- ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΝΙΟΡΔΟΣ
Όταν πρωτοσυνάντησα την λέξη «αποσυνάγωγοι», η έκπληξή μου ήταν ανάλογη με αυτήν που περιγράφει το παρακάτω ποιηματάκι, με τίτλο «Η ποίηση είναι…..»:
«Η ποίηση είναι η έκπληξη
στα μάτια σου όταν ακούς
για πρώτη φορά τη
λέξη ‘αλεξήλιο’ και
ακυρώνεις το ραντεβού.
Σήμερα θα μείνεις μέσα»
Ο αποσυνάγωγος λοιπόν, η αποσυνάγωγη, το αποσυνάγωγο. Αρσενικό, θηλυκό, ουδέτερο.
Και στον πληθυντικό για το αρσενικό «οι αποσυνάγωγοι», για το θηλυκό «οι αποσυνάγωγες» και για το ουδέτερο «τα αποσυνάγωγα».
Συνώνυμό του ο χαραμάδος: αυτός που έχει διωχθεί από την εβραϊκή συναγωγή λόγω κάποιου παραπτώματος.
Την συναντάμε την λέξη στον Παπαδιαμάντη («Ο χαραμάδος»): «Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ Κοινότης τὸν εἶχε κάμει χαραμάδον, ἤτοι ἀποσυνάγωγον, μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ἐμποροπλοιάρχων».
Κατ’ επέκταση ο αποσυνάγωγος είναι ο απόβλητος, ο αποδιωγμένος, ο απόκληρος, ο εξοστρακισμένος.
Είναι δυνατό σε μια ευρύτερη εκδοχή να σημαίνει ο μονήρης, ο μονόχνοτος, ο αντικοινωνικός, ο μισάνθρωπος («Έζησε μόνος, απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική ένταξη, μοίρασε τη ζωή ανάμεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας αποσυνάγωγος τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης».
Τους αποσυνάγωγους, τους συνάντησα στο κορυφαίο ίσως βιβλίο του Τούρκου συγγραφέα Ογούζ Ατάι, το μυθιστόρημα «Αποσυνάγωγοι».
Ποιοι είναι λοιπόν οι αποσυνάγωγοι;
Δεν αναφέρομαι στους αποσυνάγωγους του Ατάι αν και υπάρχουν και αυτοί στους «δικούς μου» αποσυνάγωγους.
Οι «δικοί μου» αποσυνάγωγοι είναι αυτοί, που έχουν εξοστρακισθεί από τον κοινωνικό ιστό, αυτοί που κουβαλάνε στην καθημερινή πλάτη την εργασιακή ανασφάλεια, εκείνοι που έχουν ταυτισθεί με την οικονομική στενότητα, ανέχεια και απόγνωση, όσοι έχουν υποστεί τον στεγαστικό εξοβελισμό τους λόγω δανειακών χρεών, εκείνοι που την νεανική τους ορμή την έχουν αμαχητί πνευματικά, παραδώσει -ψυχή και σώμα-στην ακροδεξιά ιδεολογία, ιδεολογία φυτώριο – εκπαιδευτήριο για την δημιουργία μιας κοινωνίας όπου αντικοινωνικοί, μισάνθρωποι και δολοφόνοι, δεν θα αποτελούν μια αμελητέα κοινωνική παρωνυχίδα.
Οι «δικοί μου» αποσυνάγωγοι είναι ακόμη αυτοί, όλοι όσοι μονήρεις, απείχαν, απέχουν ήδη από τις δημόσιες εκλογικές διαδικασίες σε ποσοστά που προσεγγίζουν τα ποσοστά των «κοινωνικοπολιτικά ενσωματωμένων», για τους οποίους κανείς δεν τόλμησε να πει μετεκλογικά την παραμικρή κουβέντα, να αναζητήσει, να διερευνήσει τα αίτια της αναχωρητικής τους συμπεριφοράς.
Είναι ακόμη κι αυτοί που την μουσική ανακούφιση του κοινωνικά απογοητευμένου, του οργισμένου με την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, την βιώνουν μέσα από τους στίχους και την μουσική του Λέξ.
Αν οι στίχοι
«Μου λένε “ΛΕΞ, όρμα τους, γάμα την εικόνα τους”
Πώς θα τη χαρακτήριζα; μουσική για τσόγλανους
Ελλάδα φτώχεια, αμφίβολο το αύριο
Μαθαίνει πιο καλά όποιος μαθαίνει με το άγριο
Μου λένε “όρμα τους, ενάντια στη μόδα τους”
Πώς θα τη χαρακτήριζα; μουσική για τσόγλανους
Ελλάδα φτώχεια, αμφίβολο το αύριο
Μαθαίνει πιο καλά όποιος μαθαίνει με το άγριο»
γεμίζουν γήπεδα και στάδια, είναι να αναρωτιέται κανείς τι περισσότερο χρειάζονται τα κομματικά επιτελεία και οι δεξαμενές σκέψεις των πολιτικών οργανισμών του υποτιθέμενου δημοκρατικού τόξου, για να εντάξουν τους αποσυνάγωγους στο καθημερινό θεματολόγιό τους.
