- ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΡΟΖΗΣ
Μπορεί η Ευρώπη να τρομάζει από την επικράτηση του κόμματος της ακροδεξιάς υποψήφιας πρωθυπουργού, πλέον, Τζώρτζια Μελόνι, αλλά τα «Αδέλφια της Ιταλίας» δεν είναι καινούργιο «φρούτο», ούτε καινοφανής περίπτωση πολιτικού κόμματος στην πολιτική ζωή της Ιταλίας… Στη χώρα που γέννησε την ιδεολογία του φασισμού τα άκρα πάντα έβρισκαν τον τρόπο να βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας και κοντά ή μέσα στα κέντρα λήψης αποφάσεων της μεγάλης αυτής ευρωπαϊκής χώρας που βρίσκει τον τρόπο να ισορροπεί στις αντιφάσεις της…
Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε το γεγονός πως στην Ιταλία ανθούσε επί σειρά ετών το μεγαλύτερο κόμματος της φιλοευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής αριστεράς πανευρωπαϊκά αλλά δυστυχώς η πολιτική ζωή της γείτονος εκ δυσμάς δεν διαθέτει πολιτικές προσωπικότητες του βεληνεκούς του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ σήμερα παρά μετριότητες όπως ο Ενρίκο Λέτα και το πληρώνει παντοιοτρόπως σήμερα…
Τι σηματοδοτεί όμως η εκλογική επικράτηση της Μελόνι για την Ιταλία αλλά και για την ενωμένη Ευρώπη; Η ίδια έχει πάρει διακριτές αποστάσεις από τη φασίζουσα ρητορική του πρόσφατου παρελθόντος της και, πράττοντας κατά το παράδειγμα της ομοϊδεάτισσάς της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, υπόσχεται ότι και το πολιτικό της πρότυπο: Να ξανακάνει την Ιταλία μεγάλη, ισχυρή και υπολογίσιμη οικονομική και πολιτική δύναμη στο διεθνές γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Αυτό συνεπάγεται ενίσχυση της παραγωγικής βάσης της απιβιομηχανοποιημένης εδώ και δυόμισι δεκαετίες ιταλικής οικονομίας, με τρόπο θολό και συγκεχυμένο.
Να κλείσουν τα σύνορα ώστε να βρεθούν θέσεις εργασίας για τα εκατομμύρια ανέργων νέων Ιταλών. Να μεταφερθούν πόροι, παραγωγικά μέσα και δυνάμεις από τον ανεπτυγμένο Βορρά στον υπανάπτυκτο ιταλικό Νότο. Να μετατοπισθεί το κέντρο βάρους της Ε.Ε από τον ισχυρό, καταδυναστευτικό ευρωπαϊκό βορρά που κυριαρχείται από την βουλιμική Γερμανία στον ευρωπαϊκό Νότο όπου όμως θα ηγεμονεύει η κραταιά, ξανά, σύμφωνα με το όραμα των Ιταλών εθνικιστών, αναζωογονημένη Ιταλία..
Η πολιτική φαντασίωση λανσαρίστηκε με επιτυχία στο απογοητευμένο εκλογικό σώμα που είναι παραζαλισμένο από την παγκόσμια ενεργειακή και διατροφική κρίση και δεν είδε διέξοδο και υπόσχεση ελπίδας στο ορατό μέλλον ούτε από την κατακερματισμένη, άχρωμη κεντροαριστερά ούτε από την άνευρη πολιτικά χριστιανοδημοκρατική παράταξη που παραδόθηκε στο πολιτικό φάντασμα που ακούει στο όνομα Σίλβιο Μπερλουσκόνι και άνοιξε τον δρόμο για την κυριαρχία των απολιτίκ λαϊκιστών, τύπου «Πέντε Αστέρων» με τα γνωστά τραγελαφικά αποτελέσματα μεσομακροπρόθεσμα… Κι όλα αυτά περιμένοντας την την επανάκαμψη στην εξουσία του χαρισματικού και αποτελεσματικού Μάριο Ντράγκι σε εύλογο και εύθετο πολιτικά χρόνο…
