Σίγουρα ο κόσμος μετεξελίσσεται, πάει μπροστά κατά πως λένε και περηφανευόμαστε, η τεχνολογική εξέλιξη τρέχει με ταχύτητα «Μπόλτ», ο κόσμος της γραφής και της ανάγνωσης του εντύπου έχει προ πολλού μεταπλασθεί σε διαγώνιο «κοίταγμα εν είδει ριπής οφθαλμού» του εμπλουτισμένου με διαφημίσεις ηλεκτρονικού μηνύματος, η 4η βιομηχανική επανάσταση προχωρά ακάθεκτη, η τεχνητή νοημοσύνη μας έχει προ πολλού καλημερίσει, οι μεγάλες σμάρτ τηλεοράσεις των 50+ ιντσών, ξεδιπλώνουν για χάρη μας καθημερινά, όλον τον χάρτη της ζωής, δίπλα μας, στην γειτονιά μας, πιο πέρα, πιο πάνω, πιο κάτω, πιο αριστερά, πιο δεξιά, πιο «παντού», ο γκλόμπαλ κόσμος μέσα στο σπίτι μας, στον εργασιακό μας χώρο, παντού, πάντα και ζωντανά, live, όπως στις συναυλίες, live όπως εδώ ή εδώ , λίγο πιο δίπλα , λίγο πιο πέρα , ξανά εδώ και πάλι εδώ χωρίς τελειωμό.
Ως που πιά ;
Μήπως έχουμε κορεσθεί σε βαθμό συλλογικής απάθειας;
Πως ό,τι κι αν γίνει, θα είναι προσωρινής διάρκειας, μέχρι το επόμενο, το οδυνηρότερο;
Έχει ειπωθεί πως χρειάζεται μια έντιμη λύση. Το έχει αφηγηθεί η κινηματογραφική τέχνη με αριστοτεχνικό τρόπο.
Μια έντιμη λύση, σεβαστή κι από τους δυο.
Όμως για να υπάρξει μια έντιμη λύση, σεβαστή και από τις δύο πλευρές, η Αξιότιμη Κυρία (The Honourable Woman) μέσα από την πλοκή του κινηματογραφικού έργου ενδιαφέρεται περισσότερο απ’ όλα, να κάνει την ερώτηση “Ποιον εμπιστεύεστε;” και το πιο σημαντικό, «Γιατί;»
Αν ποτέ απαντηθούν αυτά τα δύο ερωτήματα κατά την διάρκεια ή μετά το τέλος της όποιας live συναυλίας παρακολουθούμε, κάπου εκεί θα βρίσκεται η έντιμη λύση.
Προς το παρόν η live συναυλία που τούτες τις μέρες παρακολουθούμε, έχει κάνει ένα μικρό διάλειμμα: «Τρέχει» ήδη το τελεσίγραφο 24ης διάρκειας που αφορά 1,1 εκατομμύρια ψυχές για «αναίμακτη» χερσαία εκκένωση της Γάζας, που δεν έχουν την ελάχιστη πολυτέλεια επιλογής άλλου δρόμου φυγής:
Σαν επιμύθιο για αυτές τις ψυχές:
«Που πάει το καράβι;»
«Το εισιτήριό σας.»
«Θα ‘θελα να ‘μαι στη θάλασσα πάνω σ’ ένα καράβι με πανιά και να φυσάει νοτιάς ζεστός κι υγρός, και να μυρίζει αρμύρα. Να ‘χουνε πάει τα δελφίνια να κοιμηθούν κι απάνω στον αφρό να ‘ρχεται η ηχώ απ’ τα όνειρά τους —- Και το νερό, το κύμα, θα πάψει να ΄ναι ο δρόμος των δυνατών και θα γίνει έτσι που τ’ ονειρεύονται τα παιδιά με πυρετό, χωρίς αύριο και χωρίς χτες, σαν την σιωπή που πέθανε για να γίνει γαλήνη.»
«Το εισιτήριό σας.»
«Πού πάει το καράβι;»
Το παραπάνω απόσπασμα – αποχαιρετισμός είναι γραμμένο από τη Σόφη Στεργιάδου πριν φύγει κάπου για την Αμερική, και κοσμεί το βιβλίο «Το μεγάλο κύμα» της Ολυμπίας Καράγιωργα.
Έχω την αίσθηση πως αφορά κάθε διωγμένο.
Και κάθε θεατή όποιας live συναυλίας.
