- Επιμέλεια : Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
Ταξίδι στην παράδοση και στα έθιμα της Πρωτοχρονιάς αρχίζει αύριο. Η Ελλάδα απ΄άκρο σε άκρο γιορτάζει την πρώτη ημέρα του νέου χρόνου με κανόνα του δικαίου που δεν τον επιβάλλει η γραπτή νομοθεσία της πολιτείας, αλλά η μακρόχρονη και συνεχής εφαρμογή του στην κοινωνία, κατ’ έθιμο αργίες.
Στη Χίο αύριο ομάδες παιδιών ανά συνοικία, κρατώντας ένα αυτοσχέδιο πολεμικό βαποράκι, που το ετοίμαζαν από πολύ καιρό με μεράκι και φρόντιζαν να το εξοπλίσουν με όλα τα εξαρτήματά του, γυρίζει από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας κάλαντα και τοπικά παινέματα στους νοικοκυραίους. Τις ευχές τους συνοδεύουν οι ήχοι από τα μικρά κανόνια, που είναι εγκατεστημένα στα βαποράκια τους.
Το έθιμο κρατάει τα χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1912 και πριν τη Μικρασιατική καταστροφή, όπου με τον τρόπο αυτό ήθελαν να τιμήσουν τον Ελληνικό Στόλο στη Σμύρνη, στη Χίο αλλά και στα Ψαρά.
Μετά το 1977 το έθιμο το αναβίωσε η Περιηγητική Λέσχη Χίου, ενώ τα τελευταία χρόνια το έχει υπό την αιγίδα του ο Δήμος Χίου.
Στις Καστανιές της Ανατολικής Θράκης έχουμε την φυλλωτή Βασιλόπιτα. Στην γέμιση Έβαζαν γόμο,
πλιγούρι και ανάμεσα στα φύλλα τον «παρά», το νόμισμα, και άλλα σημάδια. Η νοικοκυρά με τον παρά τη σταύρωνε τρεις φορές και ύστερα τον έχωνε στο ζυμάρι, θα να βάλει πελεκούδι από την πόρτα ή κλαρί, για το σπίτι, κουκί στάρι για τα χωράφια, σταφίδα για το αμπέλι, κομματάκια τυρί για τα πρόβατα, άχερο για τα γελάδια…
Στους λυπημένους που έστελναν πίτα, εκείνοι δεν την έκοβαν με το μαχαίρι αλλά ο καθένας έκοβε με το χέρι ένα κομμάτι. Την παραμονή το βράδυ έβαζαν στο τραπέζι εννιά ειδών φαγητά και πολλών ειδών οπωρικά, στη μέση τη βασιλόπιτα, τρία ψωμιά κι ένα κεράκι αναμμένο στο ένα ψωμί.
Αφού έτρωγαν έκοβαν την πίτα. Σ’ όποιον έπεφτε ο παράς, έλεγαν πως εκείνος «βασίλεψε». Τον «βασιλεμένο» παρά τον έριχναν μέσα σε ποτήρι με κρασί, έπιναν από λίγο και εύχονταν : «Και του χρόνου καλύτερα!». Τον παρά τον άφηναν στα εικονίσματα και τον επόμενο χρόνο τον έβαζαν στην άλλη πίτα.
Σύμφωνα με την παράδοση τα παιδιά, το πρωί της Πρωτοχρονιάς, μπαίνοντας στο καλύβι, αφού καλημέριζαν και φιλούσαν με σεβασμό το χέρι των μεγαλύτερων, πήγαιναν και κάθονταν στα γόνατα δίπλα στην φωτιά. Εκεί, κάθε ένα, έβαζε το πουρναράκι στην φωτιά κουνώντας το πέρα δώθε κι έλεγε: «Αρνιά – Κατσίκια – πιδιά – νφάδες – γαμπροί – ’γεια κι δύναμη κι απ ούλα τα καλά».
Όπως σημειώνουν οι μεγάλοι σε ηλικία Σαρακατσάνοι, που έζησαν τα κάλαντα με αυτό τον τρόπο τα παιδιά κάθονταν την ώρα που έλεγαν τις ευχές για να παίρνουν οι πρατίνες τ’ αρνιά τ’ς και να μην τ’ αφήνουν. Τα πουρναρόκλαδα έπρεπε να τριζοβολούν, την ώρα που λέγαν τις ευχές «για να βελάζουν τ’ αρνιά». Αν τα κλαράκια δεν πριτσιάναγαν πίστευαν ότι «δεν θα ’ναι καλή χρόνια και δεν θα βελάζουν τα αρνιά», δηλαδή δεν θα έχουν πολλά γεννητούρια.
Αφού γυρνούσαν τα παιδιά από τα κάλαντα καθόταν όλοι στο τραπέζι ενώ έστρωνε η νοικοκυρά το τραπέζι πάλι με ψωμί και κρεατικά. Ο νοικοκύρης θυμίαζε την πίτα κι όλο το τραπέζι κι έβγαζε μερίδα για τον Άγιο Βασίλη, για το σπίτι, για τα χωράφια και τα ζώα κι από εκεί και πέρα κατά σειρά ηλικίας για όλη την οικογένεια. Με το που θα έμπαινε ο καινούργιος χρόνος ο νοικοκύρης θα έπαιρνε σπόρους και θα έκανε σπονδή. Πήγαινε στη βρύση της γειτονιάς και έριχνε από εκεί που έτρεχε το νερό, φασόλια, σιτάρι, καλαμπόκι ό,τι παρήγαγε.
Στην δημοτική κοινότητα Ποδοχωρίου του δήμου Παγγαίου τη πρώτη ημέρα του νέου χρόνου διατηρούν ακόμα αναλλοίωτο το έθιμο του «ποδαρικού», όπου τα πιο μικρά παιδιά επισκέπτονται όλα τα σπίτια του οικισμού μπαίνοντας μέσα σε αυτά με το δεξί πόδι, λένε ευχές στους νοικοκύρηδες του σπιτιού και δέχονται γλυκά και δώρα.
Στην Ελασσόνα η Βασιλόπιτα: γίνεται από 12 φύλλα αλευριού τα οποία συμβολίζουν τους 12 μαθητές του Χριστού, που οι γυναίκες άνοιγαν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μέσα, εκτός από το φλουρί, τοποθετούσαν και ένα κομμάτι ξύλο πουρναριού ( όποιος το έβρισκε θα ασχολούνταν με κτηνοτροφικές εργασίες) και ένα κομμάτι άχυρο ( θα ασχολούνταν με αγροτικές εργασίες).
Στα περισσότερα ορεινά χωριά του Βοΐου Κοζάνης και των Γρεβενών, καθώς και λίγο πιο έξω από η Θεσσαλονίκη, στη Χαλάστρα αναβιώνουν τα Ρουγκατσάρια, όπου οι νέοι του χωριού, ντυμένοι με τις παραδοσιακές τους στολές, άλλοι μεταμφιεσμένοι φορώντας προβιές και κεφάλια ζώων, άλλοι με αυτοσχέδιες μάσκες αλλά με κεντρικό πρόσωπο την «μπούλα» που είναι άντρας μεταμφιεσμένος σε νύφη και τον «ρογκατσιάρη» δηλαδή τον αράπη, περνούν από όλα τα σπίτια πίνοντας, χορεύοντας και ανταλλάσσοντας ευχές και πειράγματα με τους οικοδεσπότες.
Στον Έβρο λένε τα «Σούρβαλα-Σούρβαλα» που είναι τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Τα διαλαλούν οι μικροί καλαντιστές στις γειτονιές των χωριών του Έβρου, τραγουδώντας «Άγιους Βασίλης έριτι απού την Καισαρεία, απού την Καισαρεία, βαστάει πένα κι χαρτί, χαρτί κι καλαμάρι». Το βράδυ ομάδες νέων καλαντιστών, ανύπανδρων ή αρραβωνιασμένων, επισκέπτονταν όλα τα σπίτια του χωριού και εύχονταν υγεία και ευημερία στους νοικοκύρηδες που τους αντάμειβαν δεόντως.
Ιδιαίτερη θέση μεταξύ των πρωτοχρονιάτικων εθίμων έχει και το φαγητό το οποίο, στον Έβρο συνδέεται με τον προγραμματισμό της νέας χρονιάς. Χαρακτηριστική είναι η τυρόπιτα, η εβρίτικη «αλμυρή βασιλόπιτα», που μεταξύ των φύλλων της έκρυβε, εκτός από το γνωστό σε όλους νόμισμα, διάφορα ξυλαράκια το καθένα με τον δικό του συμβολισμό ενώ μέσω των συμβόλων γίνονταν και οι αναθέσεις των εργασιών του νέου έτους, π.χ. αυτός που τύχαινε το άχυρο θα φρόντιζε το στάβλο.
Την Πρωτοχρονιά ετοιμάζεται και το ζυμωτό ψωμί «κεντημένο» περίτεχνα με σχέδια της αγροτικής παραγωγής. Παραδοσιακά φαγητά της Πρωτοχρονιάς το χοιρινό με λάχανο τουρσί και το «Σουούσι», που είναι χοιρινό κρέας ψημένο επί αρκετές ώρες σε ειδικά πήλινα σκεύη, σε μορφή μικρής στάμνας, με καπάκι που σφραγίζεται με ζυμάρι. Το συγκεκριμένο φαγητό εφόσον δεν αποσφραγιστεί διατηρείται έως και του Αγίου Αθανασίου.
Σε χωριά της Μάνης, κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου, τηρείται το έθιμο της ετοιμασίας των τηγανίδων και των χριστόψωμων.
Οι τηγανίδες, πλάθονται σε διάφορα σχήματα, ενώ όταν η νοικοκυρά ζυμώνει την τηγανίδα σε σχήμα σταυρού εύχεται «να σταυρωθούν τα κακά και του χρόνου».
Επίσης, η πρώτη τηγανίδα που βγαίνει από τη φωτιά, έχει πάντα μεγάλο σχήμα του σταυρό και είναι του Χριστού.
Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς κάτοικοι στην περιοχή Αλευρού έψηναν στο τζάκι μία μεγάλη κουλούρα και στη συνέχεια έβαζαν μέλι και καρύδια.
Ανήμερα την Πρωτοχρονιά, μετά την επιστροφή από την εκκλησία, κρεμούσαν την κουλούρα στο κέρατο του βοδιού τους και περίμεναν πότε θα την τινάξει από το κεφάλι του.
Αν μετά το τίναγμα της κεφαλής η κουλούρα έπεφτε στο δάπεδο με την όψη προς τα επάνω, τότε πίστευαν ότι η σοδειά της νέας χρονιάς θα ήταν καλή.
Την Πρωτοχρονιά οι κάτοικοι χωριών της Αρκαδίας τοποθετούν σε κρήνες, διάφορα φαγητά, τα οποία προορίζονται για τις Μοίρες.
Σύμφωνα με το έθιμο, εάν την επόμενη μέρα δεν βρουν τα φαγητά, αυτό σημαίνει ότι η νέα χρονιά θα είναι καλή, ενώ εάν τα βρουν, τότε πιστεύουν ότι θα συμβεί το αντίθετο.
Ακόμη, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς οι νοικοκυρές φτιάχνουν λουκουμάδες, τους οποίους τους τηγανίζουν με το πρώτο λάδι της χρονιάς.
Σε αρκετές περιοχές της Κορινθίας επικρατεί το έθιμο της φωτιάς, όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση κλαδιών πάνω από τα τζάκια, διότι θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο διώχνουν τα «κακά πνεύματα».
Επίσης, φροντίζουν να σκεπάζουν τα γλυκά που έχουν παρασκευάσει για τις γιορτές, ώστε να μην τα «πειράξουν» οι καλικάντζαροι.
Στο μεταξύ, το πρωί της Πρωτοχρονιάς, όταν η οικογένεια επιστρέφει στο σπίτι από την εκκλησία, εκεί τους περιμένει, η έφηβη κόρη κρατώντας στα χέρια της ένα μεγάλο πιάτο που περιέχει κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δίπλες και τηγανόψωμα.
Στα ορεινά χωριά των Καλαβρύτων, τα χριστόψωμα που ζυμώνουν οι νοικοκυρές, είναι λευκά και αφράτα, περιέχουν σουσάμι και καρύδια, ενώ στο επάνω μέρος είναι σχηματισμένος ο σταυρός.
Στην Πάτρα τηρείται εδώ και πολλά χρόνια το έθιμο των μποναμάδων. Πρόκειται για μία υπαίθρια αγορά, όπου στήνονται πάγκοι με παιχνίδια και δώρα, η οποία ξεκινά να λειτουργεί λίγες ημέρες πριν από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Στα χωριά της ορεινής Αιτωλοακαρνανίας τηρείται το έθιμο της τσιγαρίδας, δηλαδή το τσιγάρισμα του χοιρινού κρέατος μαζί με το λίπος του.
Πρόκειται, μία παραδοσιακή μέθοδο που χρησιμοποιούσαν οι οικογένειες πριν από πολλά χρόνια, ώστε να μπορούν διατηρούν το κρέας για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Μάλιστα, μέχρι να ολοκληρωθεί το μαγείρεμα του κρέατος, υπήρχε σε κάθε γειτονιά μια εορταστική ατμόσφαιρα.
Στον Έβρο λένε τα «Σούρβαλα-Σούρβαλα» που είναι τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Τα διαλαλούν οι μικροί καλαντιστές στις γειτονιές των χωριών του Έβρου, τραγουδώντας «Άγιους Βασίλης έριτι απού την Καισαρεία, απού την Καισαρεία, βαστάει πένα κι χαρτί, χαρτί κι καλαμάρι…
Τα Πρωτοχρονιάτικα έθιμα στην Κρήτη
Το ποδαρικό, η «καλή χέρα», τα Κρητικά κάλαντα, η μπουγάτσα και εν μέρει η «κρεμμύδα» είναι, μεταξύ άλλων, τα έθιμα που διατηρούνται στο χρόνο τόσο σε περιοχές του Νομού όσο και στην πόλη του Ηρακλείου και ξεχωρίζουν.
Το λεγόμενο ποδαρικό είναι το έθιμο σύμφωνα με το οποίο ο πρώτος άνθρωπος που θα πατήσει με το πόδι του στο σπίτι, μετά την είσοδο του νέου χρόνου, πρέπει να είναι τυχερός για να φέρει τύχη στο σπίτι και την οικογένεια ενώ σε διάφορα μέρη του Ηρακλείου, την Πρωτοχρονιά συνηθίζεται η οικογένεια να πηγαίνει στην εκκλησία.
Μαζί τους παίρνουν μια εικόνα του σπιτιού, η οποία αφού λειτουργηθεί θα κάνει το ποδαρικό στο σπίτι. Εξάλλου την ημέρα της Πρωτοχρονιάς μεταφέρουν νερό από τη βρύση στο σπίτι και ο νοικοκύρης λέει:
«Όπως τρέχει τούτο το νερό ετσά να τρέχουν και τα καλά στο σπίτι μου».
Ακόμη ο νοικοκύρης μεταφέρει μια πέτρα στο σπίτι λέγοντας:
«Όπως είναι γερή τούτη η πέτρα ετσά να είναι γερό και το σπίτι μου».
Εξάλλου σε ορισμένες περιοχές στο Λασίθι ο πρώτος εκτός της οικογένειας που θα μπει στο σπίτι κάθεται σε μία πέτρα και λέει τρεις φορές: «Κλου κλου στα ορνίθια μας καλοχρονιά στα σπίτια μας μπε-μπε στα πρόβατά μας και υγεία στα παιδιά μας, κι όσο βάρος έχει τούτη η πέτρα, τόσο χρυσάφι να μπει στο σπίτι σας. Και του χρόνου να είμαστε ευτυχισμένοι».
Ένα άλλο έθιμο που διατηρείται όχι όμως ευρύτατα είναι αυτό της κρεμμύδας. Πρόκειται για ένα άγριο φυτό που μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι και δεν τρώγεται και αυτό το κρεμούν έξω από την πόρτα του σπιτιού καθώς εκείνο συνεχίζει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη θεωρώντας το ως γούρι για το σπίτι λόγω της μεγάλης ζωτικής δύναμης του.
Παραδοσιακά οι Κεφαλλονίτες εύχονται «Καλή Αποκοπή» αντί για «Καλή Χρονιά», δηλαδή να αποκοπούν από την παλιά χρονιά που φεύγει. Αυτή η ευχή αρχίζει από τις 30 Δεκεμβρίου έως την ώρα αλλαγής του νέου χρόνου.
Σήμερα, Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έχουν και το έθιμο της “κολώνιας”. Κατεβαίνουν στο Λιθόστρωτο κρατώντας μπουκάλια με κολόνια και “ραίνουν” ο ένας στον άλλο, λέγοντας: «Ήρθαμε με ρόδα και με ανθούς να σας ειπούμε χρόνους πολλούς».
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η φιλαρμονική της ΚΕΔΗΚΕ, γυρνά τους δρόμους της πόλης, παίζοντας κάλαντα και γιορτινά τραγούδια.
Η ασκινοκάρα δέσποζε στο μέσον του τραπεζιού. «Την ασκινοκάρα η κουτσούνα την έφερναν τα παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα το πρωί για γούρι για να έχουμε καλή χρονιά και άλλοι την βάζανε σε μία γωνία και άλλοι στο τραπέζι. Η κρεμμύδα είναι ένα φυτό το οποίο οι αρχαίοι
Έλληνες το θεωρούσαν σύμβολο της αναγέννησης και της υγείας.
Οι μπουφέδες ήταν γεμάτοι από τηγανίτες, λουκουμάδες, δίπλες και τα σιρτζίτζουλα κατά το πλείστον στα χωριά. « Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς για μυρίζει το σπίτι, οι νοικοκυρές φτιάχνανε την βασιλόπιττα και η κάθε μία μπορούσε να την γαρνίρει με τον τρόπο που ήξερε. Ένα απλό κέικ με αμύγδαλα ασπρισμένα να γράφουν τον χρόνο που θα ερχόταν. Εκείνα τα χρόνια έβαζαν και λίρες για νόμισμα». Ο αποχαιρετισμός του παλιού και το καλωσόρισμα του νέου χρόνου στον μεγάλο εμπορικό δρόμο τ’ Αργοστολίου, το «Λιθόστρωτο», γίνονταν με τρόπο πανηγυρικό. «Πρωί πρωί οι μικροπωλητές έστηναν τις τάβλες τους με παστέλι, σάμαλι, δίπλες, και μαντολάτο. Το παστέλι ήταν γαρνιρισμένο με μάντολες, κουφέτα και μικρά γλυκάκια που σήμερα δεν υπάρχουν και γράφανε τον χρόνο που θα ερχόταν. Τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα σε καντούνια ,σπίτια και μαγαζιά και παρέες μεγάλων ανθρώπων της πιάτσας, γύριζαν με κιθάρες και ακορντεόν και τραγουδούσαν τα γνήσια Κεφαλονίτικα κάλαντα.. Το φαγητό της Πρωτοχρονιάς. Ο κόκορας η η κότα, δέσποζε στο τραπέζι, αυγολέμονο το μεσημέρι, στο ταψί με πατάτες το βράδυ- «εσφάξαμε τον κόκορα , εσφάξαμε την κότα, δώσε και μας τον κόπο μας να πάμε σ άλλη πόρτα..» κατά τα κάλαντα. Επίσης έφτιαχναν την πουτρίδα (με χοιρινό και κουνουπίδι( κάβολε), η γουλιά) η και κατσικάκι στον φούρνο.
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας
Οι αρχαίοι
Έλληνες πριν μπουν στην καινούρια τους κατοικία συνήθιζαν να σπάνε στο κατώφλι του σπιτιού ένα ρόδι. Το σπάσιμο όμως του ροδιού γίνεται κατά βάση την Πρωτοχρονιά. Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας συνηθίζουν να σπάνε το ρόδι αμέσως μόλις μπει το νέο έτος. Αφού γίνει η καθιερωμένη ανταλλαγή ευχών ο νοικοκύρης του σπιτιού η κάποιο μέλος της οικογένειας που θεωρείται τυχερό σπάει το ρόδι και μετά μπαίνουν όλοι στο σπίτι με το δεξί πόδι.
Πολλά τα έθιμα και εκτός των τειχών:
Στην Πορτογαλία μόλις το ρολόι σημάνει 12 τα μεσάνυχτα και μπαίνει ο νέος χρόνος, οι Πορτογάλοι τρώνε 12 ρώγες σταφύλι, καθεμιά από τις οποίες αντιπροσωπεύει έναν μήνα του χρόνου, προκειμένου να διώξουν την κακοτυχία.
Οι Ισπανοί από την άλλη τρώνε μια ρώγα σταφύλι για καθένα από τους δώδεκα κτύπους της αντίστροφης μέτρησης για τα μεσάνυχτα και κάνουν μια ευχή. Η παράδοση χρονολογείται από το 1895, όταν κάποιοι έμποροι σταφυλιών συνειδητοποίησαν ότι είχαν πλεόνασμα τρύγου και ξεκίνησαν το έθιμο αυτό για να προσελκύσουν περισσότερους πελάτες.
Στο Βέλγιο τα παιδιά ακολουθούν το έθιμο που τα θέλει να γράφουν γράμματα στους γονείς ή στους
νονούς τους, περιγράφοντας την σχέση τους μαζί τους και τι περιμένουν από αυτούς για την καινούργια χρονιά. Διακοσμούν το γράμμα με ωραία αυτοκόλλητα που αναπαριστούν αγγέλους και χρωματιστά τριαντάφυλλα και τα διαβάζουν μπροστά τους με την έλευση του καινούριου
χρόνου.
Οι Δανοί για να γιορτάσουν τον ερχομό του νέου έτους τρώνε στο τέλος του δείπνου ένα τεράστιο κέικ σε μορφή κώνου που είναι στολισμένο με πυροτεχνήματα και σημαίες. Το πιο περίεργο έθιμό τους είναι να σπάνε πιάτα στο κατώφλι του σπιτιού τους, για να εξασφαλίσουν ότι θα έχουν πολλούς φίλους την χρονιά που έρχεται.
Στην Ιαπωνία οι ναοί των Βουδιστών χτυπάνε την καμπάνα τους 108 φορές για να καλωσορίσουν την θεότητα που προστατεύει το νέο έτος. Οι Ιάπωνες πολίτες καθαρίζουν τα σπίτια τους και στέλνουν ευχαριστήριες κάρτες με ευχές σε όλους τους φίλους και συγγενείς.
Οι Εσθονοί έχουν σίγουρα ένα από τους πιο περίεργους τρόπους για να γιορτάσουν τον ερχομό του νέου έτους, καθώς πιστεύουν ότι θα πρέπει να τρώνε επτά, εννέα ή δώδεκα γεύματα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Με κάθε γεύμα που καταναλώνουν, πιστεύουν ότι αποκτούν την αντοχή και την δύναμη πολλών αντρών για το νέο έτος.
Ωστόσο, δεν τρώνε όλο το φαγητό και αφήνουν ένα μέρος του φαγητού στο πιάτο για τα πνεύματα των προγόνων που πιστεύουν ότι επισκέπτονται το σπίτι σε αυτές τις γιορτινές ημέρες.
Στην Φιλανδία καίνε ένα κομμάτι κασσίτερο σε ένα μικρό τηγάνι της κουζίνας και μετά το ρίχνουν σε ένα κουβά γεμάτο με κρύο νερό. Η άμορφη μάζα του κασσίτερου συλλέγεται και εξετάζεται υπό το φως των κεριών για να προβλεφθεί η τύχη του καθενός για την καινούργια χρονιά.
Οι γυναίκες που είναι μόνες τους στην Ιρλανδία βάζουν κάτω από το προσκέφαλο τους κλαδάκια γκι το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, με την ελπίδα ότι θα τους φέρει καλύτερη τύχη και ένα πιστό σύντροφο. Επίσης, σύμφωνα με την ιρλανδική
δεισιδαιμονία πρέπει να προσέξουν ποιος τους κάνει ποδαρικό. Αν είναι ένας ψηλός μελαχρινός άντρας το νέο έτος θα είναι καλότυχο ενώ αν είναι μια κοκκινομάλλα γυναίκα, η καινούρια χρονιά θα είναι γεμάτη προβλήματα.
Οι Αργεντινοί πιστεύουν ότι αν φάνε φασόλια την παραμονή η επαγγελματική τους καριέρα θα φτάσει στα ύψη την καινούρια χρονιά. Επίσης, σε κάποιες περιοχές συνηθίζουν να κάνουν βόλτα στην γειτονιά με μια βαλίτσα στο χέρι, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα ταξιδέψουν περισσότερο αυτή την χρονιά.
Στον Ισημερινό οι κάτοικοι ανάβουν φωτιές έξω από τα σπίτια τους και καίνε ομοιώματα ανθρώπων που συμβολίζουν τις κακοτυχίες της προηγούμενης χρονιάς. Έτσι, με τον ερχομό του καινούργιου έτους η οικογένεια βγαίνει στο κατώφλι του σπιτιού και ανάβει την φωτιά πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο η καινούργια χρονιά θα είναι η καλύτερη για κάθε μέλος της οικογένειας.
