- Μπάμπης Παπαπαναγιώτου από τον Ελεύθερο Τύπο
«Θέλετε κάποιον που μπορεί να νικήσει τον Κ. Μητσοτάκη;». Τον Κ. Μητσοτάκη, που όπως ο ίδιος έχει γράψει στην «Καθημερινή» και στον «Εθνικό Κήρυκα» (υποστηρίζοντας την υποψηφιότητά του για την ηγεσία της Ν.Δ. το 2016) θαύμαζε, εκτιμούσε και ακόμα σέβεται, όπως δηλώνει. Η διαφορά του τολμηρού με τον παράτολμο είναι ίδια με τη διαφορά του γενναίου με τον αλαφροΐσκιωτο.
Μεταπολιτευτικά, μόνο ένας πολιτικός εξελέγη αρχηγός του κόμματος με ένα αντίστοιχο δίλημμα. Ο αείμνηστος Κων. Μητσοτάκης, ο οποίος έπεισε τη Ν.Δ. και στη συνέχεια την κοινωνία πως είναι ο μόνος που μπορεί να κερδίσει τον τότε πανίσχυρο Α. Παπανδρέου. Και τα κατάφερε. Εστω κι αν χρειάστηκαν 3 εκλογικές αναμετρήσεις, λόγω του εκλογικού νόμου του επίσης μακαρίτη Μ. Κουτσόγιωργα, για να πάρει σχεδόν 47%. Τον κέρδισε.
Το δίλημμα είναι ίδιο. Αλλά χωρίζει χάος τους δύο πολιτικούς άνδρες που το διατύπωσαν. Ο μεν Κων. Μητσοτάκης είχε γράψει ήδη χιλιάδες πολιτικά χιλιόμετρα στην πολιτική. Υπηρετώντας σε νευραλγικά υπουργεία, ενώ είχε αποκτήσει τεράστια εμπειρία, όχι στην Goldman Sachs, αλλά από την Αντίσταση μέχρι τη ζώσα πολιτική, μέσα κι έξω από τις κλειστές πόρτες των μεγάλων αποφάσεων. Κι έρχεται τώρα ο απαστράπτων Στ. Κασσελάκης, με σχεδόν μηδενικό πολιτικό κοντέρ (κάτι ψιλοχιλιόμετρα σε μια καμπάνια του Μπάιντεν κι έναν μήνα δοκιμαστικά στον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ, από τις εκλογές του Μαΐου ως τις εκλογές του Ιουνίου).
«Ερχεται με φόρα», όπως θα έλεγε και η Π. Τσαπανίδου, αλλά έρχεται με εντυπωσιακή αλαζονεία και αυταρέσκεια. Πώς μπόρεσε π.χ. να πει με θράσος ότι μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Κ. Μητσοτάκη, ότι ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και πως δεν είναι εξαγοράσιμος, όπως αφήνει να εννοηθεί ότι είναι ο άνθρωπος που θαύμαζε και σέβεται, αλλά τώρα θα τον νικήσει; Ολο αυτό είναι πολύ υπερφίαλο και αλαφροΐσκιωτο για να είναι κάτι κανονικό. Εχει μια απερίγραπτη υπερβολή, που παραπέμπει ευθέως σε συμπεριφορά «ψώνιου». Είναι «ψώνιο» τελικά το απαστράπτον και αυτοδημιούργητο new kind in the town που θέλει να ενσαρκώσει το «Ελληνικό Όνειρο»; Δεν στοιχηματίζω. Και δεν το κάνω, γιατί οι «μαύρες τρύπες» που έχει η έξυπνα λανσαρισμένη ιστορία του, αυτό το «κάτι έχω να σας πω», είναι κραυγαλέες.
Π.χ. πώς ακριβώς φταίει το «παραδικαστικό» που ο πατέρας του έχασε όλη τη μεγάλη περιουσία που είχε και από την Εκάλη βρέθηκε «μετανάστης» στην Αμερική; Ποιο «παραδικαστικό»; Μήπως η εταιρία του πατέρα του είχε εμπλοκή με τη Δικαιοσύνη; Κι αν ναι, ποια ακριβώς; Γνωρίζει κάτι επ’ αυτού ο Αλ. Λυκουρέζος; Γιατί η επίκληση κάποιου «παραδικαστικού» προκαλεί εξ αντικειμένου αισθήματα συμπάθειας κάποιου κατατρεγμένου.
Κι άντε, «διωγμένος» πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου… όπως το κάθε 14χρονο παιδί που πάει στην Αμερική έπεσε πάνω σε μια πλήρη υποτροφία για ένα «από τα παλαιότερα σχολεία των ΗΠΑ»! Κι αμέσως μετά πέφτει πάνω σε μια άλλη πάει πλήρη υποτροφία Ανδρέα Δρακόπουλου (όχι από το Ιδρυμα Στ. Νιάρχος, δεν υπήρχε τότε), για να φοιτήσει σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο, όπως το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια! Και μετά τον βρήκε η Goldman Sachs που προφανώς τον έψαχνε χρόνια, η οποία τον έμαθε πώς «αγοράζουν τον κόπο των άλλων φθηνά». Κι αφού προφανώς σιχάθηκε εκ των έσω τον καπιταλισμό, είπε να τον εκμεταλλευτεί: Πήγε σε μια τράπεζα και πήρε δάνειο κάμποσων εκατομμυρίων και αγόρασε πλοίο, με… προσωπική εγγύηση!
Δεν ξέρω αν ο Μάρτιν Σκορσέζε έχει σκίσει τα πτυχία του κι έχει πετάξει στον κήπο του όλα τα Οσκαρ που έχει μαζέψει. Αλλά όλο αυτό είναι too much, όπως θα έλεγε με άψογη προφορά και ο ίδιος ο Στ. Κασσελάκης. Μάλλον κάτι άλλο τρέχει.
Δεν ξέρω, επίσης, αν κάποτε ο Στ. Κασσελάκης θα νικήσει τον Κ. Μητσοτάκη. Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως ξέρουν όλοι ότι δεν έχει την παραμικρή τύχη να κερδίσει την προεδρία του κόμματος. Επίσης είναι βέβαιον πως η παρουσία του ανέσυρε την εκλογή νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ από τα αζήτητα και την έκανε θέμα. Δημιουργώντας εύλογη αισιοδοξία σε όλη την Κουμουνδούρου πως δεν θα πάνε μόνο 20.000-30.000 μέλη (από τις 170.000) να ψηφίσουν στις 10 Σεπτεμβρίου. Ενώ το λανσάρισμά του στον δημόσιο βίο διά χειρός Α. Τσίπρα και η στιβαρή υποστήριξή του από τον «δυνατό» Π. Πολάκη μπορεί να περιγράφουν καλύτερα τον πραγματικό ρόλο του νέου αστέρα της πολιτικής ζωής. Ισως κάποια στιγμή η Ε. Αχτσιόγλου ή ο Ν. Παππάς, που αδειάστηκαν μεγαλοπρεπώς και στυγνά από τους «φίλους» τους, να μιλήσουν. Το βέβαιο είναι ότι θα μιλήσουν στο σχετικά άμεσο μέλλον τα γεγονότα και οι εξελίξεις που θα υπάρξουν μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Το «ευρύτερο» σύστημα που δεν νιώθει άνετα με έναν ισχυρό Κ. Μητσοτάκη λογικά θα εκφραστεί…
