- Γιώργος Μάρτος
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου υπήρξε εν πολλοίς αναμενόμενο και αποτυπώνει με τον πλέον εμφανή και γλαφυρό τρόπο όσα γνωρίζαμε και αντιλαμβανόμασταν ήδη, έστω νωχελικά, αναφορικά με τα δύο βασικά στοιχεία, τις δύο βασικές ψυχοπνευματικές – και συνεπώς κοινωνικοπολιτικές – ορίζουσες της μεταμνημονιακής ελληνικής πραγματικότητας. Τη συλλογική παραίτηση και τον παραλογισμό.
Η συλλογική παραίτηση, ίσως το καθοριστικότερο σημάδι της σύγχρονης πολιτισμικής στειρότητας, έγκειται σε μεγάλο βαθμό στον φόβο, την απογοήτευση και τη ματαίωση που προκάλεσαν η αποτυχία της «αριστερής» διακυβέρνησης της περιόδου 2015-2019, με την εφαρμογή του σκληρού τρίτου Μνημονίου, υπό το βάρος των πολλαπλών πιέσεων από την ΕΕ και τους δανειστές, καθώς και η αντιπολιτευτική ανεπάρκεια της τελευταίας τετραετίας που φάνηκε να εγκλωβίζεται σε έναν άγονο, τοξικό και σκανδαλοθηρικό λόγο δίχως πολιτικό βάθος, νόημα και την οραματική προοπτική μίας αληθινής διεξόδου από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, μέσω των αλλεπάλληλων καταστροφικών κρίσεων, τα τελευταία 15 έτη.
Ο παραλογισμός, από την άλλη, ξεκινάει εκεί ακριβώς που ολοκληρώνεται η διαδικασία της παραίτησης. Δίχως συμμετοχή και δράση από την πλευρά των αδύναμων πολιτών, του ελληνικού λαού, φαντάζει νομοτέλεια να παραχωρείται η ισχύς και ο ψυχοπνευματικός έλεγχος ολόκληρης της χώρας, βορά στα δόντια ενός αδυσώπητου και υποκριτικού συστήματος εξουσίας, των μηχανισμών του και συγκεκριμένα του επιδραστικότερου πόλου του, αυτόν της μιντιακής προπαγάνδας και χειραγώγησης.
Είναι βέβαιο πως η ψηφιακή αλλοτρίωση που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, μέσω της καθημερινής υπερέκθεσης σε εικονικές ψευδαισθήσεις και διάφορες μορφές παραπληροφόρησης, ένθεν κακείθεν, επηρεάζει δομικά την κρίση των πολιτών, τον ψυχισμό και την αισθητική τους, τη σύνδεσή τους με τα αληθινά και τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα (πόλεμοι, φτώχεια, ανισότητες, αποξένωση, εξοικείωση στην πάσης φύσεως βαρβαρότητα, έλλειμμα πολιτισμικού οράματος κ.ά.), καθώς και τα γνωσιακά και αντιληπτικά αντανακλαστικά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι δρόμος ή ο δρόμος είναι η μόνη αλήθεια;
Το κρισιμότερο συμπέρασμα της απερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, είναι αυτό που επισήμανα και σε εκτενές άρθρο μου στις 14 Φεβρουαρίου 2022 με τίτλο «Και όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ο κορονοϊός», η ανυπαρξία δηλαδή μίας αξιόπιστης και σύγχρονης Αριστεράς, ενός διευρυμένου παλλαϊκού και πατριωτικού κινήματος, που θα συμβάλει δυναμικά στην ανασύνταξη του ευρύτερου προοδευτικού και αριστερού χώρου, στη βάση ενός εναλλακτικού και ριζοσπαστικού κοινωνικού προγράμματος, με κύριο στόχο τη διακυβέρνηση της χώρας το συντομότερο δυνατόν.
Η ανεπάρκεια αυτή είναι που επέφερε την εντυπωσιακή επικράτηση της Δεξιάς, σε συνδυασμό με την αποτελεσματική επικοινωνιακή –
προπαγανδιστική διαχείριση από την πλευρά της κυβέρνησης των προκλημένων κρίσεων ή θεμάτων, σε όλη τη διάρκεια της περασμένης
τετραετίας. Όπως και την εκλογική άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων, με την είσοδο τριών κομμάτων στη Βουλή. Και αυτό αποτελεί ακόμα ένα σοβαρό και κρίσιμο πολιτικό ζήτημα. Συνεπώς γίνεται εύκολα αντιληπτό και από τους πιο απολιτίκ, πως η αναγκαιότητα μιας νέας Αριστεράς υπάρχει, θα υπάρχει και θα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο την επόμενη τετραετία· τα ερχόμενα, δύσκολα για την κοινωνική πλειοψηφία, χρόνια.
