- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
Μια μέρα ενώ περπατούσα κατά μήκος της ακτής στην Βάρκιζα, παρατηρώ από μακριά κάτι να αχνοφαίνεται σε ένα μικρό κτίριο που διοργανώνονται πολιτιστικά δρώμενα. Μια αφίσα με ένα κοχύλι σε μεγέθυνση και ορισμένοι άνθρωποι που κάθονταν σε άσπρες πλαστικές καρέκλες, αρκούσαν σαν ερεθίσματα να με κάνουν να προσεγγίσω τον χώρο για να εξερευνήσω τι γίνεται.
Μόλις μπήκα μέσα παρατήρησα έναν χώρο διακοσμημένο με πίνακες οι οποίοι απέδιδαν διάφορες θεματολογίες, αλλά δεν μπήκα σε λεπτομέρειες καθώς με πλησίασε ευγενικά ένας κύριος για να μου συστήσει τον χώρο ρωτώντας με έναν φιλικό τόνο « να σας πω λίγα πράγματα για τους πίνακες;». Η θέρμη του κυρίου δεν μου έδωσε περιθώριο παρά να του απαντήσω καταφατικά για να αρχίσει να μου διηγείται την ιστορία των κάδρων που αναπαριστούσαν μορφές δομημένες με κύρια υλικά αχιβάδες, κοχύλια και άμμο. Ο ναός του Ποσειδώνα και η Αργώ μου μαγνήτισαν αμέσως το βλέμμα, όπως άλλωστε ο Ίκαρος που σαν θεματολογίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον Ελληνισμό. Αυτός ο κύριος μου περιέγραφε με ένα χαμόγελο τις εικόνες στις οποίες είχε δώσει μορφή, τονίζοντας μου πως για πολλά χρόνια μάζευε από τις παραλίες τα υλικά αυτά για να συνθέσει έργα τέχνης που σε τέτοια μορφή είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου.
Η τέχνη είναι η εξωτερίκευση ενός εσωτερικού ψυχικού κόσμου που καθρεφτίζει συναισθήματα, μνήμες, εμπειρίες που είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ νοήσεως και περιβάλλοντος. Έτσι παρατήρησα πίνακες που απεικόνιζαν ένα γήπεδο μπάσκετ, ένα εκκλησάκι την ίδια στιγμή που ο ευγενικός κύριος μου απαντούσε στις ερωτήσεις που του έκανα για την ιστορία του εκάστοτε πίνακα μιας που η περιέργεια μου είναι κάτι που με διακατέχει από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου.
Μέσα από τις απαντήσεις του κυρίου αυτού έμαθα την αγάπη που είχε για το ψαροντούφεκο, για τον Ελληνικό πολιτισμό, για το μπάσκετ και για το φαινόμενο της ζωής στο σύμπαν όπως αποδείχτηκε από την συζήτηση μας αργότερα. Αυτός ο κύριος μου θύμιζε κάποιον που είχα δει κάπου αλλά σαν να τον είχα ξεχάσει κάπως διότι σαν οπτικό ερέθισμα είχε εκλείψει κάπως από τις εικόνες που έχω προσλάβει την τελευταία δεκαετία. Μόλις τον ρώτησα με μια περιέργεια έκδηλη στο πρόσωπο μου για να μάθω την ταυτότητα του, εκείνος γέλασε διότι στο εξωτερικό του κτιρίου αναγράφονταν το όνομα του με κεφαλαία γράμματα στην αφίσα αλλά δεν ήξερε πως δεν το πρόσεξα.
Μπορεί να γέλασε επίσης διότι ίσως να πίστεψε ότι χαριεντιζόμουν, αλλά όπως και να έχει το όνομα του κυρίου είναι Γιάννης Δημαράς. Ομολογώ πως το πιο πιθανό είναι να μην μου είπε το όνομα του καθώς διέκρινα στα μάτια του μια ταπεινότητα. Εισάγοντας με γρήγορα στην ταυτότητα του με την ιδιότητα του δημοσιογράφου παρά του πολιτικού, με μύησε στον δικό του κόσμο αυτό του θαλάσσιου, αρχίζοντας να μου δείχνει αχιβάδες χιλιάδων ετών που κοσμούσαν τον χώρο τις οποίες είχε καταφέρει να βρει μετά πολλών κόπων.
Μιλώντας μου για τις αχιβάδες και τα κοχύλια μου εκστόμισε το ρήμα «προστατεύω» μιλώντας μου για τον επικείμενο κίνδυνο εξαφάνισης τους σε περίπτωση που εισέλθει στην γη ένας κομήτης. Μόλις του έκανα μια ερώτηση για το τι τον ωθεί να προστατεύσει τα απολιθώματα, που φιλοξενούσαν ζωές μου με ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, θυμίζοντας μου πως οι πρόγονοι μας προέρχονται από την θάλασσα παρά την προσκόλληση των περισσοτέρων στο στάδιο των θηλαστικών. Οι σύγχρονες επιστήμες έχουν καταδείξει την παρουσία των πρώτων μορφών ζωής στον πλανήτη μέσω των μετεωριτών, κάτι που ο κύριος Δημαράς είχε καλά υπόψιν του μόλις άρχισα να του αναφέρω τα δεδομένα που έχω αναγνώσει σε επιστημονικές μελέτες.
Είναι πραγματικά θαυμάσιο που ένας άνθρωπος στα 79 του χρόνια, εκφράζει το αφανές καλλιτεχνικό του ταλέντο κοινωνώντας το δημόσια. Κανείς δεν ήξερε την καλλιτεχνική κλίση αυτού του ανθρώπου, παρά μόνο την πολιτική του και δημοσιογραφική του ιδιότητα, αλλά εκείνος τόσα χρόνια δημιουργούσε σε μια μοναχική οδό τα δικά του δημιουργήματα. Αυτά τα δημιουργήματα είναι βγαλμένα από τον αφρό του Αιγαίου, με τα κύματα του Ποσειδώνα και τις μνήμες του κύριου Δημαρά που συνθέτουν την ψυχή του. Είναι μοναχικές στιγμές συλλογής όλων αυτών των θεϊκών δημιουργημάτων, των οποίων τα χρώματα τράβηξαν τις αισθήσεις του Κύριου Δημαρά πάνω τους.
Αυτή η μοναχικότητα που πληρεί τον κάθε καλλιτέχνη, συγγραφέα, φιλόσοφο και εν τέλει τον κάθε δημιουργό ήταν εμφανής στην απλή φιλοσοφική μας συζήτηση όταν ο κύριος Δημαράς έκανε αναφορές στον Νίτσε και τον Καζαντζάκη. Μέσα σε λίγες ώρες κατανόησα πως είναι ένας άνθρωπος αυθόρμητος, ο οποίος δεν ατενίζει την επιφάνεια αυτού του κόσμου αλλά παρατηρεί το παν με διαφορετικά κιάλια. Αυτά τα κιάλια είναι που τον έθεσαν εκτός σχηματισμού της πολιτικής παράταξης του Π.Α.Σ.Ο.Κ το 2010 όταν δεν ψήφισε την δανειακή σύμβαση. Προτίμησε τον μοναχικό δρόμο του εξοβελισμού της ιδιοτέλειας, χάριν των ιδεών του ενώ θα μπορούσε να διατηρήσει μια σταθερή θέση με τις ανάλογες υλικές απολαβές.
«Ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του μόνο στην φύση» μου είπε σε μια στιγμή περισυλλογής όταν απολαμβάναμε την σιωπή μας έξω από το κτίριο που φιλοξενούσε την έκθεση του. Θυμήθηκα τις πολύτιμες σκέψεις που έχω κάνει μόνος μου μέσα στην σιωπή μου και τον κοίταξα με ένα βλέμμα γνέφοντας το κεφάλι μου για να συμφωνήσω χωρίς να προσθέσω κάτι σε αυτό που είπε. Η γνωριμία μου με την ψυχή του κύριου Δημαρά παρά με το υλικό περίβλημα του γνωστού δημοσιογράφου η πολιτικού ήταν κάτι που θα μου μείνει ανεξίτηλο, διότι η ποιότητα δεν έχει σχέση με την ποσότητα. Σε μια συζήτηση μεταξύ ποιητών συναντιούνται τόσο οι εσωτερικοί κακοί δαίμονες όσο και η ευδαιμονία που προκύπτει έπειτα από μια μεγάλη σύγκρουση που νικητής βγαίνει η δημιουργία και ο θαυμασμός για την ζωή.
