Απόδοση: Βασίλης Ρώτας
Ωδή στο καθολικό
1.
Έλα, μου είπε η Μούσα,
ψάλλε μου έν’ άσμα που ποιητής δεν το ’χει ακόμη ψάλει,
ψάλλε μου το καθολικό.
Σε τούτη την πλατιά μας γη,
ανάμεσα από τ’ άμετρο όγκωμα και το σαρίδι,
κλειστή κι ασφαλισμένη μέσα στης καρδιάς της την καρδιά,
φωλιάζει η σπορική τελειότητα.
Από την κάθε ζωή μερίδα λίγη είτε πολλή,
μα γεννημένο και τ’ αγέννητο, κρυμμένος ή άκρυφτος ο σπόρος περιμένει.
2.
Να! η θρασομάτα πυργωτή επιστήμη,
ωσάν από αψηλές κορφές τα εγκόσμια εποπτεύοντας,
απανωτά τ’ αυταρχικά της γεννηθήτω ξαμολάει.
Και πάλι, να! η ψυχή, πιο πάνω από την επιστήμην όλη,
γι’ αυτήν έχει σωρέψει η ιστορία τσόφλια ολόγυρα στη σφαίρα,
γι’ αυτήν κυλάνε οι μυριάδες τ’ άστρα στο ουράνιο θόλο.
Με δρόμους κλωθογυριστούς από μακριά περικοπά,
(σαν όταν με τις βόλτες αρμενίζει πλοίο πάνω στη θάλασσα)
γι’ αυτήν το μερικό κατά το αέναο ρέμα,
γι’ αυτήνε το υλικό κατά το ιδανικό τραβάει.
Γι’ αυτήν ο μυστικός ο μεταμορφισμός,
να μη έχει δίκιο μόνον το καλό, παρά και το κακό που λέμε να’χει κι αυτό δίκιο.
Από τις μάσκες τους, ό,τι κι αν είναι αδιάφορο,
απ’ ομπυασμένο όλο σπυριά κορμί, από δύναμη και πονηριά και δάκρυα,
υγεία να ομπρίζει και χαρά, χαρά καθολική.
Από τον όγκο, απ’ τη σαπίλα και τη φτήνεια,
απ’ την κακιά πλειοψηφία, τις άπειρες λογής κατεργαριές από άτομα και κράτη,
ηλεκτρισμένο, μάλιστα αντισηπτικό, που πιάνει, πλημμυράει τα πάντα,
καθολικό είναι μόνον το καλό.
3.
Πάνω από τις μεγαλωμένες σα βουνά σαπρία και θλίψη,
έν’ άπιαστο πουλί ολοένα ζυγιάζεται, ζυγιάζεται,
ψηλά στον πάναγνον, ολόχαρον αέρα.
Απ’ της ατέλειας το πιο μαύρο σύννεφο,
ξεχύνεται ολοένα αχτίνα απ’ το πιο τέλειο φως,
αναλαμπή απ’ τη δόξα τ’ ουρανού.
Στης μόδας, στης συνήθειας την παραφωνία,
στη μανιακή της Βαβυλώνας χλαλοή, τα ξεκουφαντικά της όργια,
κάθε λαλιάς σκοπός γλυκαντικός ακούγεται, μόλις ακούγεται,
από κάποια μακρινήν αχτή σημαίνοντας τον τελικό χορό.
Ω τα βλοημένα μάτια, ω οι καλότυχες καρδιές,
που βλέπουν, νιώθουν το αραχνένιο νήμα που οδηγάει
στο έβγα από τον φοβερό λαβύρινθο.
4.
Και συ, ω Αμερική,
για να κορυφωθεί το σχήμα αυτό, η ιδέα του κ’ η πραγμάτωσή του,
γι’ αυτά (κι όχι για λόγου σου) έχεις φτάσει.
Και συ το ίδιο τ’ αγκαλιάζεις όλα,
στα χέρια τα σηκώνεις, τα καλωσορίζεις όλα, το ίδιο συ από δρόμους νέους πλατιούς.
κατά το ιδανικό τραβάς.
Οι πίστες οι περιορισμένες άλλων λαών, τα περασμένα μεγαλεία,
για σένα αυτά ’ναι μόνο μεγαλεία απ’ το μεγάλωμά σου,
πίστες θεοποιές κι απλοχωριές, που τα χωνεύουνε, τα νιώθουν όλα,
όλα στη διάθεση όλων.
Όλα, στην αιωνιότητα όλα,
η αγάπη σαν το φως που σιωπηλά περιτυλίγει όλα τα πάντα,
η καλυτέρεψη της Φύσης ευλογία για όλα,
οι ανθοφορίες, καρποφορίες αιώνων, κήποι θεϊκοί και σίγουροι,
μορφή και πράγμα, μεγαλώματα, ανθρωπότητες, να γίνονται ώριμες πνευματικές εικόνες.
Δος μου ω Θεέ να ψάλλω αυτόν το στοχασμό,
δος μου, σε μένα ή όποιον ή όποιαν αγαπώ, τούτη την πίστη μου άσβηστη,
στο σύνολό Σου, ό,τι άλλο κρύβεις μη μας το κρατάς κρυφό μακριά μας,
την πίστη στ’ Όλον Σου κλεισμένο μέσα σε καιρό και τόπο,
υγεία, ειρήνη, σωτηρία καθολική.
Είν’ όνειρο;
Όχι, μόνο αν τούτο λείψει τότε είν’ όνειρο,
τούτο αν χαθεί, το νόημα της ζωής, το σφρίγος της είν’ όνειρο,
κι όλος ο κόσμος όνειρο.
- Πρώτη δημοσίευση: “Τα Νέα Ελληνικά”. Λογοτεχνικό περιοδικό Ηρ. & Ρ. Αποστολίδη. Τόμος Α΄, τεύχος 3, Μάρτιος 1952
