Ο Χάρολντ Αλεξάντερ (Harold Rupert Leofric George Alexander, 1st Earl Alexander of Tunis, 10 Δεκεμβρίου 1891 – 16 Ιουνίου 1969) ήταν Άγγλος στρατάρχης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τιμηθείς με τον τίτλο του 1ου Κόμητος της Τύνιδας, και αργότερα Γενικός Κυβερνήτης του Καναδά και υπουργός Αμύνης.
Ο Αλεξάντερ γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1891 στο Λονδίνο με καταγωγή από ευγενείς της Β. Ιρλανδίας. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα και όπως όλοι οι στρατηγοί της Βρετανίας ανατράφηκε στο Χάροου και σπούδασε στο Σάνχορστ. Όταν ξέσπασε ο Α’ Π.Π. κατείχε ήδη το βαθμό του υπολοχαγού του ιππικού, όπου επικεφαλής τάγματος είχε επανειλημμένα συμμετάσχει σε μάχες τραυματισθείς δύο φορές αλλά και διακριθείς πέντε. Όταν έληξε ο πόλεμος ήταν 26 ετών και στο μεσοπόλεμο 1919 – 1920 πολέμησε κατά των Μπολσεβίκων μέσα από τις τάξεις του μικρού Λετονικού στρατού. Στη συνέχεια συνεχίζοντας σπουδές στην Αυτοκρατορική Σχολή Αμύνης ανέλαβε διοικητής ταξιαρχίας στην Ινδία.
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Το 1939, όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ανέλαβε διοικητής της 1ης Μεραρχίας στο γαλλικό μέτωπο. Στη δε επιχείρηση της Δουνκέρκης ορίσθηκε πλέον διοικητής του 1ου Σώματος Στρατού με το οποίο είχε αναλάβει την κάλυψη της επιβίβασης – εκκένωσης των στρατευμάτων. Ήταν από τους τελευταίους Βρετανούς που εγκατέλειψαν το γαλλικό έδαφος. Αμέσως μετά την επιστροφή του στην Αγγλία, του ανατέθηκε η διοίκηση της άμυνας όλης της νότιας ζώνης της Αγγλίας (Νότιας Διοίκησης) από ενδεχόμενη εχθρική απόβαση. Όταν τον Μάρτιο του 1942 “έσπασε” ένα μέρος στο μέτωπο της Βιρμανίας στην Άπω Ανατολή, όπου και απαιτήθηκε τότε ν΄ αναλάβει κάποιος που με την ψυχραιμία του ν΄ αποτρέψει ολοκληρωτική ήττα – κατάρρευση μετώπου, επιλέχθηκε ο Αλεξάντερ, ο οποίος φθάνοντας εκεί και εφαρμόζοντας σπουδαία τακτική ελιγμών μέσα στη ζούγκλα, αν και υπέστη την απώλεια του Μανταλαίυ, κατόρθωσε να ανακαταλάβει προκεχωρημένες θέσεις, ανατρέποντας έτσι το προηγούμενο βεβαρημένο σκηνικό της έκβασης των εκεί επιχειρήσεων.
Η επιτυχία του αυτή του ανέδειξε ιδιαίτερα το κύρος στο βρετανικό στρατό και λίγους μήνες αργότερα ο Τσώρτσιλ τον κάλεσε και του ανέθεσε τη διαδοχή του Ώκινλεκ στη διοίκηση της Μέσης Ανατολής, κατά το χρόνο που οι δυνάμεις του Άξονα απειλούσαν την Αίγυπτο.
Οι Σύμμαχοι Αρχηγοί της Σικελιανής εκστρατείας 1943. 1η σειρά: από ΑΡ. Αϊζενχάουερ, Άρθουρ Τέντερ, Χ. Αλεξάντερ και ο ναύαρχος Α. Κάννιγχαμ, πίσω σειρά: Χ. Μακμίλαν, υποστράτηγος Βάλτερ Σμιθ κ.ά.
Έτσι αναλαμβάνοντας ο Χ. Αλεξάντερ τη διοίκηση της Μ.Α. στην οποία συμμετείχαν και ανασυγκροτημένες ένοπλες δυνάμεις και των τριών όπλων του Βασιλείου της Ελλάδας, μαζί με τον Μοντγκόμερυ που είχε αναλάβει την 8η Στρατιά πέτυχαν από κοινού τη νίκη στο Ελ Αλαμέιν σώζοντας την Αίγυπτο και προελαύνοντας στην Τύνιδα. Αναλαμβάνοντας στο μεταξύ βοηθός του Αϊζενχάουερ στην Αφρική του δόθηκε στη συνέχεια η διοίκηση και διεύθυνση των επιχειρήσεων της διασυμμαχικής 15ης ομάδας στρατιών στη Σικελία και την Ιταλία.
Τον Νοέμβριο του 1944 διαδέχθηκε τον στρατηγό Χένρυ Μαίτλαντ Ουΐλσων στην Ανωτάτη Διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων της Μεσογείου και υπό την ιδιότητά του αυτή στις 29 Απριλίου του 1945 παρευρέθηκε στη συνθηκολόγηση των γερμανικών δυνάμεων της Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας στη Καζέρτα της Ιταλίας. Την 1η Μαρτίου του 1946 ο Βασιλεύς Γεώργιος ΣΤ΄ της Αγγλίας τον ανέδειξε στη τάξη των ευπατριδών, αποδίδοντάς του τον τίτλο του 1ου Κόμη της Τύνιδας.
Μετά τον Β΄ Π.Π. ανέλαβε Γενικός Κυβερνήτης του Καναδά, ο τελευταίος που είχε τον τίτλο του αντιβασιλέα στη θέση αυτή. Το 1952 διορίστηκε υπουργός Αμύνης στη νέα κυβέρνηση του Τσώρτσιλ. Το 1954 διαφωνώντας με τον πρωθυπουργό του προτίμησε να παραιτηθεί και να αποσυρθεί διακριτικά της πολιτικής, συνταξιοδοτηθείς, αφιερώνοντας τον ελεύθερο χρόνο του στη συγγραφή των απομνημονευμάτων του, ενώ στη θέση του ανέλαβε ο Χ. Μακμίλαν.
Ο Χ. Αλεξάντερ είχε νυμφευθεί την Μαργαρίτα Μπρίνχαμ (Οκτώβριο 1931) με την οποία απέκτησε δύο γιους και μια κόρη. Είχε τιμηθεί με πλείστα παράσημα βρετανικά και συμμαχικά μεταξύ των οποίων και με τον Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α΄ που του απένειμε ο Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Β΄ στη Μέση Ανατολή. Ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής δύο Πανεπιστημίων, ενώ δύο σχολεία φέρουν τιμής ένεκεν το όνομά του. Πέθανε στο Λονδίνο στις 16 Ιουνίου 1969.
Συγγραφικό έργο
- Χ. Αλεξάντερ (3 Φεβρουαρίου 1948): “Η Αφρικανική Εκστρατεία από Ελ Αλαμέιν στην Τύνιδα, από τις 10 Αυγ. 1942 έως τις 13 Μαΐου 1943» . Εφημερίδα του Λονδίνου (London: King’s Printer) ((συμπλήρωμα) 38196): 839-887 .Ανακτήθηκε 22, Μαρτίου 2009.
- Χ. Αλεξάντερ (10 Φεβρουαρίου 1948): «Η κατάκτηση της Σικελίας, 10 Ιούλη, 1943 έως τις 17 Αυγούστου 1943» .Εφημερίδα του Λονδίνου (London: King’s Printer) ((συμπλήρωμα) 38205): 1009-1025. Ανακτήθηκε 22, Μαρτίου 2009.
- Χ. Αλεξάντερ (6 Ιουνίου 1950): “Οι συμμαχικοί στρατοί στην Ιταλία, από τις 3 Σεπτεμβρίου του 1943 έως τις 12 Δεκεμβρίου 1944” . Εφημερίδα του Λονδίνου (London: King’s Printer) ((συμπλήρωμα) 38937): 2879-2975 . Ανακτήθηκε 22, Μαρτίου 2009.
Πηγές
- Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμ. 6ος, σελ. 340
