Σαφώς καταδικάζουμε όλοι, την στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας, σε μια κυρίαρχη χώρα, την Ουκρανία! Αυτή τη στιγμή διαπράττονται φρικιαστικά εγκλήματα, ακόμα και σε αμάχους, ως παράπλευρες απώλειες του πολέμου!
Δεν έχει ακόμα αναλυθεί το φαινόμενο “Ζελένσκι”, του πρώην γελωτοποιού, Προέδρου, που πίστεψε στη βοήθεια, που, του έταξαν και τώρα εκφράζει την απογοήτευσή του, ότι τον εγκατέλειψαν μόνο του, οι φίλοι του της Δύσης! Και φοβάται για το λαό του, αλλά και για τη ζωή του!
Ωστόσο, ακούμε τις αναλύσεις των δυτικών, με πόση υποκρισία μιλούν για… αναίτια, απρόκλητη επίθεση! Αυτός ο πόλεμος έχει καλά καλυμμένη προς το παρόν και “ηθική αυτουργία”…
- Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Πολύ θα ήθελα να διάβαζα στις μέρες μας ένα φρέσκο σχόλιο του Ιταλού καθηγητή, σημειολόγου – φιλοσόφου Ουμπέρτο ΄Εκο (έφυγε απο τη ζωή το 2016), πως θα αξιολογούσε εκείνα τα… πλήθη, που παίρνουν στα σοβαρά έναν ηθοποιό, που, υποδύεται σε τηλεοπτική σειρά τον Πρόεδρο μιας χώρας και σαν να ήταν ο αληθινός ηγέτης -και όχι απλά ένας ρόλος- να τον εκλέγουν στ΄αλήθεια Πρόεδρο!
Πως δηλαδή φτάνουμε στο αποτέλεσμα, με επικοινωνιακές αλχημίες, κυρίως οι “φίλιες δυνάμεις” του εξωτερικού και των πανίσχυρων προπαγανδιστικών μηχανισμών τους, να πείθουν (“εξαπατούν” θα ήταν ο σωστός όρος) τελικά, αυτά τα πλήθη, ότι ο ηθοποιός που υποδύεται τον ηγέτη, είναι και στην πραγματικότητα ο κατάλληλος ηγέτης τους!
Δεν τον επιβάλουν με τανκς, όχι, εκλέγεται με “δημοκρατικές διαδικασίες”. Ο Ουμπέρτο ΄Εκο συνήθιζε να λέει “Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση”.
Μάλιστα, ο μοιραίος ηγέτης της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι κατέβηκε στις προεδρικές εκλογές του 2019, με “τρελή” προβολή και τίτλο κόμματος τον ίδιο τίτλο της τηλεοπτικής σειράς που πρωταγωνιστούσε “Υπηρέτης του λαού”, με δηλωμένες εκλογικές δαπάνες 102.8 εκατ. γρίβνα (1 ευρώ = 33,80 γρίβνα). Και εκλέχθηκε, στις επαναλειπτικές εκλογές με ποσοστό, που θα ζήλευαν οι απανταχού της γης… “αυταρχικοί” ηγέτες, 73,22%! Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του δεν έκρυβε και υπερηφανεύονταν για την υποστήριξη που είχε από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ!
Ναι, λοιπόν, επέβαλαν ως Πρόεδρο, τον ηθοποιό που υποδύονταν στην τηλεόραση τον Πρόεδρο! Περίπου, σαν να είχαμε στη χώρα μας… υπουργό Προστασίας του Πολίτη ή Αρχηγό της ΕΛΑΣ, τον ήρωα της τηλεοπτικής σειράς του Νίκου Φώσκολου, από το “Καλημέρα Ζωή”, τον… “δαιμόνιο” και “δυναμικό” αστυνόμο Στάθη Θεοχάρη!
΄Οχι ότι δεν υπήρξαν πολιτικοί, που, ήταν μεν ηθοποιοί, τραγουδιστές κλπ, αλλά παράλληλα η ικανότητά τους είχε δοκιμαστεί κυρίως στους κοινωνικούς αγώνες, άνθρωποι προικισμένοι, ιδιαίτερα καλλιεργημένοι και ικανοί! Τέτοια ήταν η περίπτωση, για τη χώρα μας, της σπουδαίας Μελίνας Μερκούρη! Ενδεχομένως ν΄ακολουθούν και μερικές ακόμα εξαιρετικές περιπτώσεις.
΄Ομως, όποιοι γίνονται γνωστοί, μέσω τηλεοπτικών σειρών, τηλεπαιχνιδιών, επιδόσεων στο τραγούδι, στον αθλητισμό κλπ, με κύριο ή ακόμα και μοναδικό προσόν την αναγνωρισιμότητα, τότε τα κόμματα, που, τους περιλαμβάνουν στα ψηφοδέλτιά τους και αυτοί εκλέγονται βουλευτές, δεν προτείνουν τους… “κατάλληλους”, αλλά εκείνους, που με οποιονδήποτε τρόπο, μέσω τηλεόρασης ή του κινηματογράφου, είναι αναγνωρίσιμοι!
Στις ΗΠΑ, που είναι η… “Μέκκα της επικοινωνίας”, υπήρξε Πρόεδρος ο ηθοποιός, που έγινε γνωστός από τα γουέστερν έργα του σινεμά, Ρόναλτ Ρήγκαν!
Στην Τουρκία ο… πρώην ποδοσφαιριστής Ταγίπ Ερντογαν, αναδείχθηκε κατά σειρά Δήμαρχος, Πρωθυπουργός -και τελευταία ένας αυταρχικός- παντοδύναμος Πρόεδρος! Με τη μετατροπή, μάλιστα, σε τζαμί, του συμβόλου της Ορθοδοξίας, της “Αγιάς Σοφιάς” και τις συχνές προσευχές του εκεί, μπορεί να του μπουν ιδέες, να αυτοανακηρυχθεί ακόμα και… θρηκευτικός ηγέτης!
Στις μέρες μας, στη χώρα μας, ο Μήτσος, η Κούλα, η Αντιγόνη, ο Ανδρέας, η Ελένη και ο Παναγιώτης, που… ίδρωσαν, πείνασαν, μόχθησαν στις ακτές εξωτικών νησιών, σε τηλεπαιχνίδια, ένα είναι βέβαιο, ότι “χτίζουν” συγχρόνως και προφίλ… υποψήφιου πολιτικού, με πολλές πιθανότητες ακόμα και να εκλεγούν!
Η τραγωδία της Ουκρανίας
Η Ουκρανία ζει τα τελευταία 24ωρα τη φρίκη ενός πολέμου! Μια εξέλιξη, που μάλλον δεν περίμενε. ΄Εναν πόλεμο, που προκαλεί πολύ πόνο και δυστυχία σε πολλούς ανθρώπους!
Σαφώς καταδικάζουμε όλοι, την στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας, σε μια κυρίαρχη χώρα, την Ουκρανία! Αυτή τη στιγμή διαπράττονται φρικιαστικά εγκλήματα, ακόμα και σε αμάχους, ως παράπλευρες απώλειες του πολέμου!
Ωστόσο, ακούμε τις αναλύσεις των δυτικών, με πόση υποκρισία μιλούν για… αναίτια, απρόκλητη επίθεση! Αυτός ο πόλεμος έχει και “ηθική αυτουργία”, που η Δύση, μπορεί μετά από πολλά χρόνια , κάνοντας μια στοιχειώδη, για χάρη της ιστορικής αλήθειας, ετεροχρονισμενη έστω αυτοκριτική, τελικά μπορεί να παραδεχθεί!
΄Οταν οι ίδιοι, ποιοι μιλάνε, αυτοί -Γερμανία , ΗΠΑ, Γαλλία κ. ά.- που, έχουν “μακελέψει” χώρες σ΄όλα τα σημεία του πληνήτη, αμέτρητες φορές!
Ποιοι λοιπόν προετοίμαζαν το έδαφος, για όσα συμβαίνουν σημερα, όταν για πολλά χρόνια έστηναν το σκηνικό, με κλοιό ΝΑΤΟικών πυραύλων κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία!
Αλλά και την ανατροπή, αρχικά, του Βίκτορ Γιανουκόβιτς της φιλορωσικής κυβέρνησης του Κιέβου, που ήταν αντίθετος στην επιλογή ένταξης στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, πριν μερικά χρόνια, με πλήθος παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας, υποκίνηση σε διαδηλώσεις, λοιδωρίες και δυσφήμιση!
Και φτάσαμε στην ανάδειξη ενός… κωμικού ηθοποιού (στ’ αλήθεια ήταν επαγγελματίας γελωτοποιός, ηθοποιός) στην προεδρία, μαριονέττα των δυτικών και του ΝΑΤΟ!
Προχωρούσαν στο σχέδιό τους να βάλουν βιαστικά τη χώρα στο ΝΑΤΟ, με στόχο να εγκαταστήσουν, ακόμα πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα, πυραυλικά συστήματα, που φυσικά δεν θα σημαδεύουν… “μπεκάτσες”, αλλά θα σημαδεύουν και θα επειλούν ευθέως τη Ρωσία!
Τους έταξαν ένταξη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ! Και εκείνοι… “μέθυσαν”! (Δεν ήξεραν, δεν ρωτούσαν τους ΄Ελληνες…) Λέγεται ότι τους είχαν υποσχεθεί στο παρασκήνιο, ως δέλεαρ, μέχρι και την ανάκτηση της Κριμαίας!
Η Ρωσία, κατά διαστήματα, υπενθύμιζε στους Δυτικούς, την αρχική δέσμευσή τους ότι δεν θα εκμεταλλευθούν τη διαλυση της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης, για να προσαρτήσουν στο ΝΑΤΟ ανατολικές χώρες. Αθέτησαν τη δέσμευσή τους! Αλλά κυρίως, ότι θεωρεί ευθεία επειλή την εγκατάσταση πυραύλων κοντά στα σύνορά της “να τη σημαδεύουν” και ότι θα αναγκασθεί με τη σειρά της να πάρει μέτρα!
Γιατί τώρα εμφανίζονται να έχουν εκπλαγεί; Τι περίμεναν λοιπόν; Και πόση υποκρισία…
«Σώπα, αυτοί οι νεκροί δεν είναι όλων μας…”
Ο μοιραίος ηγέτης της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εκφράζει τώρα την απογοήτευσή του, ότι τον εγκατέλειψαν οι φίλοι του της Δύσης! Και φοβάται για το λαό του, αλλά και για τη ζωή του!
Δεν ζει ο Ουμπέρτο ΄Εκο, να αναλύσει το “φαινόμενο Ζελένσκι” αλλά στο έργο του “Η μπριζόλα και η πολιτική” μέρος της σειράς “Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή” (Μαλλιάρης Παιδεία), αναφερόμενος στον πιανίστα Μαουρίτζιο Πολλίνι, αναφέρεται θετικά στο ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία, ενώ επισημαίνει και το γεγονός της αναγνωρισιμότητας, με ευκαιρίες κατ’ επέκταση και στην πολιτική.
“Είναι σαφές ποιοι είναι τα αφεντικά (που διαχειρίζονται τα οικονομικά, οπλίζουνε συμμορίες και στρατούς και κηρύσσουνε πολέμους) και ποιοι είναι οι σαλτιμπάγκοι”, τονίζει ο Ιταλός φιλόσοφος.
“Ο Pollini θέλησε να μιλήσει για τα θύματα άγριων βομβαρδισμών που συγκλόνισαν όλο τον κόσμο. Και οι περισσότεροι θεατές αρνήθηκαν αυτή την έκκληση. Γιατί; Προφανώς γιατί οι διαφωνούντες κάνανε διάκριση μεταξύ θυμάτων για τα οποία είναι ωραίο και ευγενικό να συγκινείται κανείς και θυμάτων για τα οποία πρέπει να δυσπιστούμε. Επομένως, αυτός που έκανε πολιτική, ανοιχτή, δηλωμένη, ευτελή, είναι το ακροατήριο που σταμάτησε τον Pollini: είναι σαν να του είπε: «Σώπα, αυτοί οι νεκροί δεν είναι όλων μας, όπως οι νεκροί ενός σεισμού». Είναι μόνο δικοί σου και των φίλων σου. Υπάρχουν νεκροί και νεκροί», λέει ο Ουμπερτο Εκο.
(…) Στη σύγχρονη κοινωνία, κυρίως, ο καλλιτέχνης εκτός των άλλων είναι και βεντέτα. Θέλει δε θέλει. Μ’ αυτή την ιδιότητα παίζει συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο: είναι αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης. Αν έχει μακριά μαλλιά, θα τον μιμηθούν οι νέοι. Οι ερωτικές του περιπέτειες ενδιαφέρουν τα λαϊκά έντυπα. Οι αρρώστιες του θ΄ αναγκάσουνε τις εφημερίδες να του αφιερώσουν πολλά άρθρα.
Η κοινωνία χρησιμοποιεί τον καλλιτέχνη σαν πρότυπο, σαν αντικείμενο ταύτισης και προβολής και, σε αντάλλαγμα, του παρέχει ένα ευρύ φάσμα ελευθερίας: του συγχωρεί την πολυγαμία, τη χρήση ναρκωτικών, το εκκεντρικό ντύσιμο, την ομοφυλοφιλία, τους τσακωμούς στα νάιτ κλαμπ, την προβολή των φωτορεπόρτερ. Από αυτόν τον νόμο δε ξεφεύγουν ούτε οι ερμηνευτές κλασικής μουσικής, οι τενόροι, οι διευθυντές ορχήστρας, οι σοπράνο που εμφανίζονται γυμνές στη σκηνή. Πριν από καιρό ο Francesco Alberoni διατύπωσε μια κοινωνιολογική θεωρία των ειδώλων σαν μέλη μιας «ελίτ χωρίς εξουσία».
Ασκούν μια τεράστια επιρροή πάνω στο κοινό, υπό τον όρο να μένουν έξω από τη σφαίρα της διαχείρισης των κοινών πραγμάτων. Η θεωρία επιβεβαιώθηκε από την περίπτωση Pollini, το αγαπημένο και πολυθαυμασμένο είδωλο στο οποίο οι θεατές θα επιτρέπανε τα πάντα (ακόμη και να διακόψει τη συναυλία γιατί κάποιος έβηξε στην αίθουσα ή γιατί δεν του άρεσε η γραβάτα κάποιου κυρίου στην πρώτη σειρά), αλλά στο οποίο δεν μπορέσανε να συγχωρέσουνε το ότι προσπάθησε να επέμβει κατά κάποιο τρόπο στα κοινά πράγματα.
Αυτό σημαίνει απλώς ότι το είδωλο η αστική κοινωνία, που το πληρώνει και το προσκαλεί να περάσει το Σαββατοκύριακο στη βίλα, το αντιμετωπίζει όπως αντιμετώπιζαν κάποτε το γελωτοποιό. Ας μιλάμε στον ενικό, αλλά είναι σαφές ποιοι είναι τα αφεντικά (που διαχειρίζονται τα οικονομικά, οπλίζουνε συμμορίες και στρατούς και κηρύσσουνε πολέμους) και ποιοι είναι οι σαλτιμπάγκοι (που εννοείται, δεν πρέπει να ταφούν σε αγιασμένα χώματα).
Έτσι, οι αγανακτισμένοι μεγαλομανείς δε διστάσανε να διαχωρίσουν τους ρόλους και να επιβάλουν τις αποστάσεις. Οι πόλεμοι, είπανε στον Pollini είναι δική μας υπόθεση. Εσύ κοίτα να μας διασκεδάσεις.
Και πράγματι τι θα λέγαμε για ένα σερβιτόρο που πριν μας δώσει το πιάτο με την μπριζόλα, θα ήθελε να μας εκθέσει τις πολιτικές του ανησυχίες; Το κοινό της «Εταιρείας του Κουαρτέτου» θύμισε στον Pollini και σε όλους μας ότι σε μια καταναλωτική κοινωνία η τέχνη είναι ένα γαστρονομικό αγαθό. Μ΄ αυτόν τον τρόπο αυτό το κοινό έκανε πολιτική και ταπείνωσε την τέχνη”, καταλήγει ο Ουμπέρτο ΄Εκο.
