ΠΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
ΕΝΑ ΦΙΛΙΚΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ
Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, ήταν μόνος. Έλεγε πως ήταν μουσικός αλλά στην ουσία χρησιμοποιούσε την μουσική για να ξεχνιέται, εξάλλου κάποιος είχε πει πως ό,τι κάνουμε στην ζωή είναι απλώς μια προσπάθεια του να ξεχαστούμε ως να έρθει το τέλος που αργά ή γρήγορα έρχεται για όλους. Όμως το τέλος δεν είναι τίποτε εμπρός από το να υπάρχεις αλλά να μην ζεις, μα αυτό είναι άλλη φιλοσοφικής διάθεσης συζήτηση και όχι της παρούσης.
Αυτός λοιπόν, ο μοναχικός ήρωας της ιστορίας μας, εκτός από την αγάπη του για την μουσική που κάποτε προσπάθησε να την κάνει επάγγελμα αλλά δεν του συνέβη, είχε έναν εξίσου μοναχικό φίλο “συνάδελφο” τόσο στις μουσικές διαδρομές, όσο και στην μοναξιά. Μαζί έλεγαν όσα δεν έλεγαν σε κανέναν άλλον γύρω τους και προσπαθούσε να δίνει ο ένας δύναμη στον άλλον. Ένας από τους τρόπους για να δίνει λοιπόν ο ένας δύναμη στον άλλον, ήταν και ένα άτυπο ραντεβουδάκι τηλεφωνικό κάθε Σάββατο βράδυ περίπου την ίδια ώρα περί της εννιά. Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί να βρίσκονται τηλεφωνικώς και όχι από κοντά.
Ο λόγος ήταν μάλλον πιο σύνθετος από ό,τι φαινόταν. Γιατί με το τηλεφώνημα ο καθένας από τους δύο μοναχικούς φίλους, νόμιζε ότι μπορούσε να εκμυστηρευθεί περισσότερα στον άλλον. Αυτή η έλλειψη της εικόνας του άλλου με τα μάτια τους να κοιτάζει ο ένας τον άλλον, τους έδινε την εντύπωση ότι μιλάνε συνάμα σε έναν γνωστό μα και σε έναν άγνωστο, ήταν λοιπόν αυτός ο τρόπος που είχαν επιλέξει να επικοινωνήσουν τα πιο βαθιά μυστικά της μοναχικής τους ύπαρξης και όταν βρίσκονταν δια ζώσης, έφταναν στο σημείο να μην λένε σχεδόν τίποτα. Σαν να ντρέπονταν ο ένας τον άλλον, σαν να είχαν αδειάσει συναισθηματικά από ό,τι τους βάραινε. Το πολύ πολύ όταν βλέπονταν από κοντά, να αλλάξουν ορισμένες τυπικές κουβέντες για το πως πηγαίνουν τα πράγματα και να ξαναδώσουν εκείνο το άτυπο ραντεβού τηλεφωνικώς κάθε Σάββατο. Κάθε Σάββατο ανελλιπώς.
Αυτή η ιστορία, αυτός ο τρόπος της επικοινωνίας κράτησε πολλά πολλά χρόνια. Οι δύο μοναχικοί φίλοι βυθισμένοι ολοένα και περισσότερο στις σκέψεις τους και ολοένα και περισσότερο απομονωμένοι από τον κόσμο, έβρισκαν μια αδιόρατη ανακούφιση σε εκείνη την άτυπη συνάντηση του Σαββάτου, σε σημείο που να τους είχε γίνει απαραίτητη, να τους είχε γίνει προσμονή, δίχως να το καταλαβαίνουν, σε λίγο αυτό το τηλεφώνημα κατάντησε σχεδόν η μοναδική ή έστω από τις ελάχιστες επαφές τους, με τον έξω κόσμο.
Έτσι, εκείνο το Σάββατο βράδυ, τα πράγματα έγιναν όπως και κάθε Σάββατο βράδυ. Ο ήρωας μας άκουσε για ακόμα μια φορά την γνώριμη φωνή του φίλου του που του έλεγε τα εσώψυχα του με όσο πιο απλό τρόπο μπορούσε, μιλούσαν για την μουσική, για την γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας και το μόνο ίσως για το οποίο δεν μιλούσαν ήταν η τρομακτική τους μοναξιά, την οποία καταλάβαινε κάποιος από τα συμφραζόμενα.
Κάποια στιγμή εκείνος ας τον πούμε Νίκο θέλησε να δει από κοντά τον φίλο του, ας τον πούμε Σωτήρη. Τον έψαξε σε όλα τα παλιά τους στέκια, εκεί που μαζί με τα όνειρα τους νεαροί τότε είχαν πρωτογνωριστεί κάνοντας όνειρα για μια πετυχημένη καριέρα στη μουσική και μια ζωή ευτυχισμένη, αλλά δεν τον βρήκε πουθενά. Παρά ταύτα, το τηλεφώνημα του επόμενου Σαββάτου έγινε κανονικά κι αυτό συνεχίστηκε αδιάκοπα.
Ο Νίκος παραξενεύτηκε πολύ που δεν μπορούσε να βρει τον φίλο του, από κοντά αλλά το τηλεφώνημα του γινόταν την ίδια ώρα, την ίδια μέρα πάντα. Προσπάθησε να τον ρωτήσει που είχε χαθεί, όμως εκείνος από την άλλη άκρη της γραμμής, φαινόταν να μιλά σαν αυτόματο, να επαναλαμβάνει φράσεις και λέξεις και να μην καταλαβαίνει σχεδόν τίποτα από τις συνεχείς ερωτήσεις που ο φίλος του ο Νίκος του έκανε σχετικά με τον χαμό του από παντού.
“Πάει αυτός, αποτρελάθηκε” μονολόγησε έπειτα από το τέλος του τηλεφωνήματος εκείνο το Σαββατόβραδο ο Νίκος. Θέλοντας να δικαιολογήσει την συμπεριφορά του Σωτήρη που έμοιαζε σαν να επικοινωνούσε μαζί του σε εντελώς αυτοματοποιημένη βάση, με μια φωνή που να μοιάζει με την δική του αλλά να έχει αλλάξει σημαντικά, παρά ταύτα ο Νίκος το απέδιδε κι αυτό σε κάποιο κρυολόγημα ή σε κάποιο πρόβλημα στην τηλεφωνική σύνδεση και την γραμμή.
Μετά από μήνες, κόντευε χρόνος που ο Νίκος είχε να δει τον Σωτήρη δια ζώσης και ενώ το τηλεφώνημα του Σαββάτου γινόταν πάντα την ίδια ώρα, έμαθε από άλλους πως ο Σωτήρης είχε πεθάνει εδώ και οκτώ με εννιά μήνες. Πως τον είχαν βρει ένα Σάββατο βράδυ, δίπλα στην τηλεφωνική του συσκευή προσπαθώντας να πάρει κάποιο τηλέφωνο, με το ακουστικό πεταμένο στο πάτωμα. Του είπαν πως τον βρήκαν μετά από δύο μέρες νεκρό και πως μάζεψαν χρήματα για την κηδεία γιατί ήταν άπορος.
Ο Νίκος ένιωσε την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του και αρνούνταν να το πιστέψει αυτό το δυσάρεστο νέο, την ίδια όμως στιγμή δεν ήθελε να ομολογήσει τίποτε περί των τηλεφωνημάτων στους άλλους του γνωστούς, μην τυχόν τον περνούσαν για τρελό. Ζήτησε από τους άλλους να τον πάνε στο νεκροταφείο. Του έδειξαν τον τάφο του. Τότε βεβαιώθηκε πως εκείνη η τρελή σκέψη που του είχε περάσει από το μυαλό αλλά αδυνατούσε να παραδεχθεί, ήταν πραγματικότητα.
Το Σάββατο, το τηλέφωνο χτύπησε και πάλι στις εννιά το βράδυ. Ο Νίκος δεν σήκωσε το τηλέφωνο. Αρνήθηκε να το κάνει. Ντύθηκε και βγήκε μια βόλτα να πάρει λίγο αέρα και να ηρεμήσει από ό,τι του συνέβαινε. Το τηλέφωνο του παρά το ότι άλλαξε την συσκευή, είχε καλέσει τεχνικό που βρήκε την γραμμή δίχως πρόβλημα και γενικώς είχε πάρει όλα τα μέτρα που μπορούσε, κάθε Σάββατο βράδυ στις εννιά ανελλιπώς, χτυπούσε με επιμονή, στο τέλος ο Νίκος συνήθισε, γιατί στην ζωή αυτή όλα συνηθίζονται Ακόμα και ο Θάνατος.
Βλέπετε, καλοί φίλοι και ιδιαίτερα οι φίλοι που τους δένει σφιχτά η μοναξιά, δεν ξεχνούν ποτέ….
