- Του Νίκου Τσούλια
Διάχυτη και πανίσχυρη η σιωπή την ημέρα των εκλογών. Όλοι περιμένουμε, όλοι ξέρουμε ότι η επόμενη μέρα είναι διαφορετική. Οι δημοσκοπήσεις αχρηστεύονται. Οι μεγάλες υποσχέσεις και οι βερμπαλισμοί, οι λαϊκισμοί και η δημαγωγία αλλά και ο προγραμματικός και ουσιαστικός λόγος θα δοκιμαστούν. Θα κριθούν. Το ερώτημα είναι απλό.
Τι από όλα αυτά, που ετέθησαν προεκλογικά, θα αποφασίσει ο λαός, ποια θα είναι η αφετηρία της νέας πολιτικής πραγματικότητας, τι ακριβώς θέλει η σύγχρονη κοινωνία; Οι περισσότεροι θα είναι απογοητευμένοι. Πάντα πριν από τις εκλογές υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες. Απ’ όλους προβάλλεται η επιθυμία ως κοινή θέληση. Όλοι θεωρούμε ότι κατέχουμε το σωστό και έτσι πρέπει να γίνει αυτό που εμείς προκρίνουμε. Όλοι θέλουμε η άποψή μας να γίνει πλειοψηφική.
Δύσκολα συμμεριζόμαστε τη διαφορετικότητα στις ιδέες και στην ιδεολογία. Δύσκολα δεχόμαστε το διάλογο με τον οποίον μπορούν να γίνουν συνθέσεις. Δεν αναρωτιόμαστε για το μεγάλο ποσοστό αποχής. Είναι δυνατόν να μην ψηφίζουν περίπου οι μισοί Έλληνες; Αυτό δεν είναι πλήγμα για τη δημοκρατία; Στη γειτονική Τουρκία η συμμετοχή αγγίζει το 90%! Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για πλειοψηφικό ρεύμα όταν τόσο πολλοί Έλληνας έχουν γυρίσει την πλάτη στην κοινοβουλευτική λειτουργία; Άραγε έχουμε ερμηνεύσει τι επιπτώσεις έχει η μεγάλη αποχή για το πολιτικό σύστημα;
Ημέρα των εκλογών. Θα είναι ένα νέο ξεκίνημα, η απαρχή μιας ελπίδας δυναμικής; Ή θα υπάρχει εκκρεμότητα για άλλη μία Κυριακή; Πόσο σκληρή και πόσο γόνιμη θα είναι η κομματική αντιπαράθεση στην επόμενη φάση; Οι νικητές παρέα με την αλαζονεία και οι ηττημένοι «με το όπλο παρά πόδα»; Μπορεί η Ελλάδα να κυβερνηθεί από ένα κόμμα, όταν τα ποσοστά απέχουν τόσο πολύ από την έννοια της πλειοψηφίας; Μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίσει τις πολλές προκλήσεις της εποχής με το σχήμα ένας εναντίον όλων των άλλων, όταν οι ανισότητες έχουν προκαλέσει ισχυρά κοινωνικά ρήγματα; Όταν το δημόσιο χρέος υπερβαίνει πλέον τα 400 δις ευρώ, Όταν στην περιοχή μας έχουμε τόσο έντονες γεωστρατηγικές αναμοχλεύσεις;
Έχει αλλάξει εδώ και χρόνια αρκετά η κλασική κοινωνική διαστρωμάτωση. Νέες ιδιαιτερότητες και νέες συσσωματώσεις έχουν αποκρυσταλλωθεί. «Από τη δεκαετία του 1980 κιόλας, ο όρος «πρεκαριάτο» [precariat] έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει εργαζόμενους σε ποικίλους χώρους και αντικείμενα – σε επαγγέλματα χειρωνακτικά και μη, σε υπηρεσίες εποχιακές, άτυπης ή μερικής απασχόλησης, με ελαστικούς όρους εργασίας ή / και ασφάλισης – όπως επίσης και τους μακροχρόνους άνεργους. Οι πρεκάριοι αποτελούν μια ευρεία και μάλλον ετερόκλητη κατηγορία. Τους συνδέουν όμως δύο βασικά χαρακτηριστικά: η εργασιακή επισφάλεια και το ενδεχόμενο της φτωχοποίησης» (Ε. Γαζή κ.α. Η σοσιαλδημοκρατία στο προσκήνιο – ξανά;).
Οι εκλογές μπορεί να μας κάνουν σοφούς; Δεν είναι πάντα βέβαιο ότι ένα εκλογικό αποτέλεσμα οδηγεί στο σωστό δρόμο. Μπορεί να οδηγήσει σε παλινδρόμηση ή σε πισωγύρισμα. Και έχει γίνει αυτό στην πολιτική ιστορία του τόπου μας και μάλιστα πρόσφατα. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι πάντα σεβαστό. Όμως η πολιτική που θα προκριθεί θα δοκιμαστεί από την κοινωνία, από την ίδια την πραγματικότητα, από τους διεθνείς εξελίξεις.
Γιατί η χώρα μας είναι τα πάντα μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα εθνικά και οικονομικά ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται μόνο εντός Ελλάδας. Οφείλουμε να παρεμβαίνουμε με εξωστρέφεια και στη διεθνή σκηνή και ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η παγκοσμιοποιημένη, ούτως ή άλλως, οικονομία θέτει πολλαπλές προκλήσεις.
Χωρίς πολιτικές συνθέσεις, χωρίς δημιουργικό διάλογο, χωρίς ουσιαστική λειτουργία του κοινοβουλίου, χωρίς συναινέσεις δεν μπορεί να υπάρξει ευοίωνη προοπτική.
Υ.Γ.
Τα υπόλοιπα μετά το αποτέλεσμα των εκλογών.
