- Του Νίκου Τσούλια*
17 Νοεμβρίου 1973 – 17 Νοεμβρίου 2013, μισός αιώνας. Κι όμως, είναι στιγμές που νομίζεις ότι ήταν χθες κι άλλες στιγμές που φαίνεται γεγονός μακρινό, πολύ μακρινό. Η παράξενη βίωση της ζωής, η παράξενη σχέση μας με το παρελθόν…
17 Νοεμβρίου 1973, ένα ιστορικό γεγονός που είχε εξαρχής πολιτικές και ιδεολογικές ρίζες και ακτινοβολίες, ένα γεγονός ενάντια στη δικτατορία και στον αυταρχισμό, στην κρατική βία και στο φασισμό, ένα γεγονός της νεολαίας που σημάδεψε τη νεότερη ιστορία της χώρας μας, που παραμένει πάντα ενεργό στην κοινωνική ζωή μας.
Το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» διατρέχει όλες τις δεκαετίες, που πέρασαν από εκείνες τις ημέρες του Πολυτεχνείου. Είναι ένα διαρκές αίτημα, μια αγωνιστική παρακαταθήκη, ένας φάρος που φωτίζει τα σκοτάδια του σύγχρονου ανορθολογισμού, που αντιστέκεται στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και του συντηρητισμού.
Ήταν τιμή και προσωπικό φυλαχτό να συμμετέχεις, έστω και με κάποιον οριακό τρόπο, σε εκείνες τις ημέρες της εξέγερσης, να διαλύσεις τους φόβους σου, να βγεις στο ξέφωτο, να είσαι μαζί με τους αγωνιστές φοιτητές. Το «ήμουν και εγώ στο Πολυτεχνείο» ήταν ένα σύμβολο στη ζωή σου.
Τα μηνύματα της 17ης Νοεμβρίου 1973 είναι παρόντα. Απαιτούν την κοινωνική δράση μας, τις συλλογικές μας λειτουργίες στον αγώνα για πρόοδο και Δημοκρατία. Ναι, σήμερα είναι πρωταρχικό πολιτικό καθήκον να αγωνιζόμαστε κατά των ανισοτήτων, υπέρ της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
*Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ.
