- του Τάκη Θεοδωρόπουλου από την Καθημερινή
Προχθές, για μια ακόμη φορά στη ζωή μας, παρακολουθήσαμε την παρέλαση υπερηφάνειας των «ευγενικών ψυχών». Δεν ήταν τόσο πολυπληθής όσο η παρέλαση των ΛΟΑΤΚΙ, διέθετε όμως το σθένος της ευγενείας της, αρκετό για να νεκρώσει το κέντρο της πρωτεύουσας για κάποια ώρα. Παρά τη φυσική ευγένειά τους οι ψυχές ήταν εν εξάλλω καταστάσει. Σε αντίθεση με όλους εμάς, τους υπόλοιπους που δεν διαθέτουμε το προνόμιο της ευγενικής ψυχής τους, ήσαν πολύ θυμωμένες με την ελληνική πολιτεία που οδήγησε στον θάνατο, κατά την κρίση τους, 18 παράνομους μετανάστες στον Εβρο, και τον αυτόκλητο σερίφη που συνέλαβε 13 ταλαίπωρους και τους έκλεισε σ’ ένα κλουβί για να κάνει τον καμπόσο. Θα μου πείτε ότι είναι γραφικοί; Ας το δεχθώ. Ομως η γραφικότητά τους δεν είναι ορφανή. Δεν τους υπερασπίζονται μόνον οι περιθωριακοί του ΚΕΕΡΦΑ ή του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ευγένεια της ψυχής τους την συμμερίζονται και διάφοροι οι οποίοι μπορούν να αρθρώσουν δημόσιο λόγο. Μπορεί να μη νεκρώνουν την πρωτεύουσα. Εχουν όμως τον τρόπο να δίνουν ορθολογικά επιχειρήματα στις αντιδράσεις τους, ως επί το πλείστον προγλωσσικές. Δογματικοί φιλελεύθεροι, αριστεροί εκ των ων ουκ άνευ, γενικώς πονόψυχοι.
Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο. Ας υποθέσουμε ότι ενώ η Ελλάδα έχει αφεθεί στο έλεος των πυρκαγιών το κύριο πρόβλημα είναι ότι παράνομοι μετανάστες, προφανώς καθοδηγημένοι από τους απάνθρωπους διακινητές τους, κάηκαν. Δεν έχω καμιά αντίρρηση. Ομως δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Αυτό που διακρίνει τις ευγενείς ψυχές από όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους «αγενείς», τους «άσπλαχνους» είναι το υψωμένο δάχτυλο κατά των ενόχων. Και ποιοι είναι οι ένοχοι; Οσοι προσπαθούν να υπερασπισθούν τα σύνορα της χώρας. Αν δεν υπήρχε το τείχος του Εβρου, αν οι μετανάστες δεν αναγκάζονταν να ακολουθήσουν αυτά τα περάσματα, τότε μπορεί και να ζούσαν.
Και στο σημείο αυτό αναδεικνύεται το πρώτο πρόβλημα, το οποίο οι ευγενείς ψυχές δεν το θεωρούν πρόβλημα, όμως η κοινή λογική το αντιμετωπίζει ως πρόβλημα. Τι έχουν να μας προτείνουν οι «ευγενείς ψυχές»; Την απρόσκοπτη διέλευση μεταναστών και παντός πικραμένου από τα σύνορά μας; Δεν γνωρίζω την απάντηση. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι οι ευγενείς ψυχές για να αποδείξουν την ευγένειά τους έχουν ανάγκη από κάποιον αντίπαλο. Κάποιες «αγενείς» ψυχές που δεν συμμερίζονται τον πόνο τους.
Χρειάζονται ρατσιστές για να αποδείξουν τον αντιρατσισμό τους. Χρειάζονται φασίστες για να αποδείξουν τον αντιφασισμό τους. Κι αν δεν βρίσκουν πρόχειρους τους επινοούν. Στα σοβαρά τώρα. Υπάρχει πρόβλημα φασισμού στη σημερινή Ελλάδα; Υπάρχει πρόβλημα ρατσισμού στη σημερινή Ελλάδα; Μια πρόχειρη σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη θα σας καθησυχάσει. Ή θα σας κάνει να αναρωτηθείτε αν δεν ανήκετε στη φυλή των «ευγενών ψυχών» που φροντίζουν για την υγεία της δημοκρατίας μας.
Τον όρο «ευγενής ψυχή» ομολογώ ότι τον έχω μεταφέρει στα ελληνικά από το belle âme του Raymond Aron. Ο Γάλλος διανοητής αναφερόταν στη φυλή των διανοουμένων που πάντα συντασσόταν με τον «καλό σκοπό». Κοινώς τη συστράτευση με όποια ιδέα στον καιρό του υποσχόταν την ανατροπή της δημοκρατίας στο όνομα, ας μην πω ποιο. Ισως στον θαυμασμό του Μάο που έτρεφε ο Σαρτρ. Αυτό είναι λεπτομέρεια. Η ουσία είναι ότι οι «ευγενείς ψυχές» δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τον μανιχαϊσμό του καλού και του κακού.
Το «καλό» σήμερα είναι οι μετανάστες. Το αντιμετωπίζουν ως νέο προλεταριάτο. Και καλά οι αμετανόητοι μαρξιστές. Ομως οι φιλελεύθεροι δικαιωματιστές οι οποίοι υπερασπίζονται την ανεξέλεγκτη μετανάστευση τι θέλουν να μας πουν; Λογική αντίφαση: η Ευρώπη δεν έχει σύνορα, αν όμως δεν έχει σύνορα τότε γιατί είναι Ευρώπη;
Στον Εβρο κάηκαν δεκαοκτώ παράνομοι μετανάστες. Κάποιος αυτόκλητος σερίφης συνέλαβε άλλους δεκατρείς σαν ανθρώπινα θηράματα. Οι «ευγενείς ψυχές» εξεγείρονται. Φταίει το ελληνικό κράτος. Αν άφηνε ελεύθερες τις διόδους για τους παράνομους μετανάστες δεν θα είχε συμβεί η τραγωδία.
Ερώτηση κρίσεως: θέλουν να μας πουν οι φίλοι φιλελεύθεροι αγωνιστές της ψυχικής ευγένειας ότι τα σύνορα πρέπει να καταργηθούν; Οχι έτσι ακριβώς, αλλά στο περίπου.
Αυτό είναι το πρόβλημα της «ευγενούς ψυχής». Δεν έχει να προτείνει τίποτε για τη ζωή μας εκτός από τον ναρκισσισμό της δικής της ευγένειας.
