20 Μαΐου γιορτάζουν…

Μνήμη της Αγίας Λυδίας, της Φιλιππησίας, Μνήμη της αγίας μάρτυρος Πλατίλλας, της Ρωμαίας, Μνήμη του αγίου μάρτυρος Θαλελαίου, του ιατρού και των συν αυτώ μαρτυρησάντων Αλεξάνδρου και Αστερίου, Μνήμη του αγίου μάρτυρος Ασκλά, Μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Βαυδελίου, Μνήμη των αγίων Ζαβουλών και Σωσσάνης, γονέων της αγίας Νίνας της Ισαποστόλου, Μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Ιλαρίου, επισκόπου Τουλούζης, Μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Αναστασίου, επισκόπου Βρεσκίας, Μνήμη των αγίων μαρτύρων, των εν Μεμέλα της Ιερουσαλήμ αθλησάντων, Μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Ουτρίλλου, επισκόπου Μπουργκες της Γαλλίας, Μνήμη του οσίου πατρός ημών Θαλασσίου, του Μυροβλύτου, Μνήμη του οσίου πατρός ημών Μάρκου, του Ερημίτου, Μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Θεοδώρου, επισκόπου Παβίας, Μνήμη των οσίων πατέρων ημών Ιωάννου, Ιωσήφ και Νικήτα, κτιτόρων της Νέας Μονής της Χίου, Ανακομιδή και μετακομιδή του ιερού λειψάνου του εν αγίοις πατρος ημών Νικολάου Μυρων της Λυκίας, του Θαυματουργού, Μνήμη του αγίου Τιμοθέου, ηγεμόνος του Πσκωφ, Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του οσίου πατρός ημών Αλεξίου του Θαυματουργού, αρχιεπισκόπου Μοσχας ,Μνήμη του οσίου πατρός ημών Στεφάνου, του Μαυροβουνίου

by Times Newsroom
  • Άγιος Θαλλέλαιος ο Ανάργυρος
  • Αγία Λυδία η Φιλιππησία
  • Όσιοι Νικήτας, Ιωάννης και Ιωσήφ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου
  • Όσιος Θαλάσσιος
  • Άγιοι Αλέξανδρος και Αστέριος
  • Άγιος Ασκλάς
  • Ανακομιδή και μετακομιδή του ιερού λειψάνου του Αγίου Νικολάου επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
  • Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Οσίου Αλεξίου του θαυματουργού
  • Όσιος Στέφανος
  • Άγιος Τιμόθεος του Πσκώφ
  • Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνη
  • Αγία Πλατίλλα η Ρωμαία
  • Άγιος Θεόδωρος Επίσκοπος Παβίας
  • Άγιος Ουλτρίλλος Επίσκοπος Μπουργκές
  • Άγιος Αναστάσιος Επίσκοπος Βρεσκίας 
********************************************************************************************************* 
  • Άγιος Θαλλέλαιος ο Ανάργυρος.

Ο Άγιος Μάρτυς Θαλλέλαιος καταγόταν από τον Λίβανο και έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Νουμεριανού (283-284 μ.Χ.). Ο πατέρας του ονομαζόταν Βερούκιος και η μητέρα του Ρωμυλία (κατ’ άλλους Βερεκκόκιος και Ρομβυλιανή). Είχε σπουδάσει την ιατρική επιστήμη και προσέφερε πιο πάντες αφιλοκερδώς και με αγάπη τις ιατρικές του υπηρεσίες, γι’ αυτό και εντάσσεται στην κατηγορία των γνωστών Αναργύρων.

Για την πίστη του στον Χριστό τον συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες στην Ανάζαρβο, πρωτεύουσα της δεύτερης επαρχίας της Κιλικίας, κρυμμένο μέσα στο δάσος και τον οδήγησαν στον άρχοντα Τιβεριανό. Εκείνος, επειδή ο Άγιος δεν πειθόταν να θυσιάσει στα είδωλα, πρόσταξε να του τρυπήσουν τους αστραγάλους και να τον κρεμάσουν με το κεφάλι προς τα κάτω. Τόση δε ήταν η υπομονή του Αγίου, την οποία επέδειξε κατά το φρικτό αυτό μαρτύριο, ώστε δύο από τους βασανιστές του στρατιώτες, ονόματι Αλέξανδρος και Αστέριος, πίστεψαν και αφού ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό, αποκεφαλίσθηκαν. Κατόπιν ο Τιβεριανός πρόσταξε και έριξαν τον Άγιο στη θάλασσα να πνιγεί. Εκείνος όμως, δεν έπαθε τίποτε και βγήκε από την θάλασσα φορώντας ολόλευκη εσθήτα. Μετά από την θαυματουργική αυτή διάσωσή του τον έριξαν στο στάδιο να τον κατασπαράξουν πεινασμένα σαρκοβόρα θηρία. Όμως τα θηρία δεν τον πλησίασαν και έμεινε και πάλι αβλαβής.

Έτσι ο Μάρτυς Θαλλέλαιος αποκεφαλίσθηκε διά ξίφους στην Έδεσσα των Αιγαίων, το φθινόπωρο του 284 μ.Χ. (κατά άλλους τον Μάιο του 289 μ.Χ.) και έλαβε τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

Η Σύναξή του ετελείτο στο μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν εντός του Ναού του Αγίου Αγαθονίκου. Πλην του ναΐσκου αυτού γνωρίζουμε και το ναό κοντά στο όρος του Αυξεντίου. Επ’ ονόματι του Αγίου υπήρχε και μονή στην Παλαιστίνη, την οποία, κατά τη μαρτυρία του Προκοπίου, «ἀνανεώσατο» ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527 – 565 μ.Χ.). Φαίνεται δε ότι ορισμένες μονές εόρταζαν τη μνήμη του Αγίου Θαλλελαίου στις 3 Σεπτεμβρίου, ενώ άλλοι και στις 23 Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία ο Μάρτυς προσήχθη σε ανάκριση.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Μαρτυρίου ἀνύσας τὸν ἀγῶνα Θαλλέλαιε, ἤσχυνας εἰδώλων τὴν πλάνην, τὴ γενναία ἀθλήσει σου· καὶ ὤφθης ἰαμάτων θησαυρός, παρέχων τᾶς ἰάσεις δωρεάν, τοὶς προστρέχουσιν ἐν πίστει τῷ σῷ ναῶ καὶ πόθω ἄνακραζουσι · δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε καὶ ἰαματικὲ Θαλλέλαιε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῶν Μαρτύρων σύναθλος, ἀναδειχθεὶς καὶ ὁπλίτης, στρατιώτης ἄριστος, τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, γέγονας διὰ βασάνων καὶ τιμωρίας, ἔπαρσιν εἰδωλολατρῶν καταπατήσας, διὰ τοῦτο τὴν σεπτήν σου, ὑμνοῦμεν μνήμην σοφὲ Θαλλέλαιε.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Φωτοειδὴς ἀναδειχθεὶς ἀθλοφόρος, τῆς ἀθεΐας σκοτασμὸν ἀπεκρούσω, καὶ πρὸς ποινὰς καὶ θάνατον ἐχώρησας· ὅθεν διανύσας σου τοὺς γενναίους ἀγῶνας, μέγιστον ἀντέλαβες, κληρουχίαν καὶ δόξαν, τὴν μηδαμῶς γενναῖε ἀθλητά, παρερχομένην, Θαλλέλαιε ἔνδοξε.

Ὁ Οἶκος
Τὸν εἰς βάθη κακίας κατολισθήσαντα, τὸν ποικίλαις ἡδοναῖς καταχρασθέντα, καὶ ἐν τάφῳ δεινῆς ρᾳθυμίας κατακείμενον, ἔγειρόν με Ἅγιε τῇ ἐπιστασίᾳ σου, ἀναπτέρωσό μου τὸν νοῦν πρὸς τὴν θείαν ἀγάπησιν· σοὶ δίδου μοι λόγον, ἵνα κατ᾿ ἀξίαν ὑμνήσω τῶν σῶν θαυμάτων τὴν ἄβυσσον· ἐὰν γάρ μοι δῷς λόγον, κολληθήτω ἡ γλῶσσα μου τῷ λάρυγγί μου, ἐαν μὴ σοῦ μνησθῶ καὶ πόθῳ ἀναβοήσω· Διὰ τοῦτο τὴν σεπτήν σου ὑμνοῦμεν μνήμην σοφὲ Θαλλέλαιε.

Μεγαλυνάριον
Ἔλαιον βλυστάνων διηνεκῶς, θείων ἰαμάτων, ὡς τῆς χάριτος ἰατρός, ψυχῶν καὶ σωμάτων, τὰ πάθη θεραπεύεις, Θαλλέλαιε θεόφρον, τῶν προσιόντων σοι.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Μάρτυρα Θαλλέλαιον ἰατρόν, Κῦρον Ἰωάννην, Παντελεήμονα καὶ Σαμψών, Ἑρμόλαον, Διομήδην, σὺν Τρύφωνι, Ἀνικήτῳ, καὶ Μώκιον αἰνοῦμεν, τοὺς Ἀναργύρους νῦν.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Τὴν τριπλῆν Δυάδα τῶν ἰατρῶν, Ἀναργύρων θείων, τοὺς Κοσμᾶν καὶ Δαμιανόν, Ἰουλιανόν τε, σὺν Λεοντίῳ, Ἀνθίμῳ, Εὐπρέπιόν τε ἅμα, ὕμνοις τιμήσωμεν.

  • Αγία Λυδία η Φιλιππησία.

«Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ημίν» (Πράξ. 16,9), είναι η έκκληση του Μακεδόνα που βλέπει σε όραμα ο Απόστολος Παύλος ενώ βρίσκεται στην Τρωάδα. Τη φωνή αυτή τη θεωρεί ως φωνή Θεού και χωρίς αναβολή αποφασίζει να διαπεραιωθεί στο εκλεκτότερο τμήμα της Ευρώπης, τη Μακεδονία. Μαζί του παίρνει και τους εκλεκτούς του συνεργάτες, Τιμόθεο, Σίλα και Λουκά.

Αποβιβάζονται στη Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, κι από κει αναχωρούν για τους Φιλίππους. Έξω από την πόλη των Φιλίππων και κοντά στις όχθες του Ζυγάκτου ποταμού είναι ο τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Στις συγκεντρωμένες εκεί γυναίκες ο Απόστολος Παύλος κηρύττει, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το λόγο του Θεού.

Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Αλλά εκείνη που περισσότερο απ’ όλες ενθουσιάζεται είναι η Λυδία, η προσήλυτος πορφυρόπωλις από τα Θυάτειρα. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός. Η καρδιά της Λυδίας ήταν πάντα ανήσυχη. Δεν μπορούσε να λατρεύει θεούς και θεές που οργίαζαν μεταξύ τους. Έτσι οδηγήθηκε στον κήπο προσευχής των Ιουδαίων. Γνώρισε το νόμο του Ισραήλ κι άναψε μέσα της ή δίψα για την αναζήτηση του Μεσσία. Και τώρα ακούει για πρώτη φορά τον Απόστολο Παύλο να μιλάει για το Λυτρωτή του κόσμου. Η Λυδία αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πως και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απόστολος Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Η πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Η καρδιά της πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς πού άνοιξαν τα μάτια της ψυχής της και ζήτα να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της. «Και τις γυνή ονόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβόμενη τον Θεόν, ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου, ως δε έβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα· ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε· και παρεβιάσατο ημάς». (Πράξ. 16,14-15).

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὸν Θεὸν σεβόμενη διανοίας εὐθύτητι, τὸ τῆς χάριτος φέγγος διὰ Παύλου εἴσδεδεξαι, καὶ πρώτη ἐν Φιλίπποις τῷ Χριστῷ, ἔπιστευσας θεόφρον πανοικεῖ· διὰ τοῦτο σὲ τιμῶμεν ἀσματικῶς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τῷ εὔδοκησαντι ἐν σοῖ, δόξα τῷ σὲ καταυγάσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διὰ σοῦ, ἠμὶν τὰ κρείττονα.
  • Όσιοι Νικήτας, Ιωάννης και Ιωσήφ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου. 
Οι Όσιοι Νικήτας, Ιωάννης και Ιωσήφ κατάγονταν από τη Χίο και έζησαν στα τέλη του 10ου αιώνα μ.Χ. και στις αρχές του 11ου μ.Χ. Ασκήτευαν σε μια σπηλιά του όρους Προβάτειο λεγόμενο, στη Χίο. Εκεί κοντά, βρήκαν σ’ ένα δένδρο μυρσίνης κρεμασμένη την εικόνα της Θεοτόκου και ανήγειραν προς τιμήν της ευκτήριο οίκο, όπου και διέμεναν. Αργότερα με τη συνδρομή του Κωνσταντίνου του Μονομάχου (1042 – 1054 μ.Χ.) και στη συνέχεια, της αδελφής του αυτοκράτειρας Ζωής, έκτισαν την μεγαλοπρεπή Νέα Μονή, στην οποία ο αυτοκράτορας δώρισε κτήματα και αφιερώματα, σύμφωνα με την υπόσχεση που είχε δώσει στους συγκεκριμένους Όσιους. Μετά από μικρή εξορία, την οποία υπέστησαν λόγω κακόβουλων διαβολών, επανήλθαν στη μονή, όπου και κοιμήθηκαν με ειρήνη.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α´. Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας.
Τοὺς τρεῖς Ὁσίους Πατέρας, τοῦς ἐν ἀσκήσει ἐκλάμψαντας, καὶ τὴν Χίον πᾶσαν, ἐνθέου βίου ταῖς ἀκτῖσι φωτίσαντας, τοὺς θεοκινήτως Μονήν, τοῖς μονοτρόπων πλήθεσιν, ἀνεγείραντας ἀξιάγαστον, τὸν ἔνδοξον Νικήταν, καὶ Ἰωάννην τὸν χαριτώνυμον, σὺν Ἰωσὴφ τῷ γενναίῳ, καὶ τὸν νοῦν θεόφρονι. Πάντες οἱ τῶν τρόπων αὐτῶν ἐρασταὶ, ἀθροισθέντες ὕμνοις τιμήσωμεν, αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσι.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τοὺς τρεῖς Πατέρας τοὺς σεπτοὺς νῦν μακαρίσωμεν, ὡς τὰ τοῦ κόσμου ἅπαντα καταφρονήσαντας, σπηλαίοις τε καὶ ὄρεσι κατοικοῦντες, ἀλλ᾿ ὡς ἔχοντες τὴν χάριν τὴν οὐράνιον, ἐκ τοῦ ὕψους ἡμῖν, πᾶσον χάριν πέμψατε· ὅπως κράζομεν· Χαίρετε Πατέρες τίμιοι.
Ὁ Οἶκος
Ὡς Ἄγγελοι ἐπίγειοι, καὶ ἄνθρωποι οὐράνιοι, ἐπὶ τῆς γῆς οἰκοῦντες μακάριοι, ἐφάμιλλον αὐτοῖς τὸν βίον διηνύσατε, σκύβαλα πάντα κατὰ Παύλον ἡγησάμενοι. Ὅθεν καὶ τὸν ὕμνον ἐπάξιον μέλμποντες ὑμῖν βοῶμεν· Χαίρετε, δι᾿ ὧν ὁ Χριστὸς ἐδοξάσθη· χαίρετε, δι᾿ ὧν ὁ ἐχθρὸς κατησχύνθη. Χαίρετε, τῶν μοναστῶν ἡ κρηπὶς, καὶ τὸ στήριγμα·χαίρετε, τῶν μιγάδων, ἀρετῆς τὸ ὑπόδειγμα. Χαίρετε, ὅτι περιβόητον Μονὴν άνεδείμασθε ἐν γῇ· χαίρετε, ὅτι Ναὸν περικαλλῆ, ἐκ βάθρων ἠγείρατε ἐν αὐτῇ. Χαίρετε, οἱ ἐν σπηλαίῳ διὰ βίου οικοῦντες· χαίρετε, οἱ μετὰ τέλος τοῖς Ἀγγέλοις συνόντες. Χαίρετε, οἱ τῷ Μονομάχῳ τὰ μέλλοντα ἐξειπόντες·χαίρετε, οἱ τῶν δεομένων τὰς αἰτήσεις πληροῦντες. Χαίρετε, Πατέρες τίμιοι.
Μεγαλυνάριον
Τοὺς τῶν μοναζόντων καθηγητὰς, καὶ τῶν μονοτρόπων, διδασκάλους καὶ ὁδηγοὺς, τοὺς ἀναφανέντας ἐν Χίῳ θείου βίου, ὑπόδειγμα ἐν ὕμνοις ἀνευφημήσωμεν.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Ποίμνην τὴν τιμῶσάν σε, ὦ τριὰς, τῶν κλεινῶν Ὁσίων, διατήρησον ἀσινῆ, ἐκ παντοίας βλάβης, αὐτῇ ἐπερχομένης, ταῖς πρὸς Θεὸν ἀλήκτοις σου παρακλήσεσι.
  • Όσιος Θαλάσσιος.
Ο Όσιος Θαλάσσιος, έγινε Πρεσβύτερος και έπειτα ηγούμενος. Καταγόταν από τη Λιβύη της Αφρικής και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Κωνσταντίνου Δ’ του Πωγωνάτου (668 – 685 μ.Χ.). Αυτός υπήρξε ασκητικός συγγραφέας (έργα του υπάρχουν στη Φιλοκαλία), σύγχρονος του Άγιου Μαξίμου του Ομολογητή. Συνέγραψε 400 κεφάλαια περί Αγάπης και Εγκράτειας και της κατά Νουν πολιτείας. Απεβίωσε ειρηνικά το 648 μ.Χ.
Ευχή του Οσίου Θαλασσίου
Κύριε τῶν πάντων Χριστὲ, ἐλευθέρωσέ μας ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, ἀπὸ τὰ ὀλέθρια πάθη καὶ ἀπὸ τοὺς λογισμοὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ αὐτὰ.
Πλασθήκαμε ἀπὸ Σένα, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὸν παράδεισο ποὺ ἐφύτευσες Ἐσὺ.
Τὴν τωρινή μας ἀτιμία μόνοι τὴν προκαλέσαμε, μὲ τὸ νὰ προτιμήσουμε τὴν ὀλέθρια ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ἀπόλαυση.
Ἐπήραμε τὴν ἀμοιβή μας γι’ αὐτὸ, ἀνταλλάσσοντας τὴν αἰώνια ζωὴ μὲ τὸ θάνατο.
Τώρα λοιπὸν, Κύριε, καθὼς ἐστράφηκες μὲ εύμένεια πρὸς ἐμᾶς, κάνε τὸ ἴδιο ὥς τὸ τέλος. Καθὼς ἔγινες ἄνθρωπος γιὰ μᾶς, σῶσε μας ὅλους.
Γιατὶ ἦλθες νὰ σώσεις ἐμᾶς τοὺς χαμένους. Μὴ μᾶς χωρίσεις ἀπὸ τὴν μερίδα ὅσων σώζονται.
Ἀνέστησε τὶς ψυχὲς καὶ σῶσε τὰ σώματά μας. Καθάρισέ μας ἀπὸ κάθε μολυσμὸ.
Σπάσε τὰ δεσμὰ τῶν παθῶν ποὺ μᾶς κατέχουν. Ἐσύ, ποὺ συνέτριψες τὶς φάλαγγες τῶν ἀκάθαρτων δαιμόνων.
Καὶ ἀπάλλαξέ μας ἀπὸ τὴν τυραννία τους, γιὰ νὰ λατρεύσουμε Ἐσένα μόνο, τὸ αἰώνιο Φῶς.
Ἀφοῦ ἀναστηθοῦμε ἐκ νεκρῶν, συγκροτώντας μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους μία εὐλογημένη καὶ ἀκατάλυτη χορεία. Ἀμὴν.
  • Άγιοι Αλέξανδρος και Αστέριος.
Οι Άγιοι Αλέξανδρος και Αστέριος διατάχτηκαν να τρυπήσουν τους αστράγαλους του Αγίου Θαλλελαίου. Πίστεψαν όμως δια του Αγίου αυτού στον Χριστό, τον ομολόγησαν και στη συνέχεια τους αποκεφάλισαν.
  • Άγιος Ασκλάς. 
Ο Άγιος Ασκλάς (ή Ακλάς ή Ασκαλάς) καταγόταν από τη Θηβαΐδα. Εργαζόταν δραστηριώτατα υπέρ της χριστιανικής πίστης, γι’ αυτό και καταγγέλθηκε στον έπαρχο Αρριανό. Επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, άνοιξαν τα πλευρά του και έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες λαμπάδες. Επειδή, όμως και πάλι το φρόνημα του παρέμεινε άκαμπτο, ο Αρριανός, έδεσε μια μεγάλη πέτρα στο σώμα του μάρτυρα, τον έρριξε στα νερά του Νείλου, όπου και βρήκε τον θάνατο ο λαμπρός αθλητής του Χριστού.
  • Ανακομιδή και μετακομιδή του ιερού λειψάνου του Αγίου Νικολάου επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού. 
Η Ανακομιδή και μετακομιδή του λειψάνου του Αγίου Νικολάου, έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α’ του Κομνηνού (1081 -1118 μ.Χ.) και Πατριάρχου Νικολάου Γ’ του Κυρδινιάτη (1084 – 1111 μ.Χ.). Το Ιερό λείψανο του Άγιου μετακομίστηκε στο Μπάρι της Ιταλίας, επειδή οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη των Μύρων και οι κάτοικοι φοβήθηκαν μήπως οι άπιστοι το καταστρέψουν. Κατά την συναξαριστική παράδοση το άγιο λείψανο αναχώρησε την 1η Απριλίου του 1087 μ.Χ. και έφθασε στο Μπάρι στις 20 Μαΐου.
  • Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Οσίου Αλεξίου του θαυματουργού. 
Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Οσίου Αλεξίου του Θαυματουργού, Αρχιεπισκόπου Μόσχας, στις 12 Φεβρουαρίου. Τα ιερά λείψανά του, ανακαλύφθηκαν στις 20 Μαΐου του 1431 μ.Χ.. Το 1485 μ.Χ., τα ιερά λείψανα μετακομίσθηκαν σε ναό αφιερωμένο στον Άγιο. Σήμερα βρίσκονται στον Πατριαρχικό Ναό των Θεοφανείων της Μόσχας.
  • Όσιος Στέφανος.
Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στο Μαυροβούνιο της Σερβίας και έζησε κατά τον 17ο αιώνα μ.Χ. Από νεαρή ηλικία ακολούθησε τον μοναχικό βίο και έγινε μοναχός στη μονή Μοράκα. Λόγω των Τούρκων αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το μοναστήρι και να ζήσει κρυμμένος από τους βοσκούς της περιοχής για επτά χρόνια. Το 1660 μ.Χ. συνέχισε τον ασκητικό του βίο σε ένα σπήλαιο μέσα στο οποίο έζησε με αδιάλειπτη προσευχή επί τριάντα χρόνια. Τέσσερα έτη μετά την οσιακή κοίμησή του, οι πιστοί βρήκαν το τίμιο λείψανό του από το φώς που φώτιζε το σπήλαιο, μέσα στο οποίο ο Όσιος Στέφανος είχε αναπαυθεί.
  • Άγιος Τιμόθεος του Πσκώφ. 

Ο Άγιος Τιμόθεος, ο οποίος αρχικά ήταν ειδωλολάτρης με το όνομα Ντόβμοντ, καταγόταν από την Λιθουανία και ήταν πρίγκιπας του Ναλσχένσκ της Λιθουανίας. Το 1265 μ.Χ., λόγω των συγκρούσεων μεταξύ των ηγεμόνων της Λιθουανίας, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την επαρχία του και να εγκατασταθεί στο Πσκώφ μαζί με τριακόσιες οικογένειες. Εδώ η Χάρη του Θεού τον επισκίασε και βαπτίσθηκε Χριστιανός λαμβάνοντας το όνομα Τιμόθεος. Πολύ σύντομα οι κάτοικοι του Πσκώφ τον επέλεξαν ως πρίγκιπά τους για την ανδρεία και τις αληθινές χριστιανικές αρετές του. Ο Άγιος κυβέρνησε για τριάντα τρία χρόνια με ειρήνη και σύνεση. Ήταν δίκαιος, ελεήμων και φιλάνθρωπος, γενναιόδωρος και προστάτης των μονών και των ναών. Ίδρυσε μάλιστα και μία μονή προς τιμήν του Γενεσίου της Θεοτόκου.

Το 1268 μ.Χ. ο πρίγκιπας Τιμόθεος ήταν ένας από τους ήρωες της ιστορικής μάχης κατά των Δανικών και Γερμανικών στρατευμάτων που υπερασπίσθηκαν με πίστη και αυταπάρνηση τη Ρωσική γη. Πριν από κάθε μάχη πήγαινε στην εκκλησία, όπου προσευχόταν και άφηνε το ξίφος του στο βήμα της Ωραίας Πύλης λαμβάνοντας την ευλογία του ιερέως. Ο γενναίος πολεμιστής – πρίγκιπας κέρδισε την τελική μάχη κατά των Γερμανών, στις 5 Μαρτίου του 1299 μ.Χ.

Ο Άγιος Τιμόθεος κοιμήθηκε με ειρήνη το 1299 μ.Χ., αλλά προστάτευε την πόλη του Πσκώφ και μετά την κοίμησή του. Όταν κατά το 1480 μ.Χ., περισσότερο από εκατό χιλιάδες Γερμανοί πολιόρκησαν την πόλη, εκείνος εμφανίσθηκε σε έναν Χριστιανό και τον προέτρεψε να λάβουν την εικόνα του μαζί με ένα σταυρό και να τα λιτανεύσουν στην πόλη. Οι Χριστιανοί του Πσκώφ έπραξαν, όπως τους είπε ο Άγιός τους, και οι Γερμανοί αναχώρησαν από την πόλη.

  • Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνη. 
Οι Άγιοι Ζαβουλών και Σωσσάνη ήταν οι γονείς της Αγίας Νίνας της Ισαποστόλου (βλέπε 14 Ιανουαρίου).
  • Αγία Πλατίλλα η Ρωμαία.
Η Αγία Μάρτυς Πλατίλλα έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. στη Ρώμη. Σύμφωνα με την παράδοση βαπτίσθηκε από τον Απόστολο Πέτρο, ήταν παρούσα στο μαρτύριο του Αποστόλου Παύλου και θεωρείται μητέρα της Αγίας Δομιτίλλης (τιμάται 12 Μαΐου). Τελειώθηκε μαρτυρικά το 67 μ.Χ. Η Αγία απεικονίζεται στην τέχνη προσφέροντας το πέπλο της στον Απόστολο Παύλο κατά το μαρτύριό του, ο οποίος μετά τον θάνατό του εμφανίσθηκε στην Αγία και της επέστρεψε το πέπλο της. Η πράξη αυτή απεικονίζεται στις χάλκινες πόρτες της βασιλικής του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη.
  • Άγιος Θεόδωρος Επίσκοπος Παβίας.
Ο Άγιος Θεόδωρος ήταν Επίσκοπος της Παβίας, της Ιταλίας. Από την ημέρα της εκλογής του, το 743 μ.Χ., έπαθε πολλά υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως και εξορίσθηκε από τους Λομβαρδούς. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 778 μ.Χ.
  • Άγιος Ουλτρίλλος Επίσκοπος Μπουργκές. 
Ο Άγιος Ουλτρίλλος γεννήθηκε στην πόλη Μπουργκές και ασκήτεψε στη μονή του Αγίου Νικητίου της Λυών (τιμάται 2 Απριλίου). Το 612 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος Μπουργκές και κοιμήθηκε με ειρήνη το 624 μ.Χ.
  • Άγιος Αναστάσιος Επίσκοπος Βρεσκίας.
Ο Άγιος Αναστάσιος ήταν Επίσκοπος Βρεσκίας της Λομβαρδίας και αγωνίσθηκε σθεναρά κατά των αιρετικών Αρειανών. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 610 μ.Χ.
ΠΗΓΗ: http://www.saint.gr

Σχετικά Άρθρα

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή