- ΑΛΕΚΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
- ardin-rixi.gr/archives/243163
Πώς θα έχει η Κύπρος Ρώσους τουρίστες; Δεν θα έρθουν. Στην Τουρκία θα πάνε. Το θέλετε; Θα ξοδέψουν τα χρήματά τους εκεί. Καλοκαίρι έρχεται. Εσείς κλείσατε τον εναέριο χώρο της Κύπρου. Πυροβολήσατε τα πόδια σας. Αυτά δήλωσε, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του κυπριακού ΣΙΓΜΑ, ο Ρώσος πρέσβης στη Λευκωσία, Στάνισλαβ Οσάτσι. Ήταν οι πρώτες μέρες της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο έσπευσε να καταγγείλει την Κυπριακή Δημοκρατία για συναίνεση στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Φυσικά, θα δυσκολευτούν ούτως ή άλλως να φτάσουν στην Κύπρο οι Ρώσοι τουρίστες, ακόμα και αν η Κυπριακή Δημοκρατία διαφωνήσει με τις κυρώσεις που επιβάλλει και θα συνεχίσει να επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση· και γι’ αυτό ουδείς άλλος ευθύνεται παρά ο νέος τσάρος του Κρεμλίνου, Βλαντίμιρ Πούτιν. Ήταν, όμως, κύριο χαρακτηριστικό της «γραμμής» που έδωσε ο Πούτιν, ειδικά τις πρώτες μέρες της εισβολής, η υποτίμηση των αντιδράσεων και η υπεροψία απέναντι στην παγκόσμια κατακραυγή. Έτσι και ο κύριος Οσάτσι, μέχρι τότε απόλυτα μετρημένος και σεμνός στις δηλώσεις του, απευθύνθηκε στον κυπριακό λαό με τη φράση, «πυροβολήσατε τα πόδια σας».
Είχε προηγηθεί η διττή αναφορά του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, σε «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», απερίφραστα, χωρίς εισαγωγικά και επίθετα, σε μια προσπάθεια να επιβάλει το δικαίωμα στη διαπραγμάτευση για τις αποσχιστικές λεγόμενες «λαϊκές δημοκρατίες» του Ντονiέτσκ και του Λουγκάνσκ –κάποιος άλλος πυροβόλησε τα πόδια του. Εν προκειμένω, η ρωσική στάση αρχών στο Κυπριακό είχε πάει περίπατο, γιατί προείχε η εκστρατεία αναγέννησης μιας υπνώττουσας αναθεωρητικής αυτοκρατορίας, που βομβαρδίζει εδώ και είκοσι μέρες την Ουκρανία, επειδή θέλει να παραμείνει ανεξάρτητο κράτος, ν’ αποφασίζει για τη δημοκρατία της και ν’ απαλλαγεί από τους «κηδεμόνες».
Δεν είναι διόλου τυχαία η ειρωνεία του Οσάτσι ούτε η δήλωση του Λαβρόφ, έστω κι αν προσπάθησαν να τα συμμαζέψουν κάμποσοι διπλωμάτες, που φοβήθηκαν τις αντιδράσεις της Κύπρου –οι οποίες τελικά δεν υπήρξαν. Ρωσία και Τουρκία είναι από καιρό συμμαχικές δυνάμεις, κάτι που απέδειξε και η συνηθισμένα οπορτουνίστικη στάση της δεύτερης, τόσο ως προς τις κυρώσεις όσο και στο θέμα των Στενών του Βοσπόρου. Μαζί χτίζουν πυρηνικό σταθμό μερικά χιλιόμετρα από την κατεχόμενη Κερύνεια, στο Άκκουγιου (θα τεθεί σε λειτουργία το 2023), μαζί «ελέγχουν» την εύθραυστη εκεχειρία στη βόρεια Συρία, μαζί εκτόπισαν τους Κούρδους από την περιοχή. Είναι γνωστό δε, πως η Ρωσία δεν θα θυσιάσει τη σχέση της με την Τουρκία, προκειμένου να τηρήσει θέσεις αρχών στο Κυπριακό και ίσως έφτασε η στιγμή του ξεκαθαρίσματος, για να τελειώσουν και οι ψευδαισθήσεις σχετικά με τον Μόσκοβο, που ακόμα… κατεβαίνει.
Ρωσία και Τουρκία στο ίδιο κάδρο
Η Λευκωσία, αν και κρατά μικρό καλάθι λόγω Ρώσων επενδυτών –θα καταλάβει σύντομα ότι κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα– όφειλε να είναι «στα κάγκελα», θέτοντας το Κυπριακό στο ίδιο κάδρο με το Ουκρανικό. Ασφαλώς, κάτι τέτοιο απαιτεί αποφασιστικότητα, βούληση, αλλά και σεμνότητα, την ώρα που βομβαρδίζεται η Μαριούπολη, το Χάρκοβο, το Ιρπίν, την ώρα που πολιορκείται το Κίεβο, την ώρα που προσφυγοποιούνται πέραν των 2 εκατομμυρίων Ουκρανοί· ωστόσο, χρειάζεται αντίδραση τώρα, για να μην μπούμε κι επίσημα σε «εποχή αυτοκρατοριών» -για το «comeback» των αυτοκρατοριών, το τέλος της ιστορίας για τους αδύνατους και τον 21ο αιώνα των Τούρκων «που μόλις άρχισε», γράφει ο Ιμπραχίμ Καραγούλ στην ερντογανική «Yeni Safak».
Οι ηγεσίες του Ελληνισμού, λοιπόν, που αντιλαμβάνονται τη Δύση ως πεδίο διπλωματικής συνεννόησης, όφειλαν να υποχρεώσουν τους ισχυρούς του κόσμου τούτου να ρίξουν κι ένα βλέφαρο στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης. Όχι επιβάλλοντας το Κυπριακό ως σημαντικότερο του ουκρανικού ζητήματος, αλλά τοποθετώντας τη Ρωσία και την Τουρκία στο ίδιο κάδρο, στο ίδιο επικίνδυνο για τα έθνη-κράτη κάδρο του αναθεωρητισμού των συνόρων. Ζητώντας από τις χώρες της ΕΕ, αλλά και τις «δυσκοίλιες» ΗΠΑ διαβεβαιώσεις για την αντιμετώπιση μιας εισβολής που συνεχίζεται από το 1974, με την τουρκική κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αξιώνοντας μια συνολική αντίδραση στις δύο χώρες που μπορούν και τα κάνουν όλα λίμπα, έχοντας θέσει ως στόχο την αναγέννηση των αυτοκρατοριών τους, όσα τραγικά αποτελέσματα κι αν επιφέρει αυτή. Απαιτώντας, έστω, να δοθεί προσοχή στον σταθμό Άκκουγιου και στις ρωσοτουρκικές πυρηνικές φαντασιώσεις, που μπορούν να θάψουν την Κύπρο κάτω από τη θάλασσα.
Δυστυχώς, όμως, Αθήνα και Λευκωσία δυσκολεύονται να χαράξουν κοινή γραμμή, η οποία θ’ απαλλάσσει τον επίσης υπό πολιορκία Ελληνισμό από τον νεοθωμανισμό της Τουρκίας και δεν καταλαβαίνουν –ούτε τώρα– ότι η Ουκρανία δεν είναι «μακριά». Τις ώρες που ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναγελάζεται, ως σύμμαχος, με τον νεοσουλτάνο Ταγίπ Ερντογάν, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη, «διαφωτίζουν» τους συνομιλητές τους για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) που προτείνουν στην κατοχική Τουρκία και στους εν Κύπρω αντιπροσώπους της, πάντα εμμονικοί με την πολιτική της ήττας, που καταλήγει στην τουρκικής έμπνευσης Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Κερύνεια όπως Ντονιέτσκ ή Κίεβο όπως Λευκωσία; Αντίσταση ή εξαφάνιση;
