- του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Μαζί με πολλούς φίλους, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, συνυπογράψαμε μια δήλωση – διακήρυξη, η οποία κυκλοφόρησε στην επέτειο της εισβολής, 20 Ιουλίου 2023, και είπαμε κάποιες διαπιστώσεις μας για το Κυπριακό, τον ρόλο της Τουρκίας, αλλά και τους στόχους μας, που δεν είναι άλλοι από την ελευθερία της Κύπρου.
Ένας από τους λόγους που προσωπικά συμμετείχα στην κινητοποίηση ήταν διότι υπήρχε και συμμετοχή Τουρκοκυπρίων. Ήταν ο Σενέρ Λεβέντ, ο Ιμπραχήμ Αζίζ, ο Οζ Καραχάν, ο Αζίζ Σαχ, ο Καμίλ Σουλτάν, ο Μουσταφά Καβάζ και πολλοί άλλοι. Μπορεί να ήταν και η πρώτη κοινή διακήρυξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που μιλούσε καθαρά για την απελευθέρωση, την «πλήρως ανεξάρτητη, πραγματικά δημοκρατική και ενιαία Κυπριακή Δημοκρατία».
Δεν είχα καμιά ψευδαίσθηση ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο, όμως, ήταν ένα βήμα για να σταλεί το μήνυμα ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, όσο λίγοι κι αν είναι σήμερα, θα μπορούσαν να συμπράξουν και να πορευτούν μαζί στον αγώνα ενάντια στην κατοχή. Πολλοί, άλλωστε, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι προσυπέγραψαν στη συνέχεια την διακήρυξη και δυνάμωσαν αυτό το μήνυμα.
Γι΄ αυτό και θεωρώ αστείους όσους μας λένε σήμερα πως επειδή δεν ήρθε στην εκδήλωση του δήμου Αμμοχώστου ο παράνομος Τουρκοκύπριος δήμαρχος, χάσαμε την ευκαιρία να στείλουμε κοινό αντικατοχικό μήνυμα. Ή ότι όσοι διαφώνησαν με την πρόσκληση του Σουλεϊμάν Ουλουτσάι, είναι επειδή δεν θέλουν τους Τουρκοκύπριους.
Διότι, οι Τουρκοκύπριοι που υπέγραψαν την κοινή διακήρυξη κάνουν πραγματικά αντικατοχικό αγώνα μέσα στα κατεχόμενα, με προσωπικό τους κίνδυνο, ενώ ο «δήμαρχος» μετέχει και στηρίζει εκ της θέσεώς του τους παράνομους θεσμούς του κατοχικού καθεστώτος, έστω κι αν αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην «αντιπολίτευση». Έχει μεγάλη διαφορά κι ας μην θέλουν να το καταλάβουν όλοι αυτοί οι καραγκιοζοπαίχτες της διχοτομικής συμβίωσης πλάι – πλάι.
Στην κοινή διακήρυξη, λοιπόν, λέγαμε ότι «στρατηγικός στόχος της Τουρκίας είναι ο έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου» και «μια διευθέτηση τύπου απαρτχάιντ με δύο συστατικά κράτη (…) θα διευκόλυνε την Τουρκία σε αυτήν της την επιδίωξη». Ανάμεσα σε άλλα σημειώναμε πως στόχος μας είναι η απόσυρση όλων των τουρκικών στρατευμάτων και εποίκων, η διασφάλιση του δικαιώματος και των συνθηκών ασφαλούς επιστροφής όλων των εκτοπισμένων, η προώθηση της ειρηνικής συνύπαρξης όλων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, η ενότητα της κοινωνίας, της οικονομίας και των θεσμών κρατικής εξουσίας, σε ολόκληρη την επικράτειά της. Και «εγγύηση για αυτά μπορεί να διασφαλιστεί αποτελεσματικά από τη συμμετοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Καταλήγαμε ότι «εμείς, οι συμμετέχοντες σ΄ αυτή την πρωτοβουλία, απορρίπτουμε κατηγορηματικά οποιαδήποτε ούτω καλούμενη λύση που περιλαμβάνει διχοτόμηση, δύο κράτη ή οποιαδήποτε άλλη διευθέτηση με γεωγραφικό διαχωρισμό βασισμένη σε φυλετική καταγωγή…».
Το πιο ενοχλητικό από τις αντιδράσεις που είχαμε ήταν όταν άκουγα: Είναι πολύ σωστά αυτά που λέτε, συμφωνώ, μακάρι να μπορούσαν να γίνουν έτσι τα πράματα, αλλά είναι δυνατόν; Αφού είναι αδύνατον! Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί, αν υπήρχε θα το υποστήριζα!
Αυτή είναι η λογική του σηκώνω τα χέρια και αυτού που ο Λάζαρος Μαύρος καθιέρωσε να λέει κάθε πρωί «παραδομένα μυαλά». Τίποτε άλλο δεν είναι όταν ακόμα και μια απλή δήλωση, απλών πολιτών, που δεν έχουν άλλο στόχο παρά μόνο να εκφράσουν την πίστη τους στην ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, μπήκε αμέσως στο φάσμα της λογικής των πολιτικών μας. Των ρεαλιστών. Του εφικτού και του ανέφικτου. Ακόμα και άνθρωποι που πίνουν νερό στο όνομα του Τσε Γκεβάρα, ξεχνούν την πιο σπουδαία και πιο ρομαντική φράση του: «Είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο!» (“Seamos realistas, pidamos lo imposible!”).
Στην περίπτωσή μας, φυσικά, δεν επιδιώκουμε το αδύνατο, επιδιώκουμε ό,τι πιο λογικό θα έπρεπε να επιδιώκουν όλοι οι Κύπριοι, όσο δύσκολο και να είναι, όσες θυσίες κι αν χρειάζεται. Την απαλλαγή της χώρας από την κατοχή, την απαλλαγή της από την τουρκική αγχόνη. Την δημιουργία ενός κανονικού ευρωπαϊκού κράτους των Κυπρίων. Αλλά ακόμα και αδύνατο να είναι, αν δεν το επιδιώκουμε τι θα έπρεπε να κάνουμε; Τι να επιδιώκουμε; Τι να ονειρευόμαστε οι πολίτες;
Διότι το δίλημμα δεν είναι ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο. Είναι ανάμεσα στην απελευθέρωση της Κύπρου ή την παράδοσή της (με τα χέρια μας) στην Τουρκία. Ένας πολίτης, λοιπόν, δημοκρατικός, σύγχρονος, Ευρωπαίος, τι είναι λογικό να επιλέξει ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Την παράδοση της χώρας στην Τουρκία;
