- ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΝΙΟΡΔΟΣ
Αυτοί που θα μπορούσαν να μου το ή τα θυμίσουν ένα προς ένα, με ακρίβεια μάλιστα, λείπουν πιά.
Για πάντα:
“Έχουν γίνουν ένα με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού κι έχουν ασπρίσει τα κόκκαλά τους.
Έχουν τριφτεί τ’ άσπρα κόκκαλα κι έχουν πια αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι.”
Και οι φωτογραφίες της εποχής εκείνης, επίσης λείπουν:
Σε κάποια – μια- από τις πολλές στριφνές μου στιγμές, έσκισα μπόλικες από δαύτες.
Στριφνές και αυτοκαταστροφικές.
Και χωρίς κανένα οικολογικό όφελος συν τοις άλλοις, ο βλάκας: η ανακύκλωση του χαρτιού δεν είχε ανακαλυφθεί τότε.
Το ποδήλατο λοιπόν.
Σ’ αυτό που μονομιάς πάει το μυαλό, χωρίς την βοήθεια αυτών που λείπουν:
“Κι ας μην φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι
Κι ας μην σπάζει μ’ ορμή στο γιαλό τους το κύμα”
Το ποδήλατο λοιπόν. Χωρίς περιστροφές, αυτό θυμάμαι.
Η λαχτάρα να ποδηλατήσω στην παλιά τη παραλία ήταν, είναι κάτι που θυμάμαι, που θα θυμάμαι για πάντα.
Τη μάνα μου να κρατά προστατευτικά από πίσω τη σέλλα μέχρι να ισορροπήσω, το βλέμμα προστασίας που άπλωνε γύρω μου. Ανεξίτηλη η «αφή» εκείνου του βλέμματος.
Κάτι σαν άυλο αγκάλιασμα, κείνο το βλέμμα.
Με την ανεξίτηλη «αφή» του.
Το ποδήλατο λοιπόν, σε μια χρωματική εκδοχή, μάλλον μπεζ, αν θυμάμαι καλά.
Αυτοί που θα μπορούσαν να μου το θυμίσουν με ακρίβεια, λείπουν πιά:
“Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες”.
Tο αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι, το ποδήλατο, το μάλλον μπεζ.
Τα Κυριακάτικα απογεύματα και δειλινά, γεμάτα ποδηλατάδα.
Αυτά θυμάμαι.
Μ’ όποιον καιρό, αρκεί να μην έβρεχε: είτε ηλιόλουστα είτε με συννεφόκαμα:
«Συννεφόκαμα:
Ο Λευκός Πύργος
Στο Μπαξέ Τσιφλίκι
Η Λίτσα ζήτησε παγωτό (χωνάκι)
Ο Λάκης το πλήρωσε
Με αρραβώνα
Κυριακή απόγευμα
Στη Σαλονίκη
Τα παιδιά παίζουν
Ακόμα
Στη παλιά τη παραλία
Με συννεφόκαμα»
Να κάπως έτσι, τα θυμάμαι «όλα»: Αυτούς που λείπουν και το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι, το ποδήλατο.
Όσα μου επιτρέπω να θυμάμαι, δηλαδή.
Κάτι σαν διάσπαρτες ριπές μνήμης.
Σαν συννεφόκαμα, δηλαδή.
