Ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι (Benjamin Disraeli, 21 Δεκεμβρίου 1804 – 19 Απριλίου 1881), πρώτος κόμης του Μπήκονσφηλντ, ήταν Άγγλος πολιτικός της συντηρητικής παράταξης και λογοτέχνης, επονομαζόμενος και “Ντίζυ” (Dizzy). Διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας (1868 και 1874-1880) ενώ για τρεις περίπου δεκαετίες πρωταγωνίστησε στην αγγλική πολιτική.
Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα δρώμενα της εποχής του ακολουθώντας αρχικά μια ήπια ειρηνική πολιτική όπου και κατέληξε στη συνέχεια σε σκληρή αποικιοκρατική. Αν και ήταν ιταλοεβραϊκής καταγωγής ο πατέρας του τον βάπτισε, σε ηλικία 12 ετών, χριστιανό κατά το αγγλικανικό δόγμα. Παρά το γεγονός αυτό θεωρείται ο πρώτος πρωθυπουργός της Αγγλίας προερχόμενος από εβραϊκή οικογένεια.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 21 Δεκεμβρίου (1804), πρωτότοκος γιος (δευτερότοκο τέκνο) του Σεφαραδίτη Εβραίου Ισαάκ Ντ’ Ισραέλι που εκ καταγωγής προερχόταν από τους Ισπανοεβραίους που είχαν καταφύγει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και από εκεί οι πρόγονοί του μέσω Β. Ιταλίας είχαν φθάσει στην Αγγλία. Εκείνο που σημάδεψε τα παιδικά του χρόνια ήταν η διαμάχη που είχε με τον πατέρα του όταν εκείνος, ερχόμενος σε ρήξη με τη συναγωγή του Μπέβυ Μαρκς, αποφάσισε να βαπτίσει τα παιδιά του χριστιανούς. Αρχικά παρακολούθησε μαθήματα σε κάποια ιδιωτικά σχολεία.
Το 1821, σε ηλικία 17 ετών μαθήτευσε σε νομική εταιρεία και από το 1828 άρχισε κάποιες ριψοκίνδυνες κερδοσκοπικές δραστηριότητες σε μεταλλεία της Ν. Αμερικής από τις οποίες υπέστη μεγάλη καταστροφή, από την οποία άρχισε να συνέρχεται πολύ αργότερα με τον γάμο του. Επίσης επεχείρησε με τον φίλο του πατέρα του, τον εκδότη Τζων Μάρεϋ, να εκδώσει την εφημερίδα Representative (= Αντιπρόσωπος), χωρίς όμως επιτυχία, την οποία και εξιστόρησε στο μυθιστόρημά του Βίβιαν Γκρέυ (1827) κατηγορώντας και γελοιοποιώντας τον Μάρεϋ. Το 1830 ξεκίνησε ένα περιηγητικό ταξίδι σε χώρες της Μεσογείου και της Ασίας διάρκειας 1,5 έτους. Επιστρέφοντας στην Αγγλία άρχισε να προσέχει το ντύσιμό του και την εμφάνισή του γενικά και να μετέχει ενεργά στη λογοτεχνική ζωή του Λονδίνου και σε διάφορες εκδηλώσεις της υψηλής κοινωνίας, γνωρίζοντας έτσι διάφορες διασημότητες. Υπό τις συνθήκες αυτές το 1832 αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την πολιτική. Το 1832 έγραψε το τετράτομο μυθιστόρημά του Κονταρίνι Φλέμινγκ στο οποίο παρουσιάζει πολλά αυτοβιογραφικά του στοιχεία καθώς και την τότε πολιτική του σκέψη.
Αγώνας ανάδειξης
Το ίδιο έτος, 1832, έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος βουλευτής, ριζοσπάστης, στη περιοχή του Μπάκιγχαμσιρ χωρίς επιτυχία. Το επανέλαβε αυτό το 1835 και πάλι ανεπιτυχώς. Το επόμενο έτος επιλέγοντας να προσκολληθεί στο κόμμα των συντηρητικών απέτυχε και πάλι. Κύρια αιτία αυτών ήταν αφενός ο εκκεντρικός του χαρακτήρας όσο κυρίως η ανάμιξή του σε ερωτικά σκάνδαλα, ιδίως με την σύζυγο του ευγενούς σερ Φράνσις Σάικς, την Ενριέτα, με συνέπεια η φήμη του να υποστεί σοβαρό πλήγμα.
Τελικά το 1837 βάζοντας υποψηφιότητα αυτή τη φορά στη περιοχή Μέινστοουν του Κεντ κατάφερε να εκλεγεί με τους συντηρητικούς χωρίς όμως τότε να έρθουν στην εξουσία. Δύο χρόνια αργότερα τέλεσε το γάμο του με την κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερή του Μαριάνα Λιούις, χήρα του Γουΐντομ Λιούις που είχε τότε ετήσιο εισόδημα 4.000 λίρες από ακίνητα στο Λονδίνο. Με τον γάμο του αυτό σταθεροποίησε και την κοινωνική του θέση γενικότερα.
Όταν το 1841 οι συντηρητικοί ήλθαν στην εξουσία ο πρωθυπουργός σερ Ρόμπερτ Πηλ δεν περιέλαβε τον Ντισραέλι στη κυβέρνησή του. Η απόρριψη αυτή είχε ως συνέπεια ο Ντισραέλι να αρχίσει ν’ ασκεί ιδιαίτερη κριτική στις πολιτικές αποφάσεις του αρχηγού του, γενόμενος έτσι δεινός ομιλητής. Μάλιστα την ίδια εποχή ανέλαβε πολιτικός καθοδηγητής μιας ομάδας νεαρών που συγκροτούσαν την λεγόμενη «Νέα Αγγλία» που αναζητούσε μια περισσότερο ριζοσπαστική κίνηση σε αντίθεση με την ρομαντική που ακολουθούσε ο Πηλ.
Το 1845 με τη σιτοδεία που παρατηρήθηκε τότε στην Ιρλανδία και την ανάκληση των προστατευτικών δασμών για τα εισαγόμενα σιτηρά εκ μέρους του Πηλ, ο Ντισραέλι άδραξε την ευκαιρία να συσπειρώσει γύρω του την «Νέα Αγγλία» και τους γαιοκτήμονες κατορθώνοντας με μια σειρά λαμπρών ομιλιών να συγκροτήσει σε ενιαίο σώμα την αντιπολίτευση κατά του Πηλ, με συνέπεια ο τελευταίος να παραιτηθεί και να ανοίξει ο δρόμος της αρχηγίας των συντηρητικών από τον Ντισραέλι.
Πηγές
- “Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica” τομ. 46ος, σελ. 103.
