- Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Τα συνθήματα και η ξύλινη γλώσσα ήταν εκείνα που έριξαν στα βράχια το σκάφος της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, εδώ και 10ετίες. Παρά τις κατά καιρούς οδυνηρές εμπειρίες, οι πολιτικοί, αλλά και ο λαός – μέσω των θεσμικών εκπροσώπων του – συνεχίζουν να βαδίζουν στ’ αχνάρια αυτά.
Ακούμε, λόγου χάριν, τις συζητήσεις και τα τσιτάτα που εκτοξεύονται, ένθεν κι ένθεν για το αγροτικό ζήτημα, με επίκεντρο το «πόσο φεύγει από τον παραγωγό ένα προϊόν και σε ποια τιμή φτάνει στο ράφι», και μετά την τελεία… τίποτα! Αφασία και από τη μεριά της κυβέρνησης και των κομμάτων αλλά και από την μεριά των αγροτών. Αν και όλοι ξέρουν πως οι μεσάζοντες, οι κερδοσκόποι και το καπιταλιστικό σύστημα αγοράς είναι οι αιτίες που δημιουργούν τις αβυσσαλέες διαφορές ανάμεσα στην τιμή παραγωγού και στην τιμή στο ράφι, κανείς δεν αρθρώνει τη μαγική λέξη «συνεταιριστικό κίνημα» που θα μπορούσε να γίνει η μοναδική λύση στο πρόβλημα και να αμφισβητήσει, κατά πρόσωπον, το Σύστημα.
Και, το να μην προβάλλουν την ανάγκη της συνεταιριστικής οργάνωσης τα κόμματα είναι κατανοητό, με την έννοια πως, τα μεν κόμματα της δεξιάς είναι ταγμένα να υπηρετούν το ιδιωτικό κεφάλαιο, τα δε κόμματα της αριστεράς αισθάνονται ότι κινδυνεύει η επικυριαρχία τους στο αγροτικό κίνημα με την ανάπτυξη ενός γνήσιου και ακηδεμόνευτου συνεταιριστικού κινήματος.
Οι αγρότες, όμως;
Γιατί μέσα στα τόσα που λένε στα μπλόκα, στις συνελεύσεις και στις συνεντεύξεις ΔΕΝ προβάλλουν σαν απόλυτη και μοναδική αναγκαιότητα την οργάνωση ενός πανίσχυρου συνεταιριστικού κινήματος, που:
• θα φέρει την πολυπόθητη ισόρροπη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας,
• θα καθετοποιήσει την παραγωγή και θα μειώσει το κόστος της,
• διασφαλίσει την ποιότητα, θα δημιουργήσει συνέργειες σε όλο το φάσμα του πρωτογενούς τομέα αλλά και άλλων τομέων της οικονομικής δραστηριότητας,
• θα παράγει, θα τυποποιεί και θα διαθέτει στην αγορά προϊόντα φθηνά και ανταγωνιστικά προς όφελος των καταναλωτών,
• θα παρακάμψει τους μεσάζοντες και τους κερδοσκόπους και θα ξαναζωντανέψει την ελληνική ύπαιθρο;
Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, πως το συνεταιριστικό κίνημα, σήμερα, θεωρείται, ως θεσμός, πλήρως χρεοκοπημένο (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αναποτελεσματικό, ανεπιτυχές και ανοιχτό στις ατασθαλίες και στη διαφθορά.
Ύστερα από μια μακρά περίοδο ζωής και δράσης το συνεταιριστικό κίνημα:
• έχασε την ευκαιρία να καταστεί αυτόνομο, συνειδητό και δημοκρατικό,
• παρέμεινε δέσμιο στην πολιτική πατρωνεία και στον κρατικό έλεγχο,
• ανέχθηκε και υπέθαλψε κομματικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό του,
• υπερ-στελεχώθηκε με ρουσφετολογικούς όρους και αρνήθηκε την αξιοκρατία,
• ανέπτυξε πελατειακές σχέσεις με τους συνεταιρισμένους παραγωγούς και επέτρεψε τη δημιουργία πολιτικής και προσωπικής κομματικής πελατείας και οικογενειοκρατίας,
• έκανε κανόνα την κακοδιαχείριση, αύξησε δραματικά τα χρέη του σε μη βιώσιμα επίπεδα,
• πλήρωνε τα προϊόντα των παραγωγών σε τιμές ψηλότερες από αυτές της αγοράς,
• έκανε επισφαλείς επενδύσεις,
• θυσίασε συνειδητά το «αύριο» στον βωμό των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων, κλπ, κλπ.
Βεβαίως κανείς δεν αγνοεί και δεν παραβλέπει τις διαρκείς εγκληματικές κρατικές-κυβερνητικές ευθύνες και αυτές της ΕΕ, για την απόλυτη παρακμή και χρεωκοπία του συνεταιριστικού κινήματος. Όμως, η βασική ευθύνη ανήκει στην βάση του, τους συνεταιριστές-παραγωγούς, οι οποίοι, όχι μόνο επέτρεψαν τον εκφυλισμό του, αλλά και, σήμερα, με τις επετειακές κινητοποιήσεις τους, βάζουν μόνο αιτήματα προς τρίτους και μεταθέτουν συνθηματικά την ευθύνη εξόδου από την κρίση σε ξένες πλάτες, αρνούμενοι, έστω και ως πρόταση, να φέρουν στο προσκήνιο την αναγκαιότητα αναγέννησης του συνεταιριστικού κινήματος σε νέες βάσεις και με άλλους όρους.
Οι παραγωγοί έχουν στα χέρια τους διαθέσιμο έναν θησαυρό, αλλά, αντί να τον αξιοποιήσουν, επιζητούν τα καθρεφτάκια και τις γυάλινες χάντρες που τους επισείει η κυβέρνηση.
Επομένως, ΤΙΠΟΤΕ ας μην περιμένουμε από τις κινητοποιήσεις, τις υποσχέσεις και τις συναντήσεις. Η κυβέρνηση θα ισχυριστεί ότι τα έδωσε όλα, οι εκπρόσωποι των αγροτών θα ισχυριστούν ότι τους δόθηκαν ψίχουλα και, σαν μια φούσκα που σπάει, όλα θα γίνουν και πάλι ανάμνηση, αναμένοντας, πάντα επετειακά, τον επόμενο Γενάρη, για να ξαναδούμε το έργο.
Το λαϊκό κίνημα (όποιο – τέλος πάντων – υπάρχει, επιβιώνει και δραστηριοποιείται) οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στην απόλυτη – άνευ όρων – παράδοση, στα χέρια του Συστήματος.
«ὅπερ ἔδει δεῖξαι»
