Η ΤΑΚΤΙΚΗ της αντιπολίτευσης παραπέμπει όλο και περισσότερο στο μιθριδατισμό. Αντιμετωπίζει μια «θεσμική χοντράδα»-δόση πολιτικού δηλητηρίου (π.χ., Τ. Χριστοδουλοπούλου για την ανάγκη «πρασινοφρουρών») με μια ακόμα μεγαλύτερη «θεσμική χοντράδα»-δόση πολιτικού δηλητηρίου. Οπως αυτή του alter ego του Α. Τσίπρα, Π. Πολάκη, ο οποίος στην άλωση του δικαστικού σώματος με εθελούσιες εξόδους και εισαγωγή νέων «δικών» του δικαστικών μέσω μιας δεύτερης σχολής, πρόσθεσε στο αφήγημα της «δεύτερης φοράς», που «θα είναι αλλιώς», την κρατικοποίηση τραπεζών, της ΔΕΗ, του ΔΕΔΔΗΕ κ.λπ…
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Ο ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ ΣΤ’, βασιλιάς του Πόντου, φοβόταν ότι θα τον δηλητηριάσουν. Κι έτσι άρχισε να παίρνει μόνος του βαθμιαία αυξανόμενες, αλλά μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου. Οταν ηττήθηκε από τον Πομπήιο και φοβούμενος μήπως πέσει στα χέρια του μεγάλου εχθρού του, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει παίρνοντας ισχυρή δόση δηλητηρίου. Δεν τα κατάφερε όμως, γιατί ήδη ο οργανισμός του είχε εθιστεί. Αναγκάστηκε, έτσι, να καταφύγει σε έναν μισθοφόρο, ο οποίος τον σκότωσε με το σπαθί του. Ομως, ο θρυλικός βασιλιάς του Πόντου άφησε πίσω του τον όρο «μιθριδατισμό», ο οποίος χρησιμοποιείται και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μεταφορικά, περιγράφει τη σταδιακή εξοικείωση και αποδοχή συμπεριφορών και πρακτικών, οι οποίες μέχρι τότε θεωρούνταν καταδικαστέες, ως ιδιαίτερα επικίνδυνες. Η κληρονομιά του Μιθριδάτη έγινε ευρύτατα διαδεδομένη. Πέρασε και στη λογοτεχνία, π.χ., με τον Κόμη Μοντεχρίστο του Αλ. Δουμά, όπου ο νεαρός Νταντές συμπεριφερόταν με μιθριδατισμό, δείχνοντας ανοσία σε όλες τις ανήθικες πράξεις που απέρριπτε, πριν μπει στη φυλακή, για να αποδώσει Δικαιοσύνη στον κόσμο της αδικίας.
ΣΤΑ χνάρια του νεαρού Νταντές, ο καθόλου νέος πια ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον πολιτικά γηραιό Π. Πολάκη και στο όνομα της απονομής Δικαιοσύνης στον «κόσμο της αδικίας», έχει προσχωρήσει τυφλά στο μιθριδατισμό. Μετά την πρωτοφανή και αδιανόητη «παράσταση» αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ στον Αρειο Πάγο, μετά την αρχειοθέτηση της υπόθεσης του Αδ. Γεωργιάδη, που συνιστούσε απροκάλυπτη προσπάθεια παρέμβασης στη Δικαιοσύνη, και μάλιστα μετά την έκδοση δικαστικής απόφασης, ήρθε ως άλλη Πασιονάρια η κ. Χριστοδουλοπούλου να μιλήσει για νέους «πρασινοφρουρούς», δηλαδή «συριζοφρουρούς». Για να ολοκληρώσει -επί του παρόντος- ο εντεταλμένος «πολιτικός μπαχαλάκης» Π. Πολάκης. Ο οποίος μιλώντας την Τρίτη σε κομματική εκδήλωση στο Πέραμα, είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, για τους κουκουλοφόρους μάρτυρες -στις «μαρτυρίες» των οποίων στηρίχθηκε η σκευωρία της Novartis- ότι «είναι προφανές πως κάποιοι προστατευόμενοι μάρτυρες, ή οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι, έχουν καταθέσει στην αμερικανική Δικαιοσύνη»!
ΓΕΝΝΑΤΑΙ μεγάλο ζήτημα. Ειδικά αν ο ισχυρισμός του επιβεβαιωθεί. Πώς το ξέρει ο κ. Πολάκης; Οπως «ήξερε» και τον Φεβρουάριο του 2018, όταν βγήκε αξημέρωτα στον ΑΝΤ1 να πει ότι γνώριζε ποιοι είναι οι προστατευόμενοι μάρτυρες; Κάνοντας λόγο για στελέχη της Novartis που τα έπιασαν να έχουν μεγάλο πλουτισμό και «άρχισαν να κελαηδούν». Αυτό είναι το πολιτικο-ηθικό μέρος. Υπάρχει, όμως, κι ένα ογκώδες νομικό σκέλος: Αν πράγματι οι προστατευόμενοι μάρτυρες ή κάποιοι εξ αυτών είναι ίδιοι με αυτούς που κατέθεσαν στις αμερικανικές Αρχές και έχουν λάβει ή προσδοκούσαν να λάβουν μεγάλες αμοιβές για τη μαρτυρία τους, μπορούσαν και μπορούν να έχουν την ιδιότητα του μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος και στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι νομικά προφανής, όπως λένε νομικοί.
ΚΑΙ ενισχύεται και από άλλο ένα γεγονός: Στο πλαίσιο της προανακριτικής εξέτασης που διενεργούσαν οι αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου Ε. Ζαχαρής και Λ. Σοφουλάκης, είχε αποσταλεί αίτημα δικαστικής συνδρομής στις ΗΠΑ με βασικά ερωτήματα αν οι δύο προστατευόμενοι μάρτυρες είχαν εξετασθεί και από τις αμερικανικές Αρχές και αν είχαν λάβει -βάσει της αμερικανικής νομοθεσίας- χρηματικά οφέλη (και πόσα) ή αν προσδοκούσαν βασίμως οφέλη. Το αίτημα αυτό μέχρι σήμερα φέρεται να μην έχει απαντηθεί…
ΠΑΡ’ ότι φαίνεται πως η υπόθεση Novartis πλησιάζει στο τέλος της, η πραγματικότητα δείχνει διαφορετική. Η ολοκλήρωσή της και η έκδοση απόφασης για τη συγκρότηση ή όχι Ειδικού Δικαστηρίου αργεί ακόμα. Το γιατί είναι μια άλλη, ολόκληρη ιστορία. Το «Διά Ταύτα» είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, αυξάνοντας συνεχώς τις δόσεις του πολιτικού δηλητηρίου, δείχνει να επιδιώκει να ροκανίσει κι άλλο το χρόνο, ελπίζοντας ίσως σε ένα άλλο «ευνοϊκότερο περιβάλλον». Η Δικαιοσύνη θα κρίνει. Ωστόσο, ο μιθριδατισμός του ΣΥΡΙΖΑ διαχέεται όλο και περισσότερο, σε όλο και περισσότερες περιοχές του δημόσιου βίου, προκαλώντας εθισμό στο πολιτικό δηλητήριο. Κι αν κάποια στιγμή χρειαστεί κάποιου είδους λύτρωση διά της φυγής, είναι πολύ πιθανόν να είναι αναγκαίο το σπαθί κάποιου μισθοφόρου…
Η ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ «ΓΚΡΙΖΑ ΖΩΝΗ»
Ολα τα προβλήματα στην πολιτική τα δημιουργεί η απόσταση από την κοινωνία και την πραγματικότητα. Τα προβλήματα επωάζονται σε κλειστές, προστατευμένες -αλλά «διάτρητες»- συσκέψεις, όπου χαράσσεται η πολιτική και παίρνονται οι αποφάσεις ή έστω προετοιμάζονται οι αποφάσεις.
Εδώ και μερικές εβδομάδες η κυβέρνηση δοκιμάζεται. Και δοκιμάζεται έχοντας απέναντί της έναν πολιτικά ανυπόληπτο ΣΥΡΙΖΑ κι έναν καταφανώς πολιτικά «άγουρο» Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος εμφανώς πλέον κάνει «δεύτερες σκέψεις». Επομένως, δοκιμάζεται ουσιαστικά από τα δικά της λάθη. Τα οποία σε σημαντικό βαθμό τα προκαλεί μέρος του «πολιτικά αποστειρωμένου» περιβάλλοντος του Μ. Μαξίμου. Στελέχη του επιτελικού κράτους -τα οποία έχουν ασφαλώς μεγάλο μερίδιο στο μέχρι στιγμής πλούσιο μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης- δείχνουν να χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Δείχνουν να υποτιμούν τα αντικειμενικά προβλήματα, όπως, π.χ., η ακρίβεια. Η οποία είναι πλέον ο μεγάλος αντίπαλος για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, αλλά και σημαντικό μέρος της μεσαίας τάξης.
Οι ίδιοι παράγοντες δείχνουν να υπερτιμούν τη σημασία των σημαντικών, κατά τα άλλα, μέτρων ενίσχυσης που παίρνει η κυβέρνηση. Δεν είναι λογικό, π.χ., να πιστεύουν κάποιοι ότι μπορεί να είναι ευγνώμων κάποιος επειδή, αντί για 100 που ήταν να πληρώσει παραπάνω, θα πληρώσει… μόνο 70. Τα 70 θα βγουν -αν υπάρχουν- από την τσέπη του. Η τσέπη του αδειάζει, δεν γεμίζει. Ταυτοχρόνως, υπάρχει η πανδημία με τους 100+ νεκρούς. Οι οποίοι σε σημαντικό βαθμό οφείλονται στο αυστηρό πρωτόκολλο καταμέτρησης των θανάτων που έχει υιοθετήσει η Ελλάδα. Αρκετοί από τους θανάτους δεν είναι «θάνατοι ΑΠΟ Covid», αλλά «θάνατοι ΜΕ Covid».
Πρόκειται για ανεμβολίαστους υπερήλικες, με σοβαρό υποκείμενο νόσημα, το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις είναι η βασική αιτία θανάτου, αλλά στο μεταξύ κόλλησαν και Covid. Ευτυχώς για την κυβέρνηση, απέναντί της έχει ένα «κόκκινο» κι ένα «πράσινο» λεφτόδεντρο. Και μια στείρα αντιπολίτευση του «όχι σε όλα». Αλλά για πόσο ακόμα θα αντέξουν και όσοι βλέπουν καθαρά ότι, ναι, η ενεργειακή κρίση είναι παγκόσμια και ότι, ναι, λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν; Ο λογαριασμός ζητείται και αποδίδεται πάντα στον διαχειριστή του προβλήματος. Η «Ελπίδα» ήταν ίσως ο πρώτος μεγάλος κλυδωνισμός του επιτελικού κράτους. Το οποίο σε γενικές γραμμές ήταν το asset του Κ. Μητσοτάκη. Είχαν προηγηθεί κι άλλες αστοχίες.
Κυρίως η υποτίμηση της σημασίας κάποιων γεγονότων. Αλλά και του γκελ που θα έκαναν στην κοινωνία. Και κυρίως σε όσους κεντρώους ψήφισαν Μητσοτάκη και όχι Ν.Δ. Οπως και η υποτίμηση της αντίδρασης της παραδοσιακής κεντροδεξιάς εκλογικής βάσης της Ν.Δ. Τη θεώρησαν δεδομένη. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο, πέραν του ότι όλοι κάποια στιγμή θα αποχαιρετήσουμε τον κόσμο τούτο. Η δυσαρέσκεια που καταγράφεται πλέον και στις δημοσκοπήσεις τείνει να γίνει συνεχής για ικανό διάστημα. Οσο κι αν ισχύει το πρωτοφανές, η διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει μεγαλύτερη από τη διαφορά που είχαν στις εκλογές του 2019. Η δυσαρέσκεια δεν έχει γίνει ακόμα απόφαση. Η κοινωνία βρίσκεται σε μια «γκρίζα ζώνη». Ναι μεν δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική, αλλά δεν έχουν μειωθεί αισθητά όσοι εξακολουθούν να αντιδρούν εγωκεντρικά και με το θυμικό. Η ανάγκη αλλαγών είναι προφανής.
Το μοντέλο διάρθρωσης των υπουργείων παράγει προβλήματα, αλλά και δυσλειτουργίες. Οι υπουργοί πρέπει να γίνουν ξανά υπουργοί με ευθύνες, αλλά και αρμοδιότητες. Και χωρίς την παραμικρή προσχώρηση στον παλαιοκομματισμό και τον ρουσφετολογικό παραγοντισμό, οι βουλευτές οφείλουν να βρουν ξανά το ρόλο τους. Το κέντρο παραμένει η κρίσιμη εκλογική παράμετρος. Και οι αλλαγές δεν μπορούν να εξαντλούνται μόνο σε πρόσωπα. Τα πρόσωπα πάντοτε παίζουν ρόλο και σηματοδοτούν. Αλλά οι πολιτικές είναι εκείνες που στο τέλος κερδίζουν ή χάνουν το κέντρο και τις εκλογές.
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου
