- Του Νίκου Τσούλια*
Γι’ αυτόν ήταν η μεγάλη επιστροφή. Μετά από δέκα χρόνια ξαναγύριζε στους τόπους, που έκανε τα πρώτα του εκπαιδευτικά βήματα. Εκεί μακριά στη δυτική Ευρυτανία, όπου οι συνθήκες ζωής ήταν τόσο δύσκολες, στο Γυμνάσιο Ραπτόπουλου.
Όμως εκεί οι εκπαιδευτικοί τότε είδαν τις δυσκολίες σαν μεγάλη πρόκληση. Είχαν δημιουργήσει ένα δημιουργικό εκπαιδευτικό περιβάλλον. Εκεί δεν είναι οι συνηθισμένοι εκπαιδευτικοί. Είχαν άλλη σχέση με τους μαθητές τους και τους γονείς τους. Είχαν συλλογική «απάντηση» στην απομόνωση της περιοχής.
Δημιούργησαν μια συντροφική παρέα. Ζούσαν σαν μία οικογένεια, μαζί έτρωγαν, μαζί έβγαιναν στο καφενείο, μαζί περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, μαζί περνούσαν τους χειμώνες και τους καιρούς τους. Μόνο όταν διάβαζαν και ετοιμάζονταν για το σχολείο, ήταν μόνοι τους στα λιτά δωμάτιά τους.
«Βουτιά στο παρελθόν», μεγάλη συγκίνησή του. Οι γνωστοί του τον αγκάλιαζαν με πολύ θέρμη. Αγάπησε αυτό τον τόπο. Αγάπησε τους μαθητές του και τις μαθήτριές του. Ένιωθε μεγάλο παιδαγωγικό βάρος. Συνειδητοποιούσε το πόσο επιδραστική θα ήταν η δική του λειτουργία. Οι μαθητές εδώ δεν είχαν άλλο αποκούμπι.
Δεν είχαν φροντιστήρια ούτε ξένες γλώσσες ούτε κλειστό χώρο να παίζουν στους ατελείωτους και δύσκολους χειμώνες – μόνο σε καφέ μπορούσαν να κάθονται, για να αλλάξουν λίγο τις παραστάσεις τους. Πέντε χρόνια εδώ βίωσε την έννοια της κοινότητας και της συλλογικότητας με τον πιο αυθεντικό τρόπο – η ψυχή του ήταν δοσμένη στη μόρφωση και στη διαπαιδαγώγηση της Ειρήνης, του Νίκου, της Μαρίας…
…
Του είχαν πει ότι είναι δύο ώρες δρόμος από το Καρπενήσι. Δεν ήταν η διαδρομή που φανταζόταν – πλήρης ανατροπή. Βουνά ατελείωτα, η μια στροφή μετά την άλλη, ο δρόμος δεν ήξερε τι είναι ευθεία, φιδογυρίσματα ήταν τα αποτυπώματά του. Ο ουρανός πεντακάθαρος, ένιωθες το πρωτόγνωρο καθρέφτισμά του. Η ομορφιά των βουνών μοναδική, τα έλατα είχαν τον πρώτο λόγο αλλά σε κάθε γωνιά και μία καινούργια όψη τους, ένα καινούργιο κάλεσμα στην αισθητική σου απόλαυση.
Η γοητεία απλωμένη παντού. Η φύση γενναιόδωρη στην ομορφιά, εδώ επιδρά στην ψυχή του ανθρώπου με έναν τρόπο απόλυτο. Εκστασιάζεσαι, μαγεύεσαι, χάνεσαι στους στοχασμούς σου – που δεν ξέρεις αν είναι δικοί σου ή δημιουργήματα των βουνοκορφών και των ατέλειωτων πλαγιών. Και σα συνέρχεσαι κάπου – κάπου, αναρωτιέσαι πόσο δύσκολο είναι να κάνεις κάποια βόλτα, για να πας στο Καρπενήσι, μέσα στο χειμώνα, στα χιόνια και στα κρύα σε δύσκολη διαδρομή.
Ναι, επιλέξαμε, ως Τομέας Παιδείας, ένα σχολείο της απομόνωσης και των ανισοτήτων. Εδώ η έννοια «ανισότητες» δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο με εκείνο των πόλεων. Εδώ ο λόγος είναι απλός και ανθρώπινος. Θα νιώσεις ταπεινός – αλλιώς δεν θα καταλάβεις τίποτα ούτε του μεγαλείου της φύσης το κάλεσμα ούτε τους καημούς των ανθρώπων και τα κρυφά όνειρα των μαθητών και των μαθητριών.
Εδώ χάνεις την πολιτική νοοτροπία. Εδώ είναι η δύσκολη ζωή. Εδώ ή θα αφήσεις το συναίσθημά σου να σε καθοδηγήσει ή δεν θα καταλάβεις τίποτα…
*Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ.
