- του Λούη Γ.Σερεμετη
«Μακάρι να μην έρθουν τέτοια χρόνια έλεγαν και ξανάλεγαν ο παππούς και η γιαγιά όταν άκουγαν προφητείες για πολέμους, δυστυχήματα, θεομηνίες, ασθένειες και «σουρτικά», φτώχεια και δυστυχία, για κάτι που δεν το χώραγε ο νους τους όταν αφορούσε την ίδια τη ζωή, προσωπική οικογενειακή και κοινωνική, τα όσια τα ιερά του έθνους και της φυλής, αλλά και αξίες που τις θεωρούσαν σταθερές και απαραβίαστες! Πιο πολύ τους τρόμαζαν οι αλλόκοτες όπως λέγανε καταστάσεις, και οι ανατροπές σε κάθε τι φυσιολογικό που υπάκουε στους νόμους της φύσης και το θεωρούσαν «ίσιο και στρωτό», όπως η μορφή της οικογένειας, και οι σχέσεις των ανθρώπων, του ιδίου ή του άλλου φύλλου! Ο κόσμος τότε σταυροκοπιόταν μπροστά στο άκουσμα τέτοιων προφητειών, σε κάτι περίεργο, κακό ή κάτι νέο στη ζωή τους, άλλοι μιλούσαν για «συντέλεια του κόσμου», ή ότι ζούμε τα «έσχατα χρόνια», και άλλοι κατάφευγαν στις γνώσεις και στις γνώμες των σοφών! Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο «Όσιος Ιωακείμ Παπουλάκης» που έζησε από το 1786 έως το 1868, ήταν ένας σοφός γέροντας, αληθινός ασκητής μοναχός που έζησε με συνειδητή στέρηση, και προικισμένος από τον Θεό με το θεραπευτικό και προφητικό χάρισμα, ήταν το στήριγμα, η παρηγοριά, και η ελπίδα όλων.
Για τους φτωχούς ήταν ο Άγιος Παπουλάκης, αφού μοίραζε στους φτωχούς ό,τι του έδινε ο κόσμος. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του όταν μιλούσε για τον Χριστό, για καλοσύνη και αλληλεγγύη! Παραμονές της επανάστασης του 1821 άφησε τα μοναστήρια και γύριζε στα χωριά της Πελοποννήσου για να συνδράμει στον αγώνα με τον βιωματικό λόγο του και το ακέραιο παράδειγμά του στηρίζοντας τους χριστιανούς. Ήταν μορφωμένος, ανοιχτόμυαλος, και διορατικός, και τον άκουγαν με ανοιχτό το στόμα όταν τους εξηγούσε τα πάντα, μα πιο πολύ όταν μιλούσε για το μέλλον που απασχολούσε τον κόσμο. Τους μίλαγε για τις απειλές του έθνους και του χριστιανισμού, για το πώς θα είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στο μέλλον, για την οικογένεια, για τη σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία και πόσο αυτή θα επηρεάσει τη ζωή του και το περιβάλλον, για τα φυσικά φαινόμενα και τις φυσικές καταστροφές, και τις αρρώστιες που θα άλλαζαν τον κόσμο.
Έλεγε ότι το μέλλον είναι αβέβαιο, ότι παντού θα κυριαρχεί ο φόβος, η αγωνία, και φυσικά η φτώχεια, και ότι θα έρθει καιρός που στον κόσμο θα έρθουν όλα τούμπα! Αυτό που τους τρόμαζε περισσότερο ήταν οι αναφορές του στον θεσμό της οικογένειας σαν κύτταρο της κοινωνίας, ότι θα δοκιμαστεί και θα απειληθεί η μορφή και η συνοχή της!
Ότι κάποια στιγμή θα ερχόντουσαν φτώχεια, πείνα και δυστυχία, τα ακούγαμε συνέχεια από τους γονείς μας όταν είμαστε μικροί! Όταν δεν μας άρεσε ένα φαγητό και θέλαμε ιδιαίτερο, ή όταν δεν μας άρεσε κάποιο ρούχο που μας έδινε κάποιος γνωστός ή συγγενής, λέγανε: «κάνετε το σταυρό σας μην έρθουν τα δύστυχα χρόνια του Παπουλάκη και η πείνα του ‘41, γιατί οι πρώτοι που θα τινάξουν τα καρφοπέταλα νηστικοί και ξεπαγιασμένοι, θα είσαστε εσείς»! Το φαγητό λοιπόν που δεν το θέλαμε έμπαινε στο «κλουβί» με την κρησάρα που ήταν κρεμασμένο ψηλά, γιατί τότε ψυγεία δεν υπήρχαν! Και αφού «η πείνα μάτια δεν έχει», και επειδή δεν είχαμε άλλη επιλογή, το τρώγαμε ακόμα κι ας είχε ξινίσει!
Κάτι ανάλογο γινόταν και με το ντύσιμο και το πόδεμα. Εκείνα τα χρόνια οι ξενιτεμένοι συγγενείς εκτός από τα «τσέκια» και τα συστημένα γράμματα με δολάρια που έστελναν, έκαναν δέματα τα ρούχα και παπούτσια που δεν χρειάζονταν και τα έστελναν ταχυδρομικώς στην Ελλάδα σαν βοήθεια στους συγγενείς τους! Ήταν μεγάλη βοήθεια το ντύσιμο και το πόδεμα, ακόμα και ολόκληρα μπαούλα έστελναν! Όταν λαβαίναμε ειδοποίηση για δέμα τρέχαμε ολόχαροι στο ταχυδρομείο, ζαλωνόμαστε το δέμα που ήταν ασήκωτο τις πιο πολλές φορές, και μαζευόμαστε γύρω του όλο αγωνία για να δούμε τι μας έστειλαν. Ήταν ρούχα και παπούτσια και για «καλά», παλτά κοστούμια και ταγιέρ κασμίρια, παντελόνια τζήν, φανέλες ζεστές, μπότες, λουστρίνια, και αθλητικά, αλλά και ρούχα της δουλειάς, που μοσκοβολάγανε! Ενώ ήταν καλής ποιότητας και γερά τα ρούχα, εμείς τα παιδιά ψάχναμε να βρούμε δικαιολογίες να μην τα φορέσουμε, γιατί τάχα θα το καταλάβαιναν οι άλλοι ότι είναι από το εξωτερικό και θα μας κοροϊδεύανε, και προτιμούσαμε να φοράμε τα δικά μας παλιά και τριμμένα! «Να χαν κι άλλοι τέτοια ρούχα» μας λέγανε για να μας καταφέρουν να τα φορέσουμε για να βολευτούμε και να περάσει η παλιοχρονιά, αλλά εμείς τίποτα, οπότε στο τέλος αγανακτισμένοι μας λέγανε «μάθατε γδυτοί, και ντρεπόσαστε ντυμένοι»! Στο τέλος αφού τα δικά μας δεν έπαιρναν άλλο μπάλωμα φοράγαμε τα ρούχα από το δέμα, και κανείς δεν ασχολιόταν με εμάς!
Πέρασαν τα χρόνια, ήρθε η περίοδος της πλασματικής ευημερίας, και μετά ακολούθησε η οικονομική και η ανθρωπιστική κρίση, μια δεκαετία δύσκολη, και πάνω που είπαμε «δόξα να’ χει», είπαμε «Παναγιά μου βόηθα» αφού ήρθε ο «κορονοϊός» που βαστάει ακόμα, αλλά μέσα από κάθε κρίση που περνάμε, αναγκαστικά σουλουπωνόμαστε μια στάλα σαν χώρα. Πάντα όταν υπάρχει σχέδιο, τόλμη, και εμπιστοσύνη στους ειδικούς, καταφέρνουμε να ελέγξουμε την κατάσταση βάζοντας και την τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου, αποδεικνύοντας στους δύσπιστους ότι η τεχνολογία δεν είναι «όργανο του σατανά»! Στην υπόλοιπη καθημερινότητα τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά! Το περιβάλλον αργοπεθαίνει, και η φύση εκδικείται για το «βιασμό» της, και η κλιματική αλλαγή ήρθε! Όσο για την ψηφιακή τεχνολογία, τις επικοινωνίες και το διαδίκτυο, όταν δεν χρησιμοποιούνται ορθολογικά , έχουν καταστροφικές συνέπειες στην υγεία, στην εργασία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, και στις διαπροσωπικές σχέσεις! Στα εργασιακά, ήρθε ο καιρός να δουλεύουμε δύο δουλειές, και «ήλιο με ήλιο» όπως παλιά, οπότε σίγουρα «θα λιώσουμε στο απάνω κόσμο» προσδοκώντας μια πενιχρή σύνταξη στα βαθιά γεράματα, που δεν θα μπορούμε να πάρουμε στα εγγόνια μας ούτε μια καραμέλα!
Και πάνω που είχαμε συνηθίσει τη φτώχεια και τα κουτσοβολεύαμε, ήρθαν και τα χαμπέρια για γάμους ομόφυλων ζευγαριών, τεκνοθεσίες, και γεννητούρια κατά παραγγελία από παρένθετες μητέρες! Κάποιοι μιλάνε για ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα που απειλούνται, και κάποιοι άλλοι λένε το αντίθετο! Άλλοι λένε ότι τακτοποιούνται εκκρεμή ζητήματα, και άλλοι λένε ότι είναι αχρείαστο γιατί τα ρυθμίζει όλα αυτά το σύμφωνο συμβίωσης. Κάποιοι σταυροκοπιούνται από αμηχανία, κάποιοι πανηγυρίζουν, άλλοι προτείνουν δημοψήφισμα, αλλά οι βουλευτές θα αποφασίσουν με βάση κανόνες της βιοηθικής και τα προσωπικά τους «πιστεύω», απόλυτα σεβαστό! Όμως τα δυο πιο ισχυρά κόμματα στη Βουλή φαίνεται ότι μάλλον επιχειρούν να ψαρέψουν ψήφους από την «δεξαμενή» μιας ιδιαίτερα ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το συμφέρον των παιδιών, καθώς και τη νέα μορφή της κοινωνίας που θα προκύψει! Αν ρωτούσαν τη γνώμη του παππού και της γιαγιάς, θα τους λέγανε «ρε καλόπαιδα, τι αλλόκοτα και αφύσικα πράματα φέρνετε, και πού τα είδατε γραμμένα αυτά»; Η κυβέρνηση λέει ότι «ανήκομεν εις την δύσιν» και πρέπει να συμμορφωθούμε, ή να εναρμονιστούμε με ό,τι επικρατεί αλλού, πιεζόμενη προφανώς και από την επικαιρότητα που παίρνει το θέμα και διεθνώς, οπότε ο αντίλογος της σοφής γιαγιάς θα ήταν, «δηλαδή αφού έκοψε η αλεπού την ουρά της, θα την κόψουμε κι εμείς»; Δηλαδή πρέπει απαραίτητα να μιμούμαστε ό,τι εφαρμόζουν τα οικονομικά προηγμένα κράτη της Ευρώπης στο όνομα της εξέλιξης, που μπορεί να είναι και λάθος;
Για τη γιαγιά και τον παππού η βάση της κοινωνίας είναι η οικογένεια που δημιουργείται από τον γάμο του άντρα με τη γυναίκα. Η παράδοση θέλει τον γάμο να ξεκινάει με την γνωριμία τους με προξενιό ή από αγάπη, τον αρραβώνα, το γλέντι, τα προικιά, το στεφάνωμα στην εκκλησία με ρύζι και κουφέτα, ή μια τελετή στο δημαρχείο, άντε και με σύμφωνο συμβίωσης στο συμβολαιογραφείο, και στο τέλος οι εγκάρδιες ευχές για πολλούς και καλούς απογόνους. Μετά ερχόταν η γέννα των παιδιών, άντε και με παρένθετη μητέρα την μάνα της νύφης ή του γαμπρού που κυοφορούσε το έμβρυο που δεν μπορούσε να κυοφορήσει η κόρη, τα βαφτίσια, το μεγάλωμα των παιδιών με πατροπαράδοτες αρχές και αξίες, οι σχέση τους με τους παππούδες, οι συμβουλές της μάνας προς την κόρη και του πατέρα προς τον γιό στην κρίσιμη περίοδο της εφηβείας τους! Αλλόκοτο και αφύσικο πράγμα για τον περισσότερο κόσμο ο γονέας 1 και γονέας 2, οι δύο μπαμπάδες , ή οι δύο μαμάδες, οι παρένθετες μητέρες που θα λειτουργούν σαν «κλωσσομηχανές» για να παράγουν κατά παραγγελία παιδάκια σαν «κατοικίδια ζώα», επιλέγοντας οι γονείς ακόμα και το φύλο τους, που θα μεγαλώνουν ένα παιδί καταμπερδεμένο ως προς τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και τις επιθυμίες του!
«Πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή», που λέει και ο ποιητής!
