- ΑΛΕΞΗΣ ΚΟΛΥΒΑΣ
Αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε η κ. Αχτσιόγλου, ό κ. Τσακαλώτος, ο κ. Παππάς ή ο κ. Πολάκης να καταφέρουν να βγάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την πτωτική πορεία –κατρακύλα πιο σωστά– και ακόμη περισσότερο να την αναστρέψουν σε ανοδική.
Είναι πρόσωπα που απουσίαζαν από την επιχείρηση για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας με όλους τους βρόμικους τρόπους και μέσα; Δεν ήταν βασικοί παράγοντες της άθλιας διακυβέρνησης; Δεν σιώπησαν και ανέχθηκαν πολιτικές πρωτόγνωρες που μείωσαν τα εισοδήματα, που απείλησαν το δημοκρατικό πολίτευμα και που παραχώρησαν την κρατικό περιουσία για σχεδόν έναν αιώνα; Παρόντες και πρωταγωνιστές ήταν. Και για την αντιπολίτευση που έκαναν δεν παρατηρήθηκε καμιά ένσταση. Όλοι συμφωνούσαν και όλους τους τιμώρησε σκληρά ο λαός με την ψήφο του, κατ’ επανάληψη.
Η κ. Αχτσιόγλου στηριζόμενη και υποστηριζόμενη προφανώς από τους «ολιγάρχες» και τα «βοθροκάναλά» τους και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων που «ελέγχουν» έχει γίνει το μεγάλο φαβορί για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Άκουσα μάλιστα από δημοσιογράφο της τηλεόρασης να λέει ότι δεν έχει βαρίδια, δεν την βαραίνει τίποτε. Δεν την βαραίνει δηλαδή ούτε η δήλωση δείγμα νοοτροπίας που διακατέχεται, ότι «η κανονικότητα δεν αποτελεί ευκαιρία για την αριστερά». Μπορεί δηλαδή αυτή η κυρία να έχει κατά νου να επιδιώξει ένα νέο 2015 και καταστάσεις που ευνοούν το κόμμα της, να βράζει συνεχώς το κέντρο της Αθήνας να καίγεται «το μπ@@@λο η Βουλή» και να καίγονται και εργαζόμενοι που δεν συμμετέχουν στις πορείες και τολμούν να εργάζονται, μήπως και πάρει τα πάνω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά με αυτές τις υπερβολικές αθλιότητες κατάφεραν να κερδίσουν εκλογές. Πέρα από αυτό η κυρία Αχτσιόγλου είναι συνένοχος με τον κ. Κατρούγκαλο για τον νόμο που καταδίκασε στη φτώχεια τους συνταξιούχους. Ήταν διευθύντρια του γραφείου του και πήρε μέρος στις συζητήσεις για την κατάρτιση του κατάπτυστου νόμου Κατρούγκαλου, μόνο που δεν είναι μόνο και αποκλειστικά του Κατρούγκαλου. Είναι και της Αχτσιόγλου. Άλλωστε αυτή η πολιτική σχέση των δύο την βοήθησε να εκτοξευτεί και από διευθύντρια γραφείου να γίνει υπουργός και τώρα να επιχειρεί από θέση ισχύος να γίνει πρόεδρος του κόμματος.
Ο κ. Τσακαλώτος προβάλει τις αριστερές του απόψεις χωρίς να έχει δώσει καμιά εξήγηση πώς γίνεται ένας αριστερός να είναι και να παραμένει υπουργός των οικονομικών σε μια κυβέρνηση που επίσης αυτοαποκαλείται αριστερή, αλλά εφάρμοσε την πιο δεξιά και αντιλαϊκή πολιτική από όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.
Ο κ. Παππάς έχει στην πλάτη του την καταδίκη με 13-0 από το ειδικό δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος, αλλά πιο πολύ από αυτό τον βαραίνει ότι στη συνείδηση του κόσμου είναι ένα σκοτεινό πρόσωπο με υπόγειες διαδρομές με ό,τι αυτές συνεπάγονται.
Τις πιο χειροπιαστές λύσεις τις έχει ο κ. Πολάκης, Χώνει τρία μέτρα κάτω από τη γη τους αντίπαλους του ΣΥΡΙΖΑ, επικηρύσσει τους ενοχλητικούς και έτσι μπορεί να καταφέρει η Ελλάδα να γίνει συριζοχώρα μόνο με οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν και προσπαθούν να δώσουν βαρύτητα σε αυτή τη διαδικασία στην πραγματικότητα είναι κενή περιεχομένου. Ο ηττημένος Τσίπρας σε σύγκριση με όλους μαζί τους προαναφερόμενους είναι «Θεός» και με αυτόν τον «θεό» πρόεδρο προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή που ήταν στην κυβέρνηση και το μόνο που κατάφεραν ήταν να αποδυναμωθούν και να υποστούν μια στρατηγική ήττα που θα τους οδηγήσει στα παλιά τους ποσοστά κοντά στην ανυπαρξία.
Το Πρόβλημα με όλους αυτούς τους επίδοξους προέδρους, αλλά και τον Τσίπρα είναι ότι μιλούν εξ ονόματος μιας αριστεράς την οποία σε καμιά περίπτωση δεν είδαμε στη πράξη και τώρα προσπαθούν να πείσουν ότι νοιάζονται και αγωνίζονται γι’ αυτή την «αόρατη» αριστερά.
Υπάρχει μια αντίφαση καταστροφική γι’ αυτούς. Η αριστερά παγκόσμια και στην Ελλάδα έχει υποστεί δεινή ήττα και ο Καπιταλισμός δείχνοντας ευελιξία και προσαρμοστικότητα έχει θριαμβεύσει. Αυτό περισσότερο είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφάρμοσαν οι «αριστεροί» κυρίως του Σοβιετικού μπλοκ και των ιδεοληψιών τους, παρά στην υπεροχή του καπιταλισμού, ο οποίος είναι σχεδόν ο ίδιος και εξακολουθεί να υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η αριστερά για να μπορέσει να σταθεί με αξιώσεις απέναντί του πρέπει να κάνει νέα αρχή να συνδεθεί με νέα κινήματα πολιτών, να προβάλει αιτήματα λαών τα οποία έχουν παγκόσμια διάσταση, να ψάξει απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα και να δώσει προοπτική στις μεγάλες μάζες που απέχουν από την πολιτική Αυτά απαιτούν μακρά και επίπονη προσπάθεια και δεν γίνονται από τα πάνω, ούτε από ανθρώπους που διαπνέονται από ιδεολογία, πολιτική και νοοτροπία που ευθύνονται για αυτή την ήττα.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ –τουλάχιστον αυτά που βγαίνουν μπροστά– δεν έχουν καμιά διάθεση και δεν μπορούν να αγωνιστούν για κατακτήσεις που θα ωφελήσουν τις επόμενες γενιές της χώρας. Αυτό που τους έμεινε είναι η λατρεία για την καρέκλα. Καμιά αριστερά δεν τους ενδιαφέρει παρά μόνο ως όχημα να ξαναβρεθούν στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό την κατάντησαν μια άδεια στάμνα που την έκαναν κομμάτια και δεν έσταξε νερό ούτε όσο ένα δάκρυ.
