Συγκεκριμένα μιλώντας πριν από επτά χρόνια στη Νίκη Λυμπεράκη, είχε δηλώσει: «Νομίζω ότι χρειάζεται μία αναθεώρηση των όλων πραγμάτων. Στο τελικό στάδιο θα έπρεπε να είχαμε ήδη hospicies και παροχή υπηρεσιών ανακούφισης και ενίσχυσης των ανθρώπων αυτών και των συγγενών τους».
Όπως εξηγούσε: «Εννοώ ότι ένας άνθρωπος που πλησιάζει στο τέλος του, με υψηλές δόσεις ακριβών αντικαρκινικών πιθανόν να μην μπορεί να σωθεί. Η ποιότητα όμως της ζωής του στα τελευταία της στάδια και η ποιότητα της ζωής των συγγενών του στα τελευταία στάδια του θνήσκοντος ασθενούς είναι πάρα πολύ σημαντικά και αυτό δεν το παρέχουμε σαν χώρα. Αν δείτε, στις οικογένειες των γιατρών -και των μεγαλύτερων γιατρών, θα έλεγα, των σοφών γιατρών- δεν τείνουμε να παρατείνουμε τη ζωή των αγαπημένων μας και δεν επιλέγουμε οι ίδιοι να παραταθεί η ζωή μας, όταν είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει πλήρης θεραπεία, δεν υπάρχει δυνατότητα θεραπείας».
«Ακούγεται σκληρό και μπορεί κάποιον να τον βασανίζει σε όλη του τη ζωή, είναι πολύ προσωπικό», παραδέχθηκε η κυρία Λινού στην παρατήρηση ότι κάτι τέτοιο ακούγεται σκληρό, επικαλέστηκε ωστόσο, την περίπτωση του πατέρα της, ο οποίος διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπατος.
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχθώ, ήμουν γιατρός όπως και ο άντρας μου. Πήραμε συμβουλή από τα μεγαλύτερα κέντρα του κόσμου στα οποία είχαμε θητεύσει και ο άνδρας μου κι εγώ κι αποφασίσαμε να μην κάνουμε τίποτα. Καμία παρέμβαση. Πέθανε στο σπίτι, έζησε περισσότερο από το αναμενόμενο, έζησε 20 περίπου μήνες, αντί για οκτώ που ήταν η μέση επιβίωση με ποιότητα ζωής και κοντά στους δικούς του. Είναι ταλαιπωρία να προσπαθήσεις να κρατήσεις ζωντανό, εντός εισαγωγικών, αλλά χωρίς αισθήσεις, χωρίς επικοινωνία, χωρίς ποιότητα ζωής έναν άνθρωπο για τρεις ακόμη μήνες».
Στο ερώτημα «είπατε ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να καταλάβουμε τι έχει γίνει στην υγεία μας μεσούσης της κρίσης, είναι και ο καρκίνος νόσος που πρέπει να περιμένουμε πολλά χρόνια;», απάντησε: «Οι πιο πολλές κακοήθειες έχουν χρόνο αναμονής από την ολοκλήρωση της επαρκούς έκθεσης όπως λέμε εμείς, επτά χρόνια το συντομότερο, που είναι για τις λευχαιμίες, μέχρι 30-35 χρόνια. Θα το δούμε πολύ αργότερα. Πιστεύω θα έχουμε αύξηση και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι τότε, με κατάλληλα φάρμακα και κατάλληλους τρόπους θεραπείας για τους ανθρώπους που θα είναι πολύ νέοι, ίσως, ή σχετικά νέοι, που θα έχουν ένα προσδόκιμο επιβίωσης χωρίς την κακοήθεια, 30-40 χρόνια μπροστά τους, αυτούς θα πρέπει να διασώσουμε σαν λαός».
Δείτε το βίντεο:
