- του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 176
Ο πόλεμος στην Ουκρανία εγκαινιάζει μια νέα ιστορική εποχή, έχουμε κουραστεί να το ακούμε και να το επαναλαμβάνουμε. Το «τέλος του παλιού κόσμου», όμως, δεν φανερώνεται μόνο στο προσκήνιο, τη «μεγάλη εικόνα» των γεωπολιτικών συγκρούσεων και των σχισμάτων που προκαλούν στην παγκοσμιοποίηση, αλλά έρχεται να συμπαρασύρει ευρύτερες στάσεις και συμπεριφορές.
Η αυθόρμητη κοινωνική κατακραυγή, που έχει ξεσπάσει στην ευαισθητοποιημένη ως προς το ουκρανικό κοινωνική μερίδα, εναντίον των καλλιτεχνών -ιδίως των αυτοπροσδιοριζόμενων (συνήθως, ατόπως) και ως «έντεχνων»- που επιμένουν να τηρούν ίσες αποστάσεις και να επιδεικνύουν μια ηρώδειο αποστασιοποίηση έναντι του πραγματικού μακελειού που συντελούν οι Ρώσοι στην Ουκρανία είναι εξόχως χαρακτηριστική.
Η Μποφίλιου συμμετείχε στην υποκινούμενη από το ΚΚΕ συναυλία φοιτητικών συλλόγων που κατήγγειλε προσχηματικά τον «πόλεμο» για να βάλει εναντίον του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε σύμπλευση με τη… ρωσική πρεσβεία. Δήλωσε μάλιστα ότι είναι «με τον άνθρωπο», αποσιωπώντας κάθε διάκριση μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου, θύτη και θύματος, δηλαδή ακυρώνοντας κάθε ηθική ή αξιακή τοποθέτηση.
Έδωσε έτσι την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο απάνθρωπος υπήρξε εξ αρχής αυτού του τύπου ο «ανθρωπισμός», που ξέρει να σκίζει τα ρούχα του μόνον για τους πολέμους που αναγνωρίζει η δική του «πολιτική ορθότητα», ή να επιλέγει μεμονωμένες περιπτώσεις Αφγανών ή Πακιστανών μεταναστών για να τους μεταβάλει σε μασκότ της υποτιθέμενης υπερευαισθησίας του καλλιτέχνη.
Για τους Θανάσηδες (Παπακωσταντίνου) και τις Μποφίλιου, οι Ουκρανοί είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Γιατί; Πολύ απλά, γιατί το κοινό της αριστεροθολούρας στο οποίο απευθύνονται, από τους αναρχικούς μέχρι τους κνίτες, κλείνει το μάτι στον Πούτιν γιατί τα «χώνει» στον δυτικό ιμπεριαλισμό, αλλά και γιατί κρυφά τον θαυμάζουν που ενσαρκώνει «ό,τι μισούν οι φιλελέδες». Άρα δεν μπορούν να «πουλήσουν» την αλληλεγγύη που θα δείξουν στους Ουκρανούς στο κοινό τους και, γι’ αυτούς, αλληλεγγύη που δεν πουλιέται είναι άχρηστη αλληλεγγύη. Και, στο κάτω κάτω, οι Ουκρανοί είναι υπερβολικά αξιοπρεπείς και ενωμένοι, αντιστέκονται πραγματικά, με μια ενότητα αλύγιστη και μια αυτοθυσία που συγκλονίζει, άρα δεν πολυπροσφέρονται για σπέκουλες.
Γι’ αυτό πασχίζουν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και ο Στάθης Δρογώσης να βρουν συμμετοχές για τον τηλεμαραθώνιό τους υπέρ του ουκρανικού λαού και πέφτουν όλο πάνω σε «επιφυλάξεις».
Με αυτά και με κείνα, όμως, ο πόλεμος έρχεται να ρίξει τις μάσκες και σε αυτό το πεδίο. Και αποκαλύπτει πλήρως την απύθμενη υποκρισία, αναισθησία και απανθρωπιά όλων εκείνων που μέχρι χθες πουλούσαν την τέχνη τους, παριστάνοντας τη Μαρία Μαγδαληνή στα κομματικά φεστιβάλ ή στις συνάξεις «αλληλέγγυων».
Τώρα που δεν έχει μείνει πέτρα στην πέτρα πάνω στη Μαριούπολη, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Πώς το έλεγε ο Μανώλης Αναγνωστάκης; «Εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν…».
