• Γράφει ο Νίκος Χ. Λαγκαδινός
• [email protected]
Ζούμε μέσα σ’ έναν ορυμαγδό και σ’ ένα σύστημα εντυπωσιασμών που για να μπορούν ν’ αγγίξουν την όλο και πιο κορεσμένη, στομωμένη ευαισθησία μας, πρέπει να εντείνονται ολοένα. Η έννοια της σαχλαμάρας δεν έπαψε να υπάρχει στον κόσμο και φυσικά και στη δική μας κοινωνία. Και είναι βέβαιο ότι δεν την συνειδητοποιούν πάντα, ή δεν θέλουν να την συνειδητοποιήσουν οι θιασώτες της. Νομίζουν ότι κάθε τι αιρετικό ή προσβλητικό που κάνουν δικαιώνεται ως τέτοιο…
Ο καθένας συγκινείται ελεύθερα, αυτοσυγκινείται με τη σκέψη του στραμμένη εκεί όπου νομίζει ότι θίγονται οι αξίες του.
Μας χρειάζονται υποδείγματα, παραδείγματα, ήρωες; Συνήθως τα αντλούμε από την επικράτεια των νεκρών. Μας χρειάζονται ωραία συναισθήματα; Συνήθως τα προσανατολίζουμε στους νεκρούς. Μας χρειάζονται μύθοι, κοσμοθεωρίες, ιερά κείμενα; Τα παίρνουμε από την παρακαταθήκη των νεκρών. Ας αφήσουμε που όλοι τους έχουν και τη σεμνότητα να μην σηκώνονται από τους τάφους τους για να μας διαψεύσουν… Θα μπορούμε επ’ άπειρο να σχολιάζουμε το “Κεφάλαιο”, έτσι που να δίνουμε δίκιο ή άδικο στον Λένιν, δίκιο ή άδικο στον Μάο, δίκιο ή άδικο στον Στάλιν, χωρίς κάποιος επικρατέστερος από εμάς τους ζωντανούς να έρχεται να μας αποστομώσει. Και οι ζωντανοί, όπως και να το κάνουμε, έχουν το μειονέκτημα να είναι ζωντανοί, δηλαδή το κύρος τους υπόκειται στη σχετικότητα των ανθρωπίνων… Γι’ αυτό, λοιπόν, μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας!
Είναι αλήθεια ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία έχουν δημιουργήσει εχθρότητες και πολλές φορές αδυναμίες συνεννόησης. Τελικά ζούμε σ’ έναν κόσμο τεχνητό, που εμείς τον επινοήσαμε, τον κατασκευάσαμε. Εννοούμε να επιβάλουμε στους άλλους τη γλώσσα μας, τα μέτρα μας, τα όριά μας, να διδάξουμε τη λογική και την ηθική μας. Η πορεία του πολιτισμού μας είναι φάλαγγα τυφλών. Και δυστυχώς δεν φαίνεται καμιά μεγάλη προσπάθεια για γενική αναθεώρηση, στάση αποφασιστική κι έλεγχο της πορείας. Κάποιες φωνές ξεμοναχιασμένες, εδώ κι εκεί, που ειδοποιούν, κράζοντας γοερά μέσα στη θολούρα, δεν ακούγονται.
• Όλα εξανεμίζονται σε κουβεντολόι…
Τον τόπο τούτο τον τρώει η συζήτηση του καφενείου – κι ας άλλαξε το καφενείο, κι από καφενές ας έγινε καφετέρια ή σνακ-μπαρ ή καφέ!
Όλα εξανεμίζονται σε κουβεντολόι.
Χάθηκε και το αίσθημα της αυθεντίας…
Γιατί απλούστατα ο καθένας νιώθει τον εαυτό του σοφότερο, ικανότερο, εξυπνότερο, προσαρμοσμένο στις αξιώσεις της σημερινής υψηλής πολιτικής.
Μερικές φορές, έχει κανείς την αίσθηση ότι αυτή η κοινωνία έχει σε αφθονία το γνώρισμα της χαζομάρας, παράδοση στην έλλειψη γενικής παιδείας και φυσικά έχει την ψύχωση της απάτης.
Έχει, ωστόσο, στιγμές έξαρσης και τότε λέμε ότι τα μυαλά ξύπνησαν!
Ή για να το πω και αλλιώς, είναι η επίγνωση της στιγμής, που δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε είναι…
• Άραγε βγάλαμε κανένα δίδαγμα από την εποχή μας;
Είναι ν’ απορεί κανείς αν από κάθε μάθημα που μας δίνει η κάθε εποχή και η εποχή μας, εμείς κατορθώνουμε να βγάλουμε κάποιο εσωτερικό ή εξωτερικό δίδαγμα! Αν κρίνω από τη συμπεριφορά των πολιτικών, δυστυχώς κανένα…
Αλλά, μην βγάζουμε απέξω τους εαυτούς μας! Και το λέω διότι σχεδόν πάντα βρίσκουμε άλλοθι για τα “αμαρτήματά” μας κι εμείς βγαίνουμε… λάδι! Ελάχιστοι “βλέπουν” τα εσωτερικά ερείπια. Περνάμε μια κρίση πρωτόγνωρη και είναι βέβαιο ότι θ’ αφήσει αχνάρια ανεξάλειπτα. Το δυστύχημα είναι ότι αδυνατούμε να βρούμε την απώτερη ρίζα κι ευθύνη για την σημερινή κατάσταση – πέρα βεβαίως από τις διεθνείς παραμέτρους που έχει αυτή η κρίση. Ζούμε τα επακόλουθα της δικής μας διαχείρισης…
• Απλώνεσαι μέσα μου
Δεν τελειώνεις
εσύ
με τα μάτια σου
με τα χέρια σου
με τα φιλιά σου.
Κ’ η αγάπη σου
είναι καράβι
που χώρεσε
ολάκερο μέσα μου
με τα ξάρτια του
με τα πανιά του
με τη γοργόνα
της πλώρης του.
Ένας ναύτης σου
με σημαδεύει
με το τρομπόνι του.
Κάθε που σ’ αγαπώ κάνει την καρδιά μου
κομμάτια.
Το πρωί
ανοίηεις τα πανιά
κι απλώνεσαι
μέσα μου.
Γιάννης Πατίλης ΜΗ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ ΣΕ ΧΩΡΑ ΚΑΠΝΙΖΟΝΤΩΝ [Ποιήματα 1970-1980], Ύψιλον/βιβλία
