- Δημήτρης Φωτιάδης
- Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843
- Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος
Αν και θεωρητικός στόχος της Επανάστασης του 1821 ήταν η σύσταση ενός φιλελεύθερου κράτους, στην πολιτική πράξη, με τον ερχομό του Όθωνα, ήταν απλώς σαν να είχε αντικατασταθεί ο Οθωμανός σουλτάνος από έναν Βαυαρό, και μάλιστα με τους Έλληνες συχνά αποκλεισμένους από τις σημαντικές θέσεις της διοίκησης και του στρατού. Οι δε αγωνιστές του Εικοσιένα θεωρήθηκαν απειλή για το νέο καθεστώς και, αντί να βρουν λύτρωση και δόξα, αντιμετώπισαν αδυσώπητο κατατρεγμό και εξαθλίωση. Η μονίμως τεταμένη κατάσταση, που στον πυρήνα της είχε ένα άπειρο, αστοιχείωτο και ψυχοσωματικά άρρωστο βασιλικό ζεύγος, τον Όθωνα και την Αμαλία, ήταν θέμα χρόνου να οδηγήσει στην επανάσταση. Πράγματι, στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, λαός και στρατός απαίτησαν δυναμικά το τέλος της απολυταρχίας και τη θέσπιση Συντάγματος. Τους πρωταγωνιστές και το δραματικό ιστορικό πλαίσιο του πρώτου Συντάγματος του ελληνικού κράτους, λαμβανομένων πάντα υπόψη και των διεθνών ισορροπιών, καθώς και τα σημαντικότερα άρθρα του αναλύει και παρουσιάζει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο μεγάλος αυτός ιστορικός του Εικοσιένα, που με ακόμη ένα καλά τεκμηριωμένο και πλούσια εικονογραφημένο βιβλίο του μας βοηθά να γνωρίσουμε τις βάσεις της σύγχρονης Ελλάδας.
Ο Δημήτρης Φωτιάδης (Σμύρνη 1898-Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 1988) ήταν λογοτέχνης που ασχολήθηκε κυρίως με την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Οι γονείς του ήταν εύποροι (πατέρας του ήταν ο μεγαλοκτηματίας Αλέκος Φωτιάδης) και ο ίδιος κατετάγη ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού Πολέμου. Με τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα και έκανε την εμφάνισή του στα γράμματα με τα θεατρικά Μάνια Βιτρόβα και Το μαγεμένο βιολί το 1931, ενώ εργάστηκε και ως διευθυντής του περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα (1936-1941). Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφυγε στο εξωτερικό και εργάστηκε ως ανταποκριτής στο Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Ξαναγυρνώντας στην Ελλάδα εξορίσθηκε στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στη Μακρόνησο, την Ικαρία και τον Άγιο Ευστράτιο, ενώ υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (1945-48). Τα Ελεύθερα Γράμματα αποτέλεσαν πεδίο έκφρασης για πολλούς διανοουμένους της εποχής όπως η Φούλα Χατζιδάκη κ.ά. Μετά την απελευθέρωσή του έγινε στέλεχος της ΕΔΑ. Μετά τον πόλεμο στράφηκε στην ιστοριογραφία, επικεντρώνοντας το έργο του κυρίως στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόνης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982, για το έργο του “Ενθυμήματα”). Από το 1974 ως το 1977 ήταν πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο πρώτος μεταδικτατορικά (είχε επιβληθεί λογοκρισία τα προηγούμενα χρόνια).
