σκλήρυνση του ισραηλινού κράτους, άλλωστε, αποτέλεσε σχέδιο και επιδίωξη της Χαμάς ήδη από τις ειρηνευτικές συμφωνίες του 1993-1995. Σε αυτό, βεβαίως, συνέβαλε με τον τρόπο της και η Παλαιστινιακή Αρχή, που αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που δόθηκε ώστε να υπάρξει μια αφετηρία αυτοδιάθεσης για τους Παλαιστίνιους, την σπατάλησε μέσα σ’ ένα όργιο διαφθοράς και καθεστωτισμού.
Μετά από αυτήν την αποτυχία, η Χαμάς ανέλαβε σε μια διαδικασία που εν τέλει θα οδηγήσει στην καθίζηση του παλαιστινιακού κινήματος. Κυριαρχεί μεν στην Γάζα και εργαλειοποιεί την έννοια της αντίστασης, εντούτοις μιλάει για Χαλιφάτο και όχι για παλαιστινιακή αυτοδιάθεση· υποτάσσει το εθνικό αίσθημα στην ιδέα παλινόρθωσης μιας ισλαμικής αυτοκρατορίας που θα ξεκινάει από τον Ατλαντικό και την Ευρώπη και θα καταλήγει στον Ειρηνικό. Στην ίδια τη Γάζα, η ιδεολογία που προωθεί η οργάνωση, είναι υπερεθνική: εορτάζεται, για παράδειγμα, η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Στην δε Ευρώπη οι Παλαιστίνιοι βλέπουν το αλλοτινό κύρος των αιτημάτων τους να καταβαραθρώνεται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι ισλαμοφασιστικές δυνάμεις ταυτίζουν την Παλαιστινιακή υπόθεση με την τρομοκρατία, τις ολοκληρωτικές παράλληλες κοινωνίες των μεταναστών που εγκαθιδρύονται στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, την μαντήλα και την καταπίεση της γυναίκας, και μια νέα εκδοχή αντισημιτισμού που εκφράζεται από τις κοινότητες αυτές. Έτσι, μόνον η περίφημη ‘ισλαμοαριστερά’ και το ρεύμα των αφυπνισμένων (woke) έχει απομείνει να υποστηρίζουν την ισλαμική εκδοχή της Παλαιστινιακής αντίστασης. Κι εκείνοι, όμως, πολύ συχνά έρχονται αντιμέτωποι με τις αντιφάσεις των διακηρυγμένων ελευθεριακών σκοπών τους, με τις ολοκληρωτικές συμμαχίες που επιλέγουν.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η χθεσινή σφαγή που εξαπέλυσε η Χαμάς δεν δικαιολογείται από το δικαίωμα των Παλαιστινίων να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, όπως είπε ένας Μαχμούτ Αμπάς που έχει περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου και τριτακολούθου του Ερντογάν. Η ισοπέδωση κάθε διάκρισης μεταξύ εμπόλεμου και αμάχου, η στοχοποίηση οι βιασμοί, και οι απαγωγές γυναικών που πιάνονται σαν ‘σκλάβες’, το παιδομάζωμα είναι το πρόγραμμα που επιφυλάσσει ο ισλαμικός φονταμενταλισμός εναντίον οποιουδήποτε απίστου.
Και η απάντηση του Ισραήλ δεν θα πρέπει να ακολουθήσει το ίδιο μοτίβο, ακολουθώντας τη θρησκευτική ακροδεξιά, ή αντίθετα θα ενταχθεί σε μια στρατηγική διαχωρισμού της Χαμάς από τους Παλαιστίνιους. Διότι μόνο η ανασύσταση ενός δημοκρατικού παλαιστινιακού πολιτικού χώρου, θα έχει την ελπίδα να οδηγήσει σε μια συνάντηση με το δημοκρατικό ισραηλινό κίνημα.
ΠΗΓΗ: https://ardin-rixi.gr/archives/253255
