Ο Γεώργιος Σωτηριάδης (Ντεμίρ Ισσάρ, 25 Απριλίου 1852 – Αθήνα, 30 Ιανουαρίου 1942) ήταν φιλόλογος, αρχαιολόγος και πανεπιστημιακός.
Γεννήθηκε στο Ντεμίρ Ισσάρ (σημ. Σιδηρόκαστρο) της Μακεδονίας, τότε τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Μόναχο, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας. Το 1896 διορίστηκε έφορος στην Αρχαιολογική Εταιρεία και το 1912 καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο εθνογραφικός χάρτης του Γεωργίου Σωτηριάδη του 1918.
Το 1926 διορίστηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου μάλιστα διετέλεσε και πρώτος πρύτανης. Με τη συντακτική πράξη ίδρυσης της Ακαδημίας Αθηνών, το 1926, διορίστηκε τακτικό μέλος αυτής. Την περίοδο 1918 – 1920 είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Είχε διδάξει επίσης σε σχολεία στην Οδησσό, τα Ιωάννινα, την Φιλιππούπολη και την Αθήνα. Απεβίωσε το 1942 στην Αθήνα.
Εργογραφία
Εξέδοσε πολλές ιστορικές και αρχαιολογικές μελέτες, ενώ πραγματοποίησε ανασκαφές στο Θέρμο, τη Βοιωτία, τη Φωκίδα, τη Λοκρίδα και στον Μαραθώνα. Μερικές από τις μελέτες του είναι:
- «Περί της τοπογραφίας των αρχαίων Θηβών» (Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών, 1904),
- «Ο Μένανδρος και η αρχαία κωμωδία»,
- «Τα ελλειψοειδή κτίσματα του Θέρμου και η Ακρόπολις και του μουσείον αυτής» κ.α.
Μετέφρασε επίσης την τριλογία «Ορέστεια» του Αισχύλου και την Ιστορία της βυζαντινής λογοτεχνίας του Κρουμπάχερ.
