- Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
Σε αυτόν τον αιώνα γεννήθηκαν πάρα πολλοί ηθοποιοί αλλά κανένας σαν εκείνον, τον μοναδικό, τον Δημήτρη Χορν!
«Πρέπει ,λοιπόν, οι νεώτεροι να συλλάβουν τον τρόπο με τον οποίο κάποτε συντελείτο η θεατρική δημιουργία ως μια δηλαδή πράξη συνταρακτική» σχολιάζει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος αναφερόμενος στον Χορν και στο κεφάλαιο Δημήτρης Χορν του βιβλίου του «Προσωπολατρία», που αναλύει πως ο Χορν γεννούσε και έπλαθε τους ρόλους του κάνοντας το κοινό να αισθανθεί ζωηρή και βαθιά συγκίνηση:
«Προσέξετε πώς προσέρχεται ο Χορν στο χώρο του θεατρικού χρόνου», σημειώνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, «πώς μπαίνει στη σκηνή. Είναι κάτι σαν γέννα. Μόλις εμφανιστεί στον ορίζοντα του θεατρικού φωτός ακολουθεί μια τάση και μια σιωπή. Κάτι σαν στιγμιαία, μία αιώνια διάσταση, έκπληξη και διαμαρτυρία συγχρόνως. Σαν να παγώνει και σαν να μετανιώνει για το διάβημα. Υπάρχει ταυτόχρονα μια συστολή και ένα υπαρξιακό θράσος. Προσέξτε αυτή τη γέννηση του ρόλου. Περιέχει έναν τρόμο, όπως κάθε γέννηση κι ένα θράσος ζωής. Πριν κινηθεί ο Χορν, πριν μιλήσει, για λίγα δευτερόλεπτα αφηγείται τις αμφιβολίες του, όλη τη δοκιμασία της κυοφορίας. Ανακεφαλαιώνει πυκνά τις ταλαντεύσεις του, τους προβληματισμούς του στις πρόβες, τις παλινδρομήσεις του, την αγωνία του, για το κατά πόσο έχει νόημα το υπάρχειν δια της μιμήσεως…»
«Υπάρχουν ηθοποιοί που γεννούν το ρόλο με καισαρική τομή άλλοι που γεννούν φυσιολογικά. Στον Χορν έχεις την εντύπωση πως γεννά με το έμβρυο εν προβολή και χρειάζεται μεγάλη μαιευτική τέχνη, ίσως και εμβρυουλκός για να γεννήσει το ρόλο. Γι΄αυτό και το θράσος της πρώτης ατάκας, επειδή γνωρίζει πως το παιχνίδι παίζεται στα όρια, στις παρυφές και επειδή γνωρίζει πως άμα γεννηθεί κάτι αρχίζει να πεθαίνει αυτός το θράσος είναι η άμυνα μπροστά στην αναπότρεπτη καταστροφή…»
Και για αυτούς που ισχυρίζονται, ότι ο δεν εξάντλησε όλο το ταλέντο του ο Κώστας Γεωργουσόπουλος έχει να πει:
«…δεν το ξεδίπλωσε όλο. Είναι αδηφάγοι. Το μεγάλο ταλέντο δεν κόβεται σε νομίσματα για να κυκλοφορεί χέρι με χέρι. Ούτε τοκίζεται. Είναι ατόφιο. Ο, τι και να παίζει. Ο Χορν δεν έπαιζε, όπως ίσως ήθελε, τον «Άμλετ». Ίσως γιατί τον βίωσε τόσο πολύ σε όλη του τη ζωή. Υπήρξε ο κατεξοχήν αμλετικός ηθοποιός. Ένας άνθρωπος που αμφέβαλε, ένας καλλιτέχνης που ήξερε, πως όταν ανοίξουν οι ασκοί κι αρχίσει η δράση στο τέλος της τέχνης υπάρχει μια συνωμοσία, ένα φαρμακωμένο βέλος και ο αποφασιστικά ψύχραιμος Φορντιμπράς. Ο Χορν μας φόρτωσε πολύ αγωνία με την αδυσώπητη αμφιβολία του.
Δεν έτρεμε, δεν φοβόταν την τέχνη. Την αλήθεια έτρεμε πίσω από την τέχνη. Φοβόταν μήπως την ψευτίσει.. μήπως την κάνει συνήθεια, κοινόχρηστη, άχρηστη και οικεία. Γι’ αυτό την πλησίαζε με σεβασμό αργά και που. Κι όσο αργούσε, τόσο τον νοσταλγούσαμε…»
Ο ίδιος ο αξέχαστος ηθοποιός έλεγε πριν από το τέλος:
«Θα υπάρχω ως μακρινή ανάμνηση, ως μια γνωριμία που προσέφερε ευκαιρία για κρίσεις, συγκρίσεις και παραδείγματα προς αποφυγήν. Ένας συμπαθής εφιάλτης! Ο Χορν –θα λες–, Θεός σχωρέσ’ τον, ήταν υποφερτός ανυπόφορος!»
