Αν πιστεύουμε ότι το μακρύ και όμορφο ταξίδι των παιδιών και των νέων από την ηλικία των 4 χρόνων μέχρι την ηλικία των 22 χρονών και πλέον, καθορίζει σημαντικά την πνευματική, κοινωνική και επαγγελματική τους πορεία.
Αν αγωνία μας είναι η καλλιέργεια του ουμανισμού, δηλαδή πίστη στην αξία, στην ελευθερία και στην ανεξαρτησία των ανθρώπων, η διαρκής αναζήτηση της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού και η προαγωγή της δημοκρατίας.
Τότε οφείλουμε να συζητήσουμε για την αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού.
Γιατί το σχολείο «αρχίζει» και «τελειώνει» με τον εκπαιδευτικό. Όλα τα άλλα στοιχεία είναι διαμεσολαβητικά και συμπληρωματικά.
Γιατί ο βαθύτερος πυρήνας της εκπαίδευσης περιστρέφεται γύρω από τον εκπαιδευτικό.
Γιατί η ψυχή της παιδαγωγικής είναι η σχέση του εκπαιδευτικού με τους μαθητές και τις μαθήτριες.
Γιατί καμιά εκπαιδευτική πολιτική δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, αν δεν έχει στο κέντρο της τον εκπαιδευτικό, αν δεν γίνεται διάλογος με την εκπαιδευτική κοινότητα.
Γιατί η αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού δεν είναι μόνο επαγγελματικό αίτημα. Άφορά το σχολείο, την κοινωνία, την πολιτική. Δεν είναι μόνο επαγγελματικό αίτημα.
Η αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών αφορά όλους μας. Καταδεικνύει την αμέριστη αγάπη στους μαθητές μας και στις μαθήτριές μας, στους φοιτητές μας και τις φοιτήτριές μας.
Είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν εκπαιδευτικοί με μισθό 740 ευρώ, που ζουν μακριά από το σπίτι τους, που δίνουν πάνω από το μισό μισθό τους για νοίκι, που δεν βρίσκουν κατοικία να νοικιάσουν, που έχουν γίνει «αναπληρωτές» του εαυτού τους, που ζουν πολλά χρόνια μακριά από την οικογένειά τους.
Είναι ανεπίτρεπτο να διορίζονται νέοι επιστήμονες στο ελληνικό πανεπιστήμιο, μετά από πολύχρονες σπουδές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με δημοσιεύσεις σε καλά διεθνή περιοδικά, και ενώ πλησιάζουν τα 40 για να συγκεντρώσουν όλα αυτά τα προσόντα, να παίρνουν μισθό 1200 ευρώ! Είναι ντροπή και απύθμενη υποκρισία να λέμε πως θέλουμε να μείνουν ή να επιστρέψουν οι επιστήμονες στην Ελλάδα.
Ναι, οφείλουμε να μιλήσουμε για την αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών: για το μισθό τους, για τις συνθήκες διαβίωσής τους, για τη στήριξη που τους παρέχουμε, για την εκτίμηση που τρέφουμε γι’ αυτούς.
Και αυτό επειδή βιώνουμε καθημερινά με τρόπο δραματικό την κρίση αξιών. Την τοξικότητα της βίας, την υποχώρηση του λόγου και των επιχειρημάτων χάριν της εικόνας. Χρειαζόμαστε λοιπόν Παιδεία. Παιδεία ανθρωποκεντρική, Παιδεία που πατάει γερά στα θεμέλια της δημοκρατίας, της συλλογικότητας, των ανθρωπιστικών ιδανικών. Και Παιδεία χωρίς εκπαιδευτικούς δεν υπάρχει.
Η UNESCO, έχοντας ως φετινό θέμα «Οι εκπαιδευτικοί που χρειαζόμαστε για την εκπαίδευση που θέλουμε…», επισημαίνει: «Το να είσαι εκπαιδευτικός παρέχει τη μοναδική ευκαιρία να επηρεάσεις μεταμορφωτικά και διαρκώς τις ζωές των άλλων, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση βιώσιμου μέλλοντος και προσφέροντας προσωπική ολοκλήρωση».
Όποια και αν είναι η ερώτηση για το μέλλον, η απάντηση είναι ο εκπαιδευτικός.
