«Ο πανικός δεν έχει αρνητικό ή θετικό πρόσημο, δεν μας οδηγεί προς μια καλύτερη ή χειρότερη εκδοχή, δεν έχει σχέση με το καλό ή το κακό. Εκπροσωπεί κάθε φορά το αποκλεισμένο κομμάτι του εαυτού και εμφανίζεται όταν τα πράγματα φτάνουν σε οριακό σημείο. Συνήθως, έχουν προηγηθεί άλλες πιο ήπιες προειδοποιήσεις, οι οποίες έχουν και αυτές αγνοηθεί. Συχνά μια αρρώστια ή ένα σύμπτωμα μπορεί να παίζει τον ρόλο της προειδοποίησης, να είναι, δηλαδή, ένα καμπανάκι που μας υποχρεώνει να αναγνωρίσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο πανικός είναι το τελευταίο μέσο που χρησιμοποιούν οι αποκλεισμένοι υποεαυτοί για να αποτρέψουν μια εξέλιξη που δεν τους λαμβάνει υπόψη» (σελ. 162).
«Για να απαλλαγούμε από τον πανικό είμαστε υποχρεωμένοι να διασφαλίσουμε την ελεύθερη έκφραση όλων των εσωτερικών φωνών, όλων των υποεαυτών. Για να το καταφέρουμε χρειαζόμαστε έναν ισχυρό και απροκατάληπτο κεντρικό εαυτό, ο οποίος είναι σε θέση να ακούει χωρίς φόβο όλες τις διαφορετικές φωνές και να παίρνει υπόψη όλες τις ξεχωριστές επιθυμίες και ανάγκες, να κατοχυρώνει τον ισότιμο διάλογο ανάμεσα σε όλους τους υποεαυτούς και τελικά, να οδηγεί την εσωτερική διαπραγμάτευση στην κατεύθυνση της λήψης μιας απόφασης που θα ικανοποιεί όλα τα επιμέρους αιτήματα ή τουλάχιστον θα καθησυχάζει τις επιμέρους αγωνίες» (σελ. 163)
Πηγή: Γκοτζαμάνης, Κ. 2020. Πανικός. Η μεγάλη εξέγερση μέσα μας. Εκδόσεις Πατάκη.
___________________________________________________________
Posted by Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc
