Βασική μας θέση είναι η ενίσχυση όλων των σχολείων με όλα τα απαραίτητα εφόδια. Η εκπαίδευση είναι δημόσιο αγαθό. Αφορά την κοινωνική πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας, τη σχέση και τη συμμετοχή του ανθρώπου στον κόσμο, την αυτογνωσία του και την ετερογνωσία του.
Τα σχολεία δεν είναι οικονομικές επιχειρήσεις για να βγουν στα «αλώνια» της αγοράς και του ανταγωνισμού. Η τακτική αναδίπλωση της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας – για να ξαναδεί το θέμα μελλοντικά – κατέδειξε και την προχειρότητά του. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά θέματα, για τα πολλαπλά αδιέξοδα που θα που οδηγούσε μια τέτοια πολιτική και στα οποία καλείται να απαντήσει.
1. Πώς θα αποτιμηθούν και θα συνυπολογιστούν οι πολλαπλές και έντονες ανισότητες, που διατρέχουν τα διάφορα κοινωνικά στρώματα και τις αντίστοιχες γεωγραφικές περιοχές;
2. Δεν θα έχουμε μια εξωτερική πίεση, που θα ευνοεί τον βαθμολογικό πληθωρισμό; Τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί, υπό την ανάγκη να έχουν καλύτερη εικόνα από τα άλλα / διπλανά σχολεία και με δεδομένο ότι οι βαθμοί είναι ίσως το μόνο μετρήσιμο και αξιολογήσιμο κριτήριο, δεν θα επιχειρούν με κάποια πλασματική βαθμολογία να δελεάσουν τους γονείς;
3. Ποια θα είναι τα κριτήρια για την επιλογή των σχολείων: η βαθμολογία του σχολείου, η βαθμολογία των Πανελλαδικών Εξετάσεων, οι μορφωτικές πρωτοβουλίες, η ανάπτυξη μιας πολιτιστικής λειτουργίας του σχολείου, το καλό σχολικό περιβάλλον, ο βαθμός διαπαιδαγώγησης; Μήπως τελικά υπάρχει κυριαρχία του βαθμού; Αλλά μπορεί να αποτιμηθεί το σχολικό αποτέλεσμα έτσι μονομερώς;
4. Τα ίδια τα σχολεία δεν θα διαμορφώνουν όρους ελέγχου και επιλογής στην εγγραφή, όταν οι μαθητές προσέρχονται στις πρώτες τάξεις τους, πρώτη Δημοτικού, πρώτη Γυμνασίου κλπ;
5. Τα σχολεία, που εφαρμόζουν κάποια μορφή Συμπερίληψης – τομέας που υστερούμε σημαντικά – δεν θα υπονομευτούν; «Η φοίτηση στο σχολείο της γειτονιάς», που είναι η πεμπτουσία της Συμπεριληπτικής εκπαίδευσης, δεν αναιρείται;
6. Ένα μέτρο, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε εθνική κλίμακα, μπορεί να αποτελεί νομοθετική πρωτοβουλία, όταν περιοχές της περιφέρειας, νησιώτικες, ημιορεινές κλπ έχουν ένα και μοναδικό σχολείο στην περιοχή τους; Τι θα επιλέξουν;
7. Αντιγράφουμε αποτυχημένες μεθόδους, που εφαρμόστηκαν σε χώρες ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Γνωρίζουμε τι συνέβη εκεί στην εξέλιξη του μέτρου;
8. Μια τέτοια πολιτική δεν οδηγεί σε μία αντίληψη ότι για την ποιότητα της εκπαίδευσης δεν ευθύνεται η πολιτεία και το Υπουργείο Παιδείας αλλά μόνο τα σχολεία;
9. Και για να επανέλθουμε στο πρώτο μας ερώτημα, με ποιο τρόπο μπορούν να αντισταθμιστούν οι τόσες έντονες και πολλαπλές κοινωνικές και μορφωτικές ανισότητες, εάν η επιλογή είναι η βαθμολογία στις πανελλαδικές, στις οποίες υπεισέρχεται η διαφορετικών ταχυτήτων φροντιστηριακή υποστήριξη των μαθητών ή και γενικότερα η μορφωτική στήριξη των γονέων στα παιδιά τους με τις τόσο αποκλίνουσες δυνατότητές τους, για να μπορούμε να αποτιμήσουμε αυτή καθ’ εαυτή τη λειτουργία των σχολείων; Πώς θα τεθούν σε μια τέτοια ιεραρχική αξιολόγηση τα σχολεία των οικονομικά και μορφωτικά υποβαθμισμένων περιοχών;
10. Τι μπορεί να υπηρετήσει η επιλογή σχολείων; Αν κάποια σχολεία αδειάσουν ή (και) άλλα δεν μπορούν να πάρουν άλλους μαθητές, τι θα γίνει στη συνέχεια;
11. Αν, με το μέτρο αυτό, τίθεται το ζήτημα της αναβάθμισης της παρεχόμενης εκπαίδευσης, προκύπτουν δύο δευτερογενή ερωτήματα. α) Είναι δυνατόν να προάγεται η εν λόγω ποιότητα με κάποιου είδους εξωτερική πίεση – είναι τόσο απλό ζήτημα; β) Τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν εκ των πραγμάτων θεσμική, κοινωνική και παιδαγωγική υποχρέωση να προάγουν την ποιότητα και το συνολικό έργο τους με όλες τους τις δυνάμεις;
