Δημήτρης Ποταμίτης: «Σεκουριτάτε του πνεύματος» διαλύει τη χώρα

Έχω πεισθεί απόλυτα, ότι η Ελλάδα, τελικά, δεν κυβερνιέται από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, αλλά από διακομματικές παρέες, ένα είδος μασονίας «ημετέρων» και πονηρών όντων, που επί όλων των καθεστώτων είναι στα πράματα.

Ανοίγοντας το αρχείο μου

 

Στις 26 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας ο Δημήτρης Ποταμίτης, μετά από μεγάλη μάχη με ανίατη ασθένεια. Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και ποιητής ιδεών με έντονη φιλοσοφική σκέψη για τη ζωή και την τέχνη συνέδεσε τη δραστηριότητά του με το «Θέατρο Έρευνας στου Ζωγράφου». Ένα θεατρικό όραμα που αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες και αμέτρητα οικονομικά προβλήματα μέχρι που έκλεισε οριστικά ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του. Στη συνέχεια περιήλθε στον Δήμο Ζωγράφου και μετονομάστηκε σε θέατρο Δημήτρης Ποταμίτης.

Ο Δημήτρης Ποταμίτης ήταν ένα ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα και στις συνεντεύξεις του αποδοκίμαζε έντονα τα κακώς κείμενα. Πολλές οι συνομιλίες μας με αυτό τον ασυμβίβαστο δημιουργό και τον ευγνωμονώ. Επέλεξα την παρακάτω, πάντα από το «Έθνος της Κυριακής» γιατί θεωρώ ότι είναι διαχρονική και ο καταγγελτικός του λόγος της δίνει ξεχωριστή βαρύτητα. Το βέβαιον είναι, ότι θα μας βάλει σε σκέψεις, κάτι που έχουμε τόση ανάγκη.

  • Συνέντευξη στην Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου

Στο «Ημερολόγιο» μιας σαιζόν – κατά την οποία έφθασε στην μεγίστη ακμή – δεν λείπουν οι όμορφες σελίδες, όπως είναι το «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Οστρόφσκι. Μία ακόμα θεατρική δουλειά του Δημήτρη Ποταμίτη, που του εξασφάλισε το προβάδισμα στην επικαιρότητα για έναν επιπλέον λόγο: τον καυτό του τίτλο.

Ο Δημήτρης Ποταμίτης έχει την άποψη, ότι δεν μπορεί να ικανοποιεί όλο τον κόσμο, γιατί ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να είναι κόλακας.
Έτσι οι θέσεις που πήρε στη συνέντευξη αυτή θα δυσαρεστήσουν αρκετούς, γιατί όπως πάντα ρίχνει το γάντι προς όλες τις κατευθύνσεις και είναι έτοιμος να μονομαχήσει σαν ιππότης του παλιού καλού καιρού για να κερδίσει τη νίκη της μάχης και όχι να του την χαρίσουν…

«Το «Θέατρο Έρευνας» ενάντια στον φοβερό πόλεμο σιωπής, που γίνεται από την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης (ή σκοταδισμού) από τις… “οικουμενικές” παρέες, που τελικά κυβερνούν αυτό τον τόπο, στηρίζεται στα γρανιτένια θεμέλια ενός κοινού, που δεν μειώνεται, σε εποχές που πανικόβλητοι σταρ χάνουν τους θαυμαστές τους και οι πολιτικοί χάνουν τους οπαδούς τους! Ο τόπος περνά μία κρίση επανεκτίμησης όλων των αξιών, δεν την καταλάβαμε, γιατί σαν γνήσια επανάσταση την διακόπτουν πολύ λίγοι αυτή τη στιγμή!… Μα είναι σίγουρο πως αύριο θα ακολουθήσουν και οι λοιπές, σήμερα κοιμισμένες, μάζες. Το παραμύθι με τα «ροζ κοριτσάκια» έληξε, θα επιβιώσουν μόνον όσοι είναι σύγχρονα σημεία αναφοράς ήθους, όσοι διακονούν την πολύτιμη γλώσσα μας, όσοι έχουν πίστη σε κάτι σημαντικό και όχι όσοι επιθυμούν να βολευτούν και να… δοξαστούν σε θολά νερά υπανάπτυξης!»

  • Πάντα θυμωμένος, οργισμένος και σκεπτικιστής κε Ποταμίτη…

Νομίζω πως, αν δεν μπορείς να ελπίζεις, μπορείς και να θυμώνεις! Για στάσου δηλαδή! Εδώ βγαίνει να μας δείξει τη δουλειά μας ο πρώτος άσχετος, εδώ από την πολύ σεμνότητα και την καλή διάθεση κοντεύουμε να απολογηθούμε στους κάφρους γιατί μιλάμε ελληνικά, γιατί είμαστε καλλιτέχνες, γιατί σεβόμαστε τον τόπο μας Ε, νομίζω είναι καιρός να θυμώσουμε !  Ξέρεις, ποιο είναι το κακό; Οι άλλοι, της άλλης όχθης, έχουν τόσο θράσος που μας καταλαμβάνουν εξ απροόπτου! Πες πες το παραμύθι τους, κοντεύουμε κι εμείς να το πιστέψουμε. Κοντεύουμε κι εμείς να δούμε τον κόσμο ανάποδα, επειδή αυτοί το βλέπουν έτσι, λόγω ελαττωματικής δράσης. Ο φαταουλισμός και η προπέτειά τους είναι τέτοια, που τα χάνουμε, κι αντί συνήγοροι νιώθουμε κάπως κατηγορούμενοι. Κατάλαβες κόλπο; Τα ελληνικά κυκλωματάκια, τελικά, κατάφεραν να έχουν το αλάθητο του Πάπα.

  • Δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάτε για κυκλώματα και παρεούλες. Θα ΄θελα να μου πείτε ως πιο βαθμό επηρεάζουν τη ζωή και την τέχνη κατ’ επέκταση αυτού του τόπου.

Την επηρεάζουν μέχρι εξοντώσεως. Αυτοί διέλυσαν την Ελλάδα. Αυτοί κατέστρεψαν τη γλώσσα, αυτοί εξέπεμψαν στα πέρατα της οικουμένης το νεοελληνικό μας αλαλούμ. Έχω πεισθεί απόλυτα, ότι η Ελλάδα, τελικά, δεν κυβερνιέται από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, αλλά από διακομματικές παρέες, ένα είδος μασονίας «ημετέρων» και πονηρών όντων, που επί όλων των καθεστώτων είναι στα πράματα. Ένα είδος παραοικουμενικής (όπως θα λέγαμε παρακράτος). Οι παρεούλες αυτές αποφασίζουν τη μοίρα, την βράβευση ή την καταδίκη του καθενός μας, ως ατόμων! Εγώ προσωπικά, περισσότερο ψέγω αυτούς, παρά τα κόμματα, για το χάλι μας. ‘Όλη σχεδόν η νεότερη κουλτούρα μας εκπροσωπείται από διορισμένους εκπροσώπους αυτών των κυκλωμάτων.

  • Άρα το πρόβλημα δεν είναι απλώς κοινωνικό…

Είναι βαθύτατα πολιτικό και ηθικό για όλους μας και για το έθνος μας είναι υπαρξιακό. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που μας απειλεί σαν έθνος. Αλλά, επειδή η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, και το έχει αποδείξει αυτό, πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία μελλούμενη επανάσταση. Επανάσταση των ατόμων, σαν μονάδες και αξιών, εναντίον του συνασπισμού, των κυκλωμάτων και των εκπροσώπων απολογητών τους.

  • Μετά από όλες αυτές τις διαπιστώσεις, πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς για την επιβίωσή μας μετά το ΄92;

Η Ελλάδα επιβιώνει και θα επιβιώσει μέσα από ανεξάρτητες επώνυμες μονάδες. Τα πλήθη τα έχουν ήδη καταστρέψει. Κι εγώ, προσωπικά, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για την επιβίωσή τους, ούτε σε ηθικό, ούτε σε επαγγελματικό πεδίο. Το κακό είναι, ότι μας έμαθαν όλους σχεδόν να είμαστε τραγικά ερασιτέχνες. Ερασιτέχνες πολιτικοί, ερασιτέχνες εραστές… Δεν έχουμε καν μαστόρους, που να ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Ούτε συντηρητές έχουμε. Το κακό είναι πως, όσο πιο ερασιτέχνης είναι κανείς, τόσο μεγαλύτερη κοινωνική καταξίωση έχει. Εδώ ολόκληρη Οικουμενική πειραματίζεται με ένα θέμα σαν την οικονομία, χωρίς να εκπροσωπεί συγκεκριμένη μακροπρόθεσμη πρόταση, κάτι που θα έπρεπε να υπήρχε στα προγράμματά της εδώ και μία δεκαετία.

  • Διαφωνείτε δηλαδή, με τα μέτρα;

Ακούτε, αν επέλεξαν να βγάλουν τα ελλείμματα μόνο από τη φορολογία, ας πάνε τουλάχιστον να στηθούν έξω από ένα μπουζουξίδικο, όπου είναι παρκαρισμένες το λιγότερο 500 μερσεντές τη βραδιά. Για να μην πω αυτό που λέει ο κοινός νους : Ας τα πάρουν από αυτούς που τα φάγανε.

  • Ποια η γνώμη για τις θεατρικές επιχορηγήσεις, θέμα που καίει το ελληνικό θέατρο;

Αρνούμαι να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα…

  • Αρνείστε εσείς, πώς είναι δυνατόν; Γιατί;

Γιατί με πιάνει ναυτία. Γιατί εμένα οι υπεκφυγές δεν μου αρέσουν. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το πρόσωπο ενός έθνους, είναι ο πολιτισμός. Κι αν το κράτος δεν καταλαβαίνει, ότι πρέπει να διαθέτει ένα τεράστιο κονδύλι για τον πολιτισμό, τόσο το χειρότερο γι’ αυτό. Όσο για τις συγκεκριμένες επιχορηγήσεις κάνω μία εισήγηση: Να μην ξαναδοθούν ποτέ σε κανέναν. Γιατί, αν είναι να δίνονται, όπως δίνονται, με τέτοιο σκανδαλώδη υποκειμενισμό, χωρίς κριτήρια και προδιαγραφές, ναι, καλύτερα να μην δίνονται. Το ποσόν που δίνεται είναι τόσο ασήμαντο, που ούτε τους άξιους δεν βοηθά να επιζήσουν. Αντίθετα παρατείνει την «τεχνητή αναπνοή» των αναξίων ή την πληθώρα των θιάσων, που δημιουργήθηκαν ελέω επιχορηγήσεων.

  • Τι σημαίνει για σας θέατρο;

Εγώ έμαθα πια –ίσως εγώ είχα οδηγήσει τον εαυτό μου αλλά είχα και καλούς δασκάλους– ότι το θέατρο είναι μια ιερή ιστορία, ότι ο ηθοποιός δεν πρέπει να ’ναι μόνο ηθοποιός, πρέπει να είναι ιδεοποιός, να υπηρετεί τις ιδέες, κι ότι δεν μ’ ενδιέφερε να κάνω μία από τα ίδια. Δεν πίστευα δηλαδή, ότι σ’ αυτή τη ζωή μ’ έφερε η μάνα μου, για να παίξω ένα εργάκι γραμμένο απ’ τον τυχαίο κύριο Τάδε και με τον τρόπο που το παίζουν οι εκατό κύριοι Δείνα. Μπορεί να ’ναι εγωισμός, αλλά θα μου επιτρέψετε να έχω αυτόν τον ένα μοναδικό εγωισμό, σαν φιλοδοξία. Ήθελα να κάνω θέατρο με θήτα κεφαλαίο αλλιώς τίποτα. Σε αυτό με στήριξε ευτυχώς η μητέρα μου και οικονομικά.

  • Πώς βλέπετε το πολιτικό μέλλον του τόπου;

Περνάμε μία εποχή φρικτής παραζάλης, γιατί μας περνούν από το καυτό στο κρύο σε απίθανα σύντομους χρόνους. Σου υπόσχονται, ότι θα σε κάνουν βασιλιά, και σε λίγο ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι καν μικρομεσαίος, αλλά σε κατάντησαν μικροσκοπικό. Η νεοελληνική σκέψη των πολιτικών κομμάτων είναι οπισθοδρομική. Πώς να την ακολουθήσεις; Αυτός ο τόπος θέλει αλλαγή εκ βάθρων, αλλά κυρίως να δώσουμε στις λέξεις το πραγματικό τους νόημα. Να μιλάμε για κάθαρση μα και να την εννοούμε και να την εφαρμόζουμε. Να μιλάμε για ήθος και να το αναζητάμε. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται περισσότερο αναθεώρηση νοοτροπίας, παρά αναθεώρηση Συντάγματος.

  • Πως θα περάσουμε από τον λαϊκισμό στην αντίπερα όχθη;

Εδώ χρειάζεται μία επανάσταση σαν της Ρουμανίας, αλλά ειρηνική. Γιατί μπορεί να μην υπάρχει εδώ η διαβόητη «σεκουριτάτε» των όπλων, υπάρχει όμως η «σεκουριτάτε» του πνεύματος, που καλλιεργεί όλα τα ανθελληνικά πράγματα: το λαϊκισμό, το μικροαστικό ευδαιμονισμό, μέσω καναλιών και που, δήθεν υπηρετώντας, διαλύει τη γλώσσα μας. Αναζητήστε την στους παραγοντίσκους των κυκλωμάτων που μας κυβερνούν, τη δική μας νεοελληνική «σεκουριτάτε». Αλλά κυρίως, ας την αναζητήσουμε μέσα μας.

Σχετικά Άρθρα

Leave a Comment

Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, δίνετε την συγκατάθεσή σας για την χρήση των cookies. Aποδοχή