Χριστάκης Ευσταθίου
Μπορεί η Κριστίν Λαγκάρντ, η πρόεδρος της ΕΚΤ, να επιθυμεί να κτυπήσει στο ψαχνό τον πληθωρισμό στην Ευρωζώνη και να τιθασεύσει τους ακόμα σκαρφαλωμένους δείκτες του, που επιμένουν να μην συμμαζεύονται σ’ επιθυμητά επίπεδα, ωστόσο εκείνο που μπαίνει στην όλη εξίσωση είναι μια ολοένα και πιο σφικτή συρτοθηλιά στο λαιμό κυρίως των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων των πολιτών και ακόμα πιο πολύ στις πιο ευαίσθητες ζώνες της ΕΕ.
Η πολιτική που θέλει ν’ ακολουθήσει και τα εργαλεία που επιθυμεί να χρησιμοποιήσει η ΕΚΤ και οι παρεμφερείς θεσμοί είναι η μια όψη και το πώς διαμορφώνονται πολιτικές και εφαρμογή αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι μια άλλη, που ούτως ή άλλως εκβάλλουν σ’ ένα φαύλο κύκλο. Όσο κι αν οι αναλύσεις εμφανίζονται πειστικές ως προς την ορθότητα αποφάσεων.
Ειδικά εμείς εδώ στην Κύπρο αποκομίζουμε εμπλουτισμένα βιώματα ψυχρών συστημάτων, που σε συνδυασμό με το θεριό της ακρίβειας στα προϊόντα και την εκτόξευση των τιμών σε ηλεκτρισμό και καύσιμα, αφήνουν τα μικρομεσαία εισοδηματικά στρώματα ν’ ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά. Παράλληλα, ο κίνδυνος αδυναμίας αποπληρωμής δόσεων για στεγαστικά δάνεια μετατρέπεται σε μόνιμο εφιάλτη γι’ αρκετά νοικοκυριά.
Η λογική των συστημάτων γι’ αντιμετώπιση κινδύνων, όπως εκείνο του πληθωρισμού, για τον απλό πολίτη μετατρέπεται πέραν των οικονομικών ερμηνειών και προσεγγίσεων – που και εδώ οι απόψεις ποικίλουν – σ’ ένα εφιάλτη που ζώνει απειλητικά το ίδιο το βιοτικό του επίπεδο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η ίδια η καθημερινή επιβίωση ακόμα και ως προς τα στοιχειώδη που απαιτούνται, γίνεται κατόρθωμα!
Η δέκατη συνεχής αύξηση των επιτοκίων που ανακοίνωσε την περασμένη Πέμπτη η ΕΚΤ μπορεί να είναι για το όλο σύστημα η εύκολη και ενδεδειγμένη μέθοδος γι’ ανάσχεση των στρεβλών της οικονομίας, στην περίπτωση του θεριού που ακούει στο όνομα πληθωρισμός, ωστόσο δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορους μεγάλους και μικρούς που κινούν νήματα και καθορίζουν πολιτικές ότι μπορεί να συνιστά και το τελειωτικό κτύπημα για όλο εκείνο τον πληθυσμό που από καιρό βρίσκεται στα όρια ή και τα έχει ξεπεράσει.
Ειδικά στο χώρο μας, αν όλη αυτή η ψαλίδα της διαφοράς μεταξύ καταθετικών και δανειστικών επιτοκίων και η αποκόμιση υπερκερδών από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. δεν συνιστά αγκύλωση που απειλεί να στραγγαλίσει, ιδιαίτερα τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, τότε μπορούμε να καμαρώνουμε για τα τόσο ευφάνταστα επιτεύγματα μιας νέας όντως τάξης πραγμάτων.
Στο επίκεντρο της οποίας ας μην κοροϊδευόμαστε ότι βρίσκεται ο άνθρωπος, η ευημερία και η αξιοπρέπεια του, αλλά η παντοκρατορία ενός ανίκητου συστήματος, το οποίο μπορεί να θυσιάζει τα πρόσωπα προκειμένου αυτό να ζει και να βασιλεύει… Μπορεί κάποια «φάρμακα» που θεραπεύουν, από την άλλη και να σκοτώνουν…
ΠΗΓΗ: www.philenews.com
