Πηγή εικόνας: coe.int
Γιώργος Ρακκάς
Ο πίνακας αυτός είναι του ΟΟΣΑ, και αφορά στην μετακίνηση ειδικευμένων εργαζόμενων στο πεδίο της Τεχνητής Νοημοσύνης –βάσει στοιχείων που προκύπτουν από το Linkedin.
Η Ελλάδα είναι δεύτερη στις εκροές, μετά την Ινδία.
Και οι δύο περιπτώσεις, χαρακτηρίζονται από μια έφεση στις τεχνολογίες που στηρίζονται στην ανάπτυξη και της καλλιέργειας της νόησης, λόγω μεγάλων πολιτισμών και της μακράς ιστορικής τους διαδρομής.
Όσο για το ότι το πλεονέκτημά μας αυτό εξάγεται, κάτι που συνιστά εγχώριο πρόβλημα, με τις κυρίαρχες αντιλήψεις και νοοτροπίες μάλιστα να το υπονομεύουν.
Προσφάτως την επικαιρότητα απασχόλησαν 2 διαδοχικοί διαξιφισμοί στην βουλή, ανάμεσα στον Δημήτρη Νατσιό και την Δόμνα Μιχαηλίδου γύρω από το περιεχόμενο της ελληνικής εκπαίδευσης.
Όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, η συζήτηση πολύ σύντομα διολίσθησε σε παράλληλους μονολόγους.
Κατά την παρέμβασή του ο Δ. Νατσιός επέμεινε στην υποτίμηση της ελληνικής παιδείας, που πραγματοποιείται συστηματικά εδώ και δεκαετίες στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αν και έχει δίκιο σε αυτήν την διάσταση, το πρόβλημα είναι ότι προτάσσει μια αρκετά αρτηριοσκληρωτική εκδοχή της ελληνικής παιδείας.
Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: η ελληνική παιδεία δεν αντιδιαστέλλεται –επί παραδείγματι– στην ρομποτική, διότι ακριβώς οι νέες γενιές δεν μπορούν να γυρίσουν την πλάτη τους στις σύγχρονες προκλήσεις της γνώσης που προκύπτουν από την εξέλιξη της τεχνικής, ή σε ένα άλλο επίπεδο, από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα (π.χ. η κλιματική αλλαγή).
Αντιθέτως, το στοίχημα παίζεται στην σύνθεση και τον συνδυασμό της παιδείας ενός μεγάλου πολιτισμού, με τις σύγχρονες προκλήσεις –γιατί είναι αυτό ακριβώς που και ανθρώπους με συνείδηση συνέχειας αυτού του πολιτισμού διαμορφώνει, και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα δημιουργεί ως προς την τεχνική, και τα άλλα πεδία που είναι θα ονομάζαμε σύγχρονα.
Από την άλλη η Δόμνα Μιχαηλίδου, υπερασπίζεται μια πραγματικότητα του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος που είναι αδιέξοδη και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα και τις αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας.
Η νέα παιδαγωγική προσέγγιση στην οποία στηρίζεται είναι ρηχότατη, καθώς σύμφωνα με τις επιταγές της η εκπαίδευση υποσκελίζει την καθαυτό γνώση, και η έμφαση δίνεται στα τεχνοκρατικά μέσα –ψηφιοποίηση– καθώς και σε ηθικιστικές επιταγές πολιτικής ορθότητας οι οποίες τάχα θα προετοιμάσουν τον νέο άνθρωπο.
Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής το ζούμε γύρω μας: αμάθεια, επέλαση της ανορθολογικότητας, διάρρηξη της εθνικής και της κοινωνικής συνείδησης, υπονόμευση της ιδιότητας του πολίτη.
Το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα –το δημόσιο, καθώς στα καλά ιδιωτικά σχολεία προσέχουν ιδιαιτέρως το μείγμα κλασικής παιδείας/σύγχρονων προσανατολισμών, εθνικών και οικουμενικών αναφορών– λειτουργεί υπό μια συνταγή όπου συμβάλει στο να εκτιναχθούν οι μορφωτικές ανισότητες στο άμεσο μέλλον, και να περιθωριοποιηθούν εκτεταμένα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού.
Αυτό το δίπολο μεταξύ ενός προοδευτισμού που αποθεώνει το εφήμερο και αρνείται την συνέχεια ενός πολιτισμού, και μιας προσέγγισης στον ίδιο πολιτισμό που εν τέλει τον μεταβάλει σε αντίκα αρνούμενος την αλληλεπίδρασή του με την εποχή μας θα πρέπει να τελειώνει. Ούτε ο πρώτος μπορεί αν σταθεί μέσα στην εποχή μας, ούτε ο δεύτερος –αντιθέτως, ο ένας βρίσκει άλλοθι ύπαρξης στον άλλον.
Μπορούμε δε, να υπερβούμε το δίπολο αυτό με το να γίνουμε και σύγχρονοι και ιστορικοί. Κβαντική είναι η λύση στο πρόβλημα αυτό, και με αυτόν τον τρόπο, θα προσπεράσουμε και την κρίση πολιτισμού της Δύσης που θεωρεί σήμερα ότι ο δρόμος προς το μέλλον περνάει μέσα από την καταστροφή του παρελθόντος.
Εν τω μεταξύ η εκροή της ειδικευμένης εργασίας (σε αυτόν τον προωθημένο τεχνοεπιστημονικό κλάδο) χρησιμεύει μεταξύ όλων των άλλων και έναν δείκτη για το σε ποιες κατευθύνσεις θα μπορούσε να εξελιχθεί και η ελληνική οικονομία εφ’ όσον πετύχαινε την πολυπόθητη διαφοροποίηση –έπαυε δηλαδή να έχει ως κύριο προσανατολισμό της τον παρασιτισμό.
Ενώ, όμως, οι εξελίσσονται οι εκροές αυτές, η πολιτική τάξη της χώρας ασχολείται κατά κύριο λόγο με τον τουρισμό…
ΠΗΓΗ: https://ardin-rixi.gr/archives/253134
