Προφανώς, είναι δικαίωμά σας να νιώθετε όπως εσείς επιθυμείτε, και είναι δικαίωμά σας επίσης να ενεργείτε όπως θέλετε. Όμως τι συμβαίνει όταν δεν ενεργείτε όπως αισθάνεστε κι όπως εσείς θέλετε, αλλά ενεργείτε όπως ακριβώς θέλουν οι άλλοι; Πριν αποφασίσετε για το αν είναι σωστό να συνεχίσετε να το αποκρύβετε ή όχι, ίσως βοηθηθείτε αν έχετε υπόψη και τα εξής παρακάτω:
1) «Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά χωρισμένων γονιών έχουν ανάγκη από τη στήριξη και τη βοήθεια από το συγγενικό, το φιλικό και το σχολικό περιβάλλον» (Χατζηχρήστου, 2015).
Αν κανείς δεν ξέρει ότι έχει επέλθει ρήξη στον γάμο σας και έχετε πείσει και τα παιδιά σας να αποσιωπούν ένα τόσο σοβαρό γεγονός στη ζωή τους, τότε περνούν όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο προσαρμογής μόνα τους. Επίσης, ίσως κάποιες φορές να είναι βυθισμένα στις σκέψεις τους, να είναι αγχωμένα για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον, ή ακόμη και να έχουν αισθήματα ντροπής γι’ αυτό που συνέβη, αλλά να μην μπορούν να εξωτερικεύσουν σε κανέναν όσα σκέφτονται και όσα αισθάνονται κι άρα να μην μπορούν να ρυθμίσουν ή να αποσυμφορήσουν την αρνητική ενέργεια που προκύπτει από όλη αυτή την κατάσταση.
Φυσικά εννοείται ότι η διάλυση ενός γάμου σε καμία περίπτωση δε θα έπρεπε να φέρνει αισθήματα ντροπής σε κανέναν, καθώς είναι προτιμότερο όλοι να διαβιούν σε συνθήκες ψυχικής ηρεμίας, παρά σε ένα περιβάλλον με συνεχείς εντάσεις κι έλλειψη σεβασμού. Για τα παιδιά δεν είναι πάντα εύκολο να συζητήσουν με τους γονείς τους, καθώς αρκετές φορές έχουν θυμό απέναντί τους, γιατί θεωρούν ότι θα μπορούσε να αποτραπεί το διαζύγιο και δεν λείπουν και περιπτώσεις που ο ένας εκ των δυο ή και οι δυο πλευρές εξαπολύουν κατηγορίες και συκοφαντίες δημιουργώντας ένα κλίμα που δεν αρμόζει σε ώριμους ανθρώπους.
2) «Η ύπαρξη συγγενών και/ή φίλων για βοήθεια και υποστήριξη αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την προσαρμογή όλων των μελών της οικογένειας μετά το διαζύγιο» (Χατζηχρήστου, 2015).
Ως εκ τούτου, αν κανείς δεν το ξέρει, τότε πώς θα σας υποστηρίξει; Στην ουσία αποκλείετε και απορρίπτετε έναν καθοριστικό παράγοντα προσαρμογής όλων των μελών της οικογένειας. Είναι σαν να προσπαθείτε να κρατήσετε ζωντανό ένα γάμο που από καιρό έχει σταματήσει να «ζει», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δώσει ζωή και σε εσάς. Ελπίζετε ίσως ότι κάτι θα αλλάξει στο διάστημα μέχρι να το αποκαλύψετε; Μήπως κατά βάθος αρνείστε να το αποδεχθείτε κι εσείς οι ίδιοι;
Αν ναι, γιατί τόση άρνηση να αποδεχθείτε ότι τελείωσε; Τι θα αλλάξει αν περιμένετε; Και για πόσο θα περιμένετε; Οι σχέσεις πολλές φορές παλιώνουν, φθείρονται, «γερνούν» και τίποτα νέο δεν μπορεί να ανθίσει, ούτε να γεννηθεί απ’ αυτές. Όσα είχαν να δώσουν, τα έδωσαν… δεν υπάρχει κάτι καινούργιο ή διαφορετικό που θα μπορούσατε να πάρετε. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσει κανείς αυτό, τόσο πιο εύκολα μπορεί να πάει παρακάτω και να κάνει μια καινούργια αρχή, με έναν άλλον άνθρωπο που θα μπορεί να εκτιμήσει ή να δώσει όλα όσα δεν μπορούσε να δώσει το πρόσωπο με το οποίο προσπαθήσατε να είστε μαζί.
Σκεφτείτε επίσης, ότι ίσως κάποιο άτομο από το κύκλο σας να ενδιαφέρεται για εσάς και με το να μην ξέρει ότι έχετε χωρίσει, να μην μπορεί να έρθει πιο κοντά σας. Ίσως, όμως αυτό το άτομο να έχει να σας δώσει όλα όσα έφθιναν με τον καιρό, όπως αγάπη, συντροφικότητα, στοργή, σεβασμό, ενδιαφέρον, οικειότητα, σύνδεση, επικοινωνία, χαρά, συμπόνοια κοκ.
3) «Έχει διαπιστωθεί ότι το ενδεχόμενο κοινωνικό στίγμα και τα αρνητικά στερεότυπα για τους χωρισμένους γονείς και τη λειτουργία της οικογένειας μετά το διαζύγιο επιδρούν αρνητικά σε όλα τα μέλη της οικογένειας» (Χατζηχρήστου, 2015).
Το κοινωνικό στίγμα συνδέεται άμεσα με την απλή φράση που σίγουρα θα έχουμε ακούσει και που μας απασχολεί σχεδόν όλους: «τι θα πει ο κόσμος;» Ναι φυσικά μέσα στον κόσμο ζούμε, και ίσως οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον κόσμο. Όμως, αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει όλους ως κοινωνία είναι το εξής απλό: ποιος είναι αποτυχημένος γάμος; Αυτός όπου μια γυναίκα καλύπτει με make up τα σημάδια από τη σωματική βία που ασκεί σε βάρος της ο σύζυγός της και δεν παίρνει απόφαση να ζητήσει διαζύγιο ή εκείνος μιας γυναίκας που βίωσε ακριβώς το ίδιο και βρήκε το κουράγιο να πάρει διαζύγιο; Στα μάτια του κόσμου η πρώτη περίπτωση δεν φαίνεται, γιατί καλύπτεται με make up και με ψέματα ότι όλα πάνε καλά. Η πρώτη περίπτωση για τα μάτια του κόσμου αποτελεί έναν επιτυχημένο γάμο, ενώ η δεύτερη περίπτωση για τα μάτια του κόσμου αποτελεί μια αποτυχία, μια διαλυμένη οικογένεια.
Δυστυχώς, ζούμε σε μια κοινωνία που η υποκρισία περισσεύει και το κοινωνικό στίγμα για τους διαζευγμένους αποτελεί το σύμπτωμα μιας κοινωνίας που νοσεί και που την ενδιαφέρει περισσότερο το «φαίνεσθαι» από το «είναι». Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει το αν κάποιος κακοποιεί τη σύζυγό του, αρκεί αυτός να μπορεί να παρουσιάζεται με το προσωπείο του οικογενειάρχη, του παντρεμένου, του καλού και στοργικού πατέρα.
Συνεπώς, ζώντας μέσα στον κόσμο που αυτό που θα πει θα είναι το ψέμα κι αυτό που θα κάνει θα είναι να κρίνει τους πάντες εκτός από τον εαυτό του, γιατί θα πρέπει να μας νοιάζει και να δίνουμε τόσο αξία στο «τι θα πει» αυτός ο κόσμος; Και ποιος είναι αυτός ο κόσμος; Αυτός που μέχρι πρότινος δεν ενδιαφερόταν για εμάς και που το μόνο που ξέρει είναι να κρίνει και να καταδικάζει τους άλλους; Κι ακόμη, αν ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για εμάς, εμείς γιατί να ενδιαφερθούμε γι’ αυτόν; Κι αλήθεια, αυτός ο κόσμος είναι άμεπτος, αλάνθαστος, ηθικός, δίκαιος και τα έχει όλα λυμένα;
Κάποια στιγμή αυτή η κοινωνία της υποκρισίας, θα πρέπει να μάθει εκτός από τους άλλους, να κρίνει και τον εαυτό της και να αφήσει κατά μέρος τον στιγματισμό για τους χωρισμένους, καθώς έτσι υποθάλπει και γίνεται συνένοχη σε συμπεριφορές που ενισχύουν την κακοποίηση και τη βιαιοπραγία σε βάρος των γυναικών. Όχι, διαλυμένη οικογένεια, δεν είναι η οικογένεια που αποφάσισε να ακολουθήσει διαφορετικούς, δρόμους. Αποτυχημένη δεν είναι η γυναίκα που έβαλε ψηλότερα την αξιοπρέπειά της από το τι θα πει ο κόσμος. Αποτυχημένος δεν είναι κανείς άνθρωπος που αποφάσισε να χωρίσει γιατί δεν μπορούσε να ζει σε έναν γάμο καταπιέζοντας τα συναισθήματά του για χάρη του «τι θα πει ο κόσμος».
Πηγή: Χ.Γ. Χατζηχρήστου, 2015, Πρόληψη και Προαγωγή της Ψυχικής Υγείας στο Σχολείο και στην Οικογένεια, Gutenberg.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc
