«Έγινε ένα μικρό θαύμα. Η κόρη μου που είναι δύο ετών και η οποία ξυπνούσε κάθε νύχτα από τότε που ήταν έξι μηνών, το σταμάτησε εντελώς εδώ και ενάμιση μήνα. Ένα βράδυ, ενώ την κοίμιζα, μου είπε: “τώρα θα πάω για ύπνο”.
Ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε μόνη της· η μητέρα της, της το ζητούσε κάθε βράδυ και ευχόταν προφανώς να κοιμηθεί. Η μητέρα τελειώνει την επιστολή της λέγοντας:
“όταν μου απαντήσατε, μερικές μέρες αργότερα, είχα επιλύσει ήδη το πρόβλημά μου δίχως να ξέρω ούτε πώς, ούτε γιατί, εκτός και αν έπαιξε ρόλο η επιθυμία μου να το ρυθμίσω. Η όλη διαδικασία όμως ήταν ασυνείδητη».
Δεν είναι αρκετά παράδοξο;» (Dolto, 1992).
Η ανωτέρω επιστολή αναφέρεται στην ενότητα «το γράψιμο ως αυτοβοήθεια» του βιβλίου της Françoise Dolto, με τίτλο: «Μεγαλώστε σωστά το παιδί σας από τη γέννησή του μέχρι την εφηβεία». Η Dolto, η οποία ήταν παιδίατρος και ψυχαναλύτρια, όταν είχε λάβει αυτό το γράμμα, χάρηκε, διότι αυτό ήταν ακριβώς ό, τι προσπαθούσε να κάνει, δηλαδή να παροτρύνει τους γονείς να βοηθήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους σχετικά με τις σχέσεις τους με τα παιδιά τους.
Η Dolto, αναφέρει πως όταν κάποιος ξεκινά για να γράψει μια επιστολή, γνωρίζοντας ότι κάποιος θα την διαβάσει, δίνει όλη του την ψυχή στο γράψιμο και κατ’ επέκταση μεσολαβεί «κάτι» μεταξύ της επιστολής και του αναγνώστη, αλλά και μεταξύ όσων ακούνε. Εφόσον, κάθε παιδί είναι διαφορετικό και κάθε σχέση μεταξύ γονέων και παιδιού είναι επίσης, διαφορετική, η Dolto δεν μπορεί να δώσει «συνταγές» για όλους, αλλά να κάνει τους γονείς να καταλάβουν ότι μπορούν να επιλύσουν μόνοι τους όσα τους δυσκολεύουν. Η Dolto, θεωρεί ότι το σημαντικό δεν είναι το να περιμένουμε έτοιμες λύσεις από τους άλλους, αλλά το να έχουμε υπόψη ότι κάποιος θα μας ακούσει, και για να μας ακούσει κάποιος, θα πρέπει πρώτα να ακούσουμε τον εαυτό μας, όπως ακριβώς γίνεται όταν ξεκινάμε να γράψουμε μια επιστολή που θα διαβαστεί από κάποιον.
Προφανώς, στην περίπτωση της επιστολής, το μικρό κορίτσι είχε προβεί σε ένα καπρίτσιο για να κάνει τη μητέρα της να ενδιαφερθεί, κι όταν η μητέρα γράφοντας την επιστολή πήρε απόσταση από το πρόβλημα, κατάφερε να το επιλύσει. Έτσι, η Dolto, υπογραμμίζει: «είμαι πολύ ευχαριστημένη γιατί είναι αυτό που ήθελα: να θεωρούν οι γονείς ότι τα παιδιά τους δεν υπάρχουν για να τους δημιουργούν προβλήματα, αλλά για να ζήσουν μαζί τους, να μεγαλώσουν, να εξελιχθούν και να αλλάζουν καθημερινά. Η ζωή είναι πιο δυνατή απ’ όλα εάν της επιτρέψουμε να εκφραστεί δίχως να καθηλωθεί σε κάποια δύσκολη στιγμή…
Γράφοντας, λοιπόν, μια επιστολή προς κάποιον που θα την διαβάσει, μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε και να δούμε από διαφορετική οπτική γωνία το πρόβλημά μας, βρίσκοντας τη λύση μόνοι μας. Πολλές φορές η λύση που θα βρούμε μόνοι μας, ίσως είναι πολύ καλύτερη από τη λύση που θα μας δώσει κάποιος άλλος, αρκεί να προσπαθήσουμε. Ας μην το βάζουμε κάτω με την πρώτη. Εξάλλου, η προσπάθεια δεν λένε πως αξίζει περισσότερο από το αποτέλεσμα; Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, κι αν δεν μπορέσουμε να βρούμε τη λύση, τότε ναι, δεν είναι κακό να αναζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό.
- Πηγή: Françoise Dolto, (1992): «Μεγαλώστε σωστά το παιδί σας από τη γέννησή του μέχρι την εφηβεία», Εκδόσεις Γιαλλέλη, Αθήνα.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
