- Γράφει ο ιστορικός ερευνητής Γεώργιος Σκλαβούνος
Από την συντριβή του Ιταλικού φασισμού στην αντιμετώπιση των νέο-οθωμανικών απειλών και του καθεστώτος της αποικίας χρέους. «Η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Κωστής Παλαμάς.
Η 28η Οκτώβριου του 40 αποτελει ασφαλές κρητηριο των δυνατοτήτων του λαού μας. Είναι επέτειος καθολικής ανάτασης του λαού μας, επέτειος μιας από τις ιστορικές στιγμές στις οποίες ο Ελληνικός λαός στάθηκε στο ύψος φωτεινού πανανθρώπινου παραδείγματος. Στην 28η Οκτωβρίου του 1940 ο Ελληνικός λαός ορθώθηκε απέναντι στην πάνοπλη υβριστική αλαζονεία του Ιταλικού φασισμού και τελικά την συνέτριψε και την ταπείνωσε.
Τι σημαίνει σήμερα, για μας, αυτό το έπος του λαού μας και τι πρέπει να σημαίνει για εχθρούς και φίλους; Το έπος του 40 επιβεβαιώνει την ιστορική αλήθεια ότι «Η μεγαλοσύνη των Εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
Επιβεβαιώνει την ιστορική αλήθεια ότι η αριθμητική υπεροχή και η υπεροπλία δεν διασφαλίζουν την νίκη. Το μήνυμα του έπους του 40,στο σήμερα, είναι αυτό που κατέγραψε ο Ελύτης στο μέτωπο.
«Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν’ αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου”. Είναι το μήνυμα ότι: Ο λαός μας έχει τα ψυχικά αποθέματα, όταν και όποτε, οι καιροί το απαιτούν, να υπερασπίζεται με ασυμβίβαστη αξιοπρέπεια τα δίκαια του, όποια κι αν είναι η ηγεσία του. Αποθέματα που διαποτίζουν και την ηγεσία του, πνευματική, πολιτική, στρατιωτική, όπως χαρακτηριστ ικά αναγνωρίζει ο Ελύτης στο ως άνω κείμενο. Ότι ο λαός μπορεί να αναβαπτίζεται στις ηρωικές πηγές των παραδόσεων του, να μην λυγίζει τα γόνατα μπροστά στην αλαζονεία των εκάστοτε επιδρομέων, όταν η ιστορία τον καλεί. Είναι αυτό το μεγαλείο που εκφράστηκε, αργότερα (1940-1944) με την Εθνική μας αντίσταση εναντίον των Γερμανών καταχτητών.
Η διαπίστωση του Ελύτη είναι η ίδια διαπίστωση που θα κάνει ο ηρωικός και ωραίος Μαβίλης για τον ενθουσιασμό με τον οποίο πήγαν οι Έλληνες στον πόλεμο του 1912 …
«Τέτοιος ενθουσιασμός δεν μπορεί ποτέ να φωλιάζει σε στήθια παρακμής, εκφυλισμένες ψυχές». Είναι ο ίδιος Ελληνισμός που εκφράστηκε με τον ηρωισμό της Κυπριακής νεολαίας στον αγώνα εναντίον της Αγγλικής αποικοκρατίας (1955-1959) που τεκμηριώνεται από τα σχετικά στατιστικά στοιχεία που αναφέρουν ότι το 70% των πεσόντων ήταν νέοι ηλικίας μεταξύ 15 και 25 ετών…
Οι διακηρύξεις «ρωμαϊκού μεγαλείου» του Ιταλικού φασισμού, η πολυδιαφημισμένη πολεμική του μηχανή κατέρρευσαν τραγικά στα βουνά της Ηπείρου όπως και το “μεγαλόπρεπο πορτραίτο” του Μουσολίνι και το όραμα για ιταλική μεσόγειο, το περίφημο mare nostrum… Eνα όραμα βασισμένο στην ψευδαίσθηση ότι η Ιταλία αποτελούσε κληρονόμο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της θαλασσοκράτειρας Βενετιάς.
To μήνυμα του έπους του 40 στο σήμερα… για εχθρούς και φίλους αλλά και το κάλεσμα για μας
Η Τουρκία, ως επιθετικός γείτονας, πρέπει να γνωρίζει ότι ο Ελληνισμός επιφυλάσσει, στο όνειρο της γαλάζιας πατρίδας του Ερντογάν, την τύχη των ονείρων του Μουσολίνι και του mare nostrum του ιταλικού φασισμού.
Σήμερα μια νέο-οθωμανικίζουσα Τουρκία με ψευδαισθήσεις Οθωμανικού μεγαλείου, οραματίζεται, διεκδικεί και εξαγγέλλει, μια «γαλάζια πατρίδα», διεκδικεί ουσιαστικά το μισό του Ελληνικού Αιγαίου. Ποια όμως είναι αυτή η Τουρκία;;
Είναι η Τουρκία που προσπερνά τον παρακμιακό τίτλο και την παρακμιακή πραγματικότητα ,του «Μεγάλου ασθενούς», που χαρακτήριζε και συνόδευε την Οθωμανική αυτοκρατορία, τουλάχιστον για έναν αιώνα, μέχρι την διάλυση της με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και διαλαλεί ως σύνορα της καρδιάς της περιοχές της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μια Τουρκία που αγωνίζεται να αποκτήσει στοιχειώδη εσωτερική ενότητα με τον επιθετικό επεκτατισμό… Μια Τουρκία, με ουσιαστικά πολεμικό εσωτερικό μέτωπο, με την 20.000.000 κουρδική και ραγδαία αυξανόμενη μειονότητα, με άγριο διωγμό της επίσης 20.000.000. μειονότητα των Αλεβιτών . Μια Τουρκία χωρίς σαφή πολιτισμικό πυρήνα, ικανό να τροφοδοτήσει τον εθνικισμό της. Μια Τουρκία που προσπαθεί να απαλλαγεί από τον Κεμαλισμό, που την απέκοψε από τις ισλαμικές παραδόσεις και αναζητάει ηγετικό ρόλο στο Σουνιτικό Ισλάμ, με στρατηγικούς όμως αντιπάλους, σε αυτήν την προοπτική, την Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία. Μια Τουρκία που αναζητάει πολιτισμική στρατηγική συμμαχία και πολιτισμικό καταφύγιο στην Σουνιτικών καταβολών Μουσουλμανική αδελφότητα, ενώ παράλληλα ερωτοτροπεί με Παντουρκικές φιλοδοξίες και τον νέο-οθωμανισμό. Σε αυτήν την Τουρκία οι θρησκευόμενοι Μουσουλμάνοι δεν συγχωρούν την εγκατάλειψη της Ιερής γραφής του Κορανίου και την αποδοχή του λατινικού αλφάβητου…
Αυτή η Τουρκία του εσωτερικού κατακερματισμού, που χρησιμοποιεί τον πολιτικό αυταρχισμό, την κατάλυση κάθε έννοιας ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, ως μέσο επιβίωσης, δεν μπορεί να διεκδικεί ρόλο περιφερειακής δύναμης στην περιοχή μας, δεν μπορεί να επιδιώκει την δορηφοριοποίηση της Ελλάδος. Αυτή η Τουρκία παραμένει ο μεγάλος ασθενής. Αυτή η Τουρκία δεν μπορεί να απειλεί την Ελλάδα ούτε άμεσα ούτε μακροχρόνια. Είναι προφανές ότι ο ενδοτισμός και ο κατευνασμός, απέναντι σε μια ασθενή και θρασύτητα Τουρκία δεν την συνετίζει, δεν αποτελεί θεμέλιο αντιμετώπισης της, αντίθετα αποτελεί θεμέλιο αποθάρρυνσης της.
Ο αλαζονικός τούρκος πρόεδρος προσπαθεί να κτίσει μια στοιχειώδη αυτοπεποίθηση, στους ακολούθους του, διατυμπανίζοντας την «νίκη» των νεοτούρκων του Κεμάλ εναντίον των Ελλήνω ν, «αγνοώντας» τούρκους ιστορικούς (π.χ. Mehmet Hasan Bulut, εφημερίδα, Daily Sabah στις 6 Μαΐου 2021) που αναγνωρίζουν ότι αυτήν «την νίκη» την οφείλουν στην στήριξη της Γαλλίας της Ιταλίας, της Ρωσίας και των ΗΠΑ και όχι στην πολεμική αρετή του Τουρκικού στρατού.
Το δικό μας χρέος.
Δικό μας χρέος είναι:
Να αναγνωρίσουμε ότι το 40 αποτελεί ασφαλές κριτήριο των ικανοτήτων του λαού μας.
Να αναγνωρίσουμε , να υπερασπιστούμε να διατηρήσουμε ζωντανές τις πηγές που οδήγησαν τον λαό μας στο έπος του 40.
Να διασφαλίσουμε την εθνική και κοινωνική μας ενότητα, την βαθειά σχέση του λαού μας με την αγωνιστική του παράδοση. Να υπερασπιστούμε την πολιτισμική μας ταυτότητα και ιδιοπροσωπεία. Να αντιμετωπίσουμε την παραλυτική –παρακμιακή νοοτροπία του αντικοινωνικού ατομικισμού, με μια αναγεννητική στροφή στον συμμετοχικό μας πολιτισμό, στο ήθος της υπεύθυνης συμμετοχής, που στο παρελθόν μας χάρισε υπέροχους καρπούς.
Να εδραιώσουμε ένα εθνο-ενωτικό, πολιτικά και πολιτισμικά αναγεννητικό, πολιτικό σύστημα, απαλλαγμένο από τα αδελφοφαγικά χαρακτηριστικά του σημερινού πολέμου, όλων εναντίον όλων, για την κατάκτηση και νομή της εξουσίας, ικανό να ηγηθεί στην χάραξη και την στήριξη της πολυεπίπεδης εθνικής στρατηγικής που απαιτούν οι καιροί.
Να διαμορφώσουμε, όχι απλά μια αμυντική στρατηγική απέναντι στην τουρκική απειλή αλλά, μια στρατηγική ανάκτησης της οικονομικής μας ανεξαρτησίας, κατάκτησης μιας αξιοπρεπούς θέσης και σχέσης στον ενδο-ευρωπαϊκό και διεθνή καταμερισμό εργασίας και ισχύος. Να κατακτήσουμε την θέση που μας ανήκει στο ευρωπαϊκό πολιτισμικό γίγνεσθαι. Ίσως έτσι στεκόμαστε με αξιοπρεπώς απέναντι στο κάλεσμα και το μήνυμα του 40.
