- Φρίξος Δαλίτης
Θα ηχήσουν και πάλι αύριο πρωί- πρωί οι σειρήνες. Συμπληρώνονται 49 χρόνια από το πραξικόπημα, σχεδόν μισός αιώνας. Το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ σε αυτό τον τόπο, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε όλοι σαν λαός μέχρι και σήμερα και το οποίο έμεινε ατιμώρητο. Το κράτος δικαίου και η δικαιοσύνη κατέρρευσε την ίδια ώρα που ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έδινε κλάδο ελαίας. Η ευθύνη βέβαια για την ατιμωρησία όλων των ενόχων της καταστροφής, βαραίνει και τον ίδιο και όλες τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Προτίμησαν την πολιτική καπηλεία παρά την απονομή δικαιοσύνη.
Το έγκλημα του πραξικοπήματος δεν έχει μόνο πολιτική πτυχή. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος διαπράχθηκαν δολοφονίες. Στυγερά εγκλήματα για τα οποία οι δράστες είναι γνωστοί. Εν ψυχρώ εκτελέσεις ανθρώπων και απάνθρωποι βασανισμοί. Συμπεριφορές που δεν μπορούν να μείνουν χωρίς τιμωρία και δεν μπορούν να δικαιολογηθούν υπό καμία περίσταση.
Σε άρθρο του στις 14 Ιουλίου 2018, ο καθηγητής ιστορίας του Πανεπιστημίου Κύπρου Πέτρος Παπαπολυβίου αναφέρει ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Διεύθυνσης Ιστορίας Εθνικής Φρουράς (ΔΙΕΦ), και τον κατάλογο που καταρτίστηκε με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της 4ης Μαΐου 2000, ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων Κυπρίων και Ελλαδιτών που σκοτώθηκαν κατά τις 15 – 18 Ιουλίου 1974 ή απεβίωσαν αργότερα από τραύματά τους που αποκόμισαν εκείνες τις μέρες είναι 94.
Οι πεσόντες ή δολοφονηθέντες αντιστασιακοί (αστυνομικοί, μέλη του Εφεδρικού σώματος ή απλοί πολίτες) είναι 37. Από αυτούς οι 34 σκοτώθηκαν κατά τις 15 – 17 Ιουλίου και τρεις απεβίωσαν αργότερα, από τα τραύματά τους: οι δύο λίγες μέρες κατόπιν, και ο τρίτος τον Αύγουστο του 1975. Άλλοι τρεις (Δημοσθένης Γεωργίου, Δώρος Λοΐζου και Ηλίας Πελαβάς), δολοφονήθηκαν από ένοπλους παρακρατικούς, κατά τη μεταπραξικοπηματική περίοδο, τον Αύγουστο / Σεπτέμβριο 1974.
Στα εγκλήματα της δράσης των πραξικοπηματιών ήταν ασφαλώς και οι δολοφονίες αμάχων Τουρκοκυπρίων στα χωριά Μαράθα, Αλόα, Σανταλάρη, καθώς και στην Τόχνη που διαπράχθηκαν μετά την εκδήλωση της τουρκικής εισβολής. Δολοφονίες που αποτελούν μέχρι σήμερα σημαία της τουρκικής προπαγάνδας για ξέπλυμα της τουρκικής εισβολής και κατοχής.
Αύριο θα ηχήσουν λοιπόν ξανά οι σειρήνες για να θυμίσουν πώς είναι 15 Ιουλίου. Έπεσα προχθές τυχαία στην ανάρτηση του Νίκου Σολωμού, αδελφότεκνου του Νίκου Σολωμού, που έπεσε θύμα δολοφονίας και φρικτών βασανιστηρίων από του πραξικοπηματίες.
«Ο παππούς μου ο Χριστής ο μακαρίτης, μέσα σε θκυό μήνες εγύρισεν την Κύπρο εφτά φορές τζιαι έκοψεν πάνω από 6000 χιλιόμετρα για να μάθει για το παιδί του τζιαι τελικά ανακάλυψεν τον τάφο του στο κοιμητήριο του Αγ. Νικολαόυ στη Λεμεσό. Στον Κεντρικό Αστυνομικό Σταθμό της Λεμεσού που επήεν έδειξαν του πολλές φωτογραφίες από νεκρούς τζιαι σε μια από αυτές είδεν τζιαι το πρόσωπο του θκειού μου, του γιού του, του Νίκου Σολωμού… Όπως θυμούμαι, πάντα ελάλεν μας ότι έλειπαν τα δόντια του τζιαι το πρόσωπο του τζιαι το κορμί του ήταν γαζωμένο με σφαίρες, εξ επαφής κιόλας… Εφαίνετουν ξεκάθαρα ότι υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια προτού τον εκτελέσουν…», γράφει μεταξύ άλλων και συνεχίζει παρακάτω: «Ο θείος μου ο Νίκος μαζί με τους Ανδρέα Κέστα, Χαράλαμπο Κυρίλλου και τον εθνοφρουρό Φιλίππο Κρητιώτη τους βασάνισαν μέχρι θανάτου, τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Τους λιάνισαν τα κοκκαλα.. τους κακοποίησαν άγρια μέχρι θανάτου… τα δόντια τους τα είχαν βγάλει… τα νύχια τους τα είχαν βγάλει… τα μάτια τους τα είχαν βγάλει… μέχρι και τα αυτιά τους τα είχαν κόψει…». Περιγραφή που σοκάρει και συγκλονίζει.
Η δολοφονία τους, όπως και τόσες άλλες, παραμένει ανεξιχνίαστη. Κανένας κλάδος ελαίας δεν μπορεί να διαγράψει τα όσα έγιναν. Το πραξικόπημα ήταν ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο, εδραιώνοντας τελικά και την ατιμωρησία ως στοιχείο παθογένειας του κυπριακού κράτους…
Πηγή: www.philenews.com
