- του Αρκτούρου
Αγαπητή Εύα,
σου γράφω αυτό το γράμμα στην επέτειο του ενός έτους από τον μήνα της σύλληψής σου για διαφθορά και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Όλοι θυμόμαστε εκείνες τις μαύρες μέρες του Δεκέμβρη του 2022, όταν η εικόνα σου έπαιζε σε όλα τα κανάλια και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων όλης της Ευρώπης. Φυσικά, ήταν και πριν από εσένα γνωστό ότι η διαφθορά δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο, ούτε αποκλειστικά ελληνικό ή ευρωπαϊκό. Και αν και πάντα υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι 600.000 ευρώ βρέθηκαν στο σπίτι σου κατά τύχη, πιο συγκεκριμένα δε κάτω από την κούνια του παιδιού σου. Εκτός βέβαια και αν αυτό είναι το μωρό της Rosemary και όχι το δικό σου. Ψάξου καλού κακού. Όπως και να ‘χει, εκείνες τις ημέρες θύμωσα. Άλλοι κοντά μου έκλαψαν, τσίριξαν. Όλη η Ελλάδα σε έβριζε. Κοιμόταν-ξυπνούσε, εσένα αναθεμάτιζε. Μετά όμως είπα μισό. Τί κάνω εγώ εδώ πέρα; Για ποιόν λόγο τα βάζω μαζί σου; Τί έχω να χάσω τέλος πάντων; Όλα χαμένα είναι, ούτως ή άλλως. Και τότε σκέφτηκα πόσο πολύ μεγάλο λάθος έκανα. Σκέφτηκα πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου, όταν προσπαθούσα να τον πείσω περί του αντιθέτου.
Σου γράφω για να σου ζητήσω συγγνώμη που πίστεψα ότι δεν κάνεις σωστά την δουλειά σου και ότι αυτό είναι εξαίρεση, διότι απλούστατα δεν είναι. Είσαι μέρος ενός συστήματος που ξέρει και μπορεί να πετυχαίνει αυτό που θέλει. Έχεις κάνει τέτοιο και τόσο κακό στην αντίληψη του τί εστί πολιτική, αλλά το έχεις κάνει τέλεια. Ποιός μπορεί να σε κατηγορήσει; Σκέφτομαι μετά από όλα αυτά που έκανες πώς θα ήταν αν οι ευρωβουλευτές ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για το ποιός θα παράξει το επιφανέστερο πολιτικό έργο, και απλούστατα τρελαίνομαι. Έχετε διαφθείρει τόσο βαθιά τις συνειδήσεις των πολιτών με την προσωπική σας ατζέντα, που κάθε απόπειρα σκέψης για κάτι καλύτερο πέφτει στο κενό της πολιτικής σας ανυπαρξίας. Στην κορυφή της διαφθοράς των Βρυξελλών, το μόνο που επιβιώνει είναι ο πολιτικός μου ίλιγγος. Δεν θέλω, ούτε και μπορώ να φανταστώ ένα καλύτερο θεσμικό μέλλον. Δεν με ενδιαφέρει ένα καλύτερο Ευρωκοινοβούλιο, ούτε μια πιο ανθρώπινη ευρωπαϊκή κοινότητα. Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Πραγματικότητα επίσης είναι το ότι σε διέγραψαν από το κόμμα σου μετά την σύλληψή σου, ενώ ήταν από καιρό γνωστό ότι κάτι τρέχει μαζί σου. Για ποιά επάρκεια λοιπόν να μιλήσουμε; Σε ψηφίσαμε ως σοσιαλίστρια και μας γύρισες την πίστη στο ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ ανάποδα. Και να σου πω κάτι; Καλά έκανες. Δεν ξέρω πολλούς που δεν θα ήθελαν να είναι στην θέση σου.
Σου γράφω λοιπόν για να σε ευχαριστήσω που με έκανες να δω κατάματα την πραγματικότητα. Ξεπουλήθηκες ακριβά και σου το αναγνωρίζω αυτό. Ποιός είπε ότι 20.000 ευρώ τον μήνα είναι πολλά χρήματα, ή μήπως πιστεύει κανείς ότι θα επιστρέψεις πίσω στο δημόσιο κάτι από αυτά που κέρδισες κατά τις διαδοχικές θητείες σου στα διάφορα θεσμικά όργανα; Κανείς δεν ασχολείται με το πόσα από αυτά είναι νόμιμα και πόσα παράνομα. Πίστεψέ με. Το σίγουρο είναι ότι όλοι σε ζηλεύουν- κι ας μην το λένε. Όλοι κλαίγονται και μέσα τους καίγονται. Αύριο να τους πεις να κάνουν τα ίδια, τα ίδια και χειρότερα θα κάνουν. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσε κάποιος να είναι αλλιώς, αν ήταν στην θέση σου, αλλά και όντως έχουν υπάρξει αξιόλογοι ευρωβουλευτές. Και πάλι όμως, εσύ τους επισκίασες. Κατάφερες να κάνεις τον κόσμο να σιχαθεί το Ευρωκοινοβούλιο, αν και όχι μόνη σου. Δεν είσαι η μόνη. Δεν είσαι μόνη. Όλοι μαζί τα φάγατε. Καταφέρατε να γκρεμίσετε ό,τι έχτισαν δεκάδες πνευματικοί άνθρωποι πριν από εσάς. Ποιός θυμάται τον Δημήτριο Τσάτσο; Όχι, δεν θέλω κάτι καλύτερο. Θέλω να βρίζω πριν τις εκλογές και την άλλη μέρα να κλαίω που σε ξαναψήφισα. Θέλω να συνεχίσουν να υπάρχουν οι χρυσές λίστες των ευρωψηφοδελτίων (γιατροί, δικηγόροι, τρόπον τινά δημοσιογράφοι) και να μην μπορώ να ασκήσω το συνταγματικό δικαίωμά μου του εκλέγεσθαι, παρά μόνο αν ανήκω σε κάποιο κόμμα και αν και όταν ο πρόεδρος του κόμματος αποφασίσει κάποια στιγμή, λίγο πριν πεθάνω, να με προτείνει ως υποψήφιο. Θέλω το 2024 να φτάσει η αποχή στον θεό και να στείλουμε άλλη μια εικοσαριά αργόμισθους για ευρωτουρισμό στο Στρασβούργο. Και θέλω μέσα σε αυτούς να είσαι και εσύ. Θέλω να σε παρακαλέσω να είσαι και πάλι υποψήφια. Διότι αν δεν είσαι, όλοι αυτοί που ψηφίζουν με το εφεδρικό κεφάλι, τί θα απογίνουν;
Θα ήθελα τέλος να σε παρακαλέσω να μην παρεξηγήσεις τις προθέσεις μου, διότι απλούστατα είμαι ένας εθισμένος άνθρωπος. Έχω εθιστεί επικίνδυνα στην πολιτική σας βλακεία, με αποτέλεσμα να βλέπω πλέον μέσα στο σκοτάδι. Ξυπνάω κοιμισμένος. Πονάω και μ’ αρέσει. Στο τέρμα ενός πολυσύχναστου δρόμου που φέρει το όνομά σου, η Ευρώπη πεθαίνει.
Προς την ευρωβουλευτή Ελλάδος, Εύα Καϊλή,
Αρκτούρος
