- ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
[Σάββατο μεσημέρι] Αχ αυτός ο ουρανός!! Είναι τόσο γκρίζος που έχεις την αίσθηση ότι μας χλευάζει. Νιώθω ότι είμαστε μύγες για το σύμπαν που είναι γεμάτο απουσία. Αλλά είναι σα να μας βλέπει και σαν μια παλιατσαρία εμάς εδώ στη γη. Ματαίως ψάχνω να ξεδιακρίνω μια πορτούλα, ένα παραθύρι για να μπορέσω να διαβάσω το μεγάλο παραμύθι που είναι γραμμένο για τον κόσμο μας από τον καιρό του Ησιόδου. Γιατί είναι ένα παραμύθι ο κόσμος μας, ένα μεγάλο παραμύθι. Κι εμείς, μονίμως απροσάρμοστοι, το παίρνουμε πολύ στα σοβαρά, και παθιαζόμαστε, προσπαθώντας με όλα όσα συμβαίνουν εδώ πάνω και αντιδρούμε, παλεύοντας να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους!! Και δεν τα καταφέρνουμε και τα κάνουμε μπάχαλο.
Αυτό που δεν ξέρω εάν το έχουμε καταλάβει είναι το αυτονόητο: δεν είμαστε αιώνιοι!! Αλλά φοβάμαι πως δεν έχουμε καταλάβει ότι είμαστε και υπαρκτοί! Η ανθρώπινη μοίρα έχει προδιαγράψει το μέλλον μας. Έρχεται για όλους κάποια μέρα και είναι σάμπως να μην έχουμε υπάρξει ποτέ.
Γι’ αυτό και ακούγοντας τον Charles Aznavour, διαπιστώνω ότι με δυο στίχους έχει σημειώσει την αγωνία μας, την ερωτική ή την υπαρξιακή δεν έχει και τόση σημασία. Ο καθένας και η καθεμιά τους προσαρμόζει στην περίπτωσή του και…
Emmenez-moi au bout de la terre
Emmenez-moi au pays des merveilles
Αλλά είναι αυτός ο κλειστός ουρανός για τον οποίο μιλούσα πιο πάνω, που μας δυσκολεύει να δούμε τα όρια της γης και το μόνο που μας επιτρέπει είναι να φανταζόμαστε τη χώρα των θαυμάτων διότι απλώς εκεί δεν πρόκειται να βρεθούμε ποτέ!!
Πάρτε με στα πέρατα της γης, πάρτε με στη χώρα των θαυμάτων…
Ο ένας φίλος μας είπε ότι αγαπάει τρελά αυτή την πόλη κι ο άλλος ότι την μισεί θανάσιμα. Πολλές φορές κι εγώ εκφράστηκα με όμορφες λέξεις γι’ αυτήν αλλά πώς είναι δυνατόν να τη νιώσω όταν απέναντί μου στέκει σχεδόν ερείπιο μια πολυκατοικία με δυο μονάχα κατοίκους και βρόμικα τα μπαλκόνια και η ταράτσα με χίλια δυο συμπράγκαλα. Δεν ξέρω τελικά αν φταίει η πόλη ή φταίνε οι άνθρωποι που βρομίζουν την πόλη.
Καθώς βγήκα το πρωί κι αντίκρισα τις ξεσκέπαστες τρύπες των ρολογιών της ΕΥΔΑΠ, φούντωσαν τα νεύρα μου. Είχαν κλέψει τα σιδερένια σκέπαστρα των ρολογιών και βλέπει κανείς τώρα στο πεζοδρόμιο μπροστά μας ανοιχτά φρεάτια. Στο μεταξύ ο κάδος μισοάδειος και οι σακούλες με σκουπίδια πεταμένες γύρω από τον κάδο. Δεξιά από την εξώπορτα της πολυκατοικίας ένας έχει παρκάρει το αμάξι του πάνω στο πεζοδρόμιο!! Κι αν πω για τις ακαθαρσίες των σκυλιών πάνω στα πεζοδρόμια, τότε είναι που σκέφτομαι να πάρω τα βουνά, αφού είναι βέβαιο ότι δεν βρίσκουμε άκρη με τους συμπολίτες.
[Κυριακή πρωί] Δεν ξέρω αν είμαι ρομαντικός αλλά έτσι μου έρχεται να βάλω μια κραυγή, δυνατή, μια κραυγή απελπισίας για τα όσα μας συμβαίνουν. Αλλά παραμένω βουβός κι ανήμπορος. Η αγωνία για την οποία μιλάει ο Κίρκεγκορ είναι παρούσα παντού σήμερα και όχι μονάχα στην ερωτική απόλαυση. Ίσως ν’ ακούγεται παράξενο αυτό που λέω αλλά ο Δανός φιλόσοφος λέει ότι η αγωνία είναι η ζάλη της ελευθερίας κι ακόμη «το ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αισθάνονται καμιά αγωνία δεν είναι ακατανόητο, αφού μήτε και ο Αδάμ θα την αισθανόταν αν ήταν μονάχα ζώο»!!!
Επειδή, λοιπόν, είμαστε σε πλήρη αδυναμία ν’ αλλάξουμε την πόλη μας, το κράτος μας, τους κυβερνήτες μας, τότε μας μένει το ερωτικό αγκάλιασμα και η αγωνία του που είναι παρούσα σε κάθε ερωτική απόλαυση. Και μην κάνουμε το λάθος να το θεωρούμε ζωώδες διότι το διαφοροποιεί από των άλλων ζώων ο δραματικός χαρακτήρας του, και στα ζώα δεν υπάρχει δράμα. Σ’ εμάς τους ανθρώπους υπάρχει δράμα όσο εντείνεται και η επίγνωση. Τελικά, όμως, αυτή η επίγνωση των γύρω μας συνθηκών είναι που μας ταλαιπωρεί και πολλές φορές νιώθουμε ότι είμαστε κατάδικοι.
Κάποτε ο έρωτας περιείχε την πλήρωση μέσα στην εκστατική υφή του. Σήμερα, δυστυχώς, τα νέα ήθη μας έχουν μπάσει σ’ έναν φαύλο κύκλο για να δεχτούμε ότι ο έρωτας υπηρετεί κι άλλες καταστάσεις, έξω από τον μηχανισμό της αναπαραγωγής.
Έλεγα στην αρχή του σημειώματος αυτού ότι το σύμπαν είναι γεμάτο με απουσία!! Έτσι είναι, αλλά συμβαίνει να νιώθουμε κάποιες στιγμές ότι παραείναι τρομακτικά βουβό το σύμπαν. Μήπως αυτό σημαίνει ότι περιέχει το θείο;;;; Κι αν είναι έτσι, αυτό με ξεπερνάει και με συντρίβει…
